Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Een luide stem roept me wanneer ik in de schemering
door het park wandel: hé Hanna, Hanna. Een kennis
komt op me toegelopen – ik had je nog willen bellen,
lieve schat, maar het kwam er steeds niet van, het was
zo druk, we hadden problemen met ons nieuwe huis, de
waterleiding en zo, en het dak lekte, natuurlijk net in
het weekend, we konden niemand vinden om het te repareren,
hoe is het eigenlijk met je?
In een vlaag van niet te bedwingen openhartigheid
antwoord ik: nou, het gaat wel.
Dus het kan beter?
In verwarring gebracht trek ik mijn schouders op.
Of is er nog iets anders, een andere narigheid? Oprecht
bezorgde en onderzoekende blikken.
Nee, zeg ik, en met onderdrukte teleurstelling én
woede: dit lijkt me wel voldoende, een kind verliezen.
En de pijnlijkste aller vragen, de meest abjecte: of alles
goed is?
Of álles goed is?
Nooit nagedacht, zeker, over de betekenis van het
woord ‘goed’? Nooit een moment stilgestaan bij het
woord ‘alles’? De vanzelfsprekende nonchalance waarmee
wordt omgegaan met woorden – de respectloosheid
ten aanzien van hun betekenis – is bitter.
Evenals de slordigheid van nadenken, of de afwezigheid
ervan – dat alles balt zich samen in die ene vraag
die neerkomt op – ik kan het niet nalaten te denken –
respectloosheid jegens de aangesprokene.
Wat te antwoorden?
Of is het geen vraag? Nu ik erbij stilsta begint de ge-
41