Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

38
niet, maar iets moet mijn aandacht hebben getrokken,
iets of iemand in de vrijwel lege tramwagon voor me.
Daar staat hij, Steven, één hand om een stang. Hij
heeft een baard, doortrokken met gelige en grijze vlammen,
hij draagt een zeiljack en een ribbroek en bergschoenen.
Hij droeg altijd al bergschoenen, hij kleedde
zich altijd alsof hij op weg was naar de een of andere
wildernis in een ver en bar oord, alleen de baard is
nieuw. Hij kijkt me aan en ik merk hoe ik langzaam
overeind kom van de bank – ik word omhooggetrokken,
ik sta al, ik loop op hem toe. Het is niet in mijn
hoofd opgekomen te blijven zitten en mijn gezicht af te
wenden, geen ogenblik is het bij me opgekomen dat hij
me misschien niet eens herkent na al die jaren en alleen
een vage gelijkenis meent te zien – niet meer dan
dat – met de vrouw die eens met haar man en baby
naast hem woonde in dezelfde flat, en met wie hij bevriend
was, een kortstondige maar intense vriendschap
waar zijn verhuizing een abrupt eind aan maakte. Lange
winterse wandelingen langs het strand samen, en
terwijl ik juist aan die wandelingen moet denken, verandert
de hand waarmee hij zich vasthoudt aan de
stang in een blote rode spartaanse hand die in ijskoud
striemende wind de kinderwagen waarin mijn baby ligt
te slapen door het rulle zand duwt.
Hé, wat een verrassing, Hanna – zijn vriendelijke gezicht
bloeit open – wat een verrassing om je te zien, vertel
eens, hoe is het met je?
Waarom zeg ik dat mijn zoon ernstig ziek is?
Steven’s gelaatsuitdrukking verandert, en ik weet het;
er gaan vragen volgen, vragen die ik niet wil horen, vra-