Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Tussen Nily en mij in ligt een doodgewoon tapijt, een
lichtbeige, wollen berber met kwasten langs de rand.
Dat ik dat niet eerder heb gezien en me gek heb laten
maken door visioenen. Gewoon parket ligt er. Gewoon
een kleed op parket.
Nily’s voeten in bontgevoerde sloffen staan op dat
kleed, evenals mijn voeten, de mijne in afgetrapte laarzen
(ik kom er maar niet toe een paar nieuwe te kopen
ook al heeft Paula gelijk) en daar is ook de salontafel
weer. Ik herken mijn theeglas, pak het glas en terugleunend
warm ik mijn handen eraan – ik heb het koud,
sinds zijn dood heb ik het altijd maar koud. Ik zie Nily
naar me kijken, haar bruine ogen dwalen zoekend achter
de grote brillenglazen, tasten langs mijn gezicht,
verwijderen zich ervan, keren er weer naar terug.
Ik ben gauw uitgepraat. Wat is er nou allemaal te vertellen.
Het gaat zoals het gaat, dat is waar ik altijd weer
op uitkom.
Na elke uitslag tijdens de lange maanden van zijn
ziekte vlogen mijn gedachten alle kanten uit, sleurden
me van vragen om gerechtigheid naar het waarom van
de afwezigheid ervan, schoten in scherpe lijnen om-
43