Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

en gehangen, de stoel waar ik altijd op zit. Zij heeft dat
niet gedaan, ze is direct van de kapstok haar keuken in
gelopen en komt nu binnen met mijn bijna tot aan de
rand gevulde theeglas. Zonder morsen zet ze het neer
op de glazen salontafel, en vindt feilloos haar weg eromheen
naar de bank – een okerkleurige bank, voornaam
en mooi, zoals alles in haar kamer voornaam is
en mooi en ooit met zorg bijeengezocht. Ze nestelt zich
in haar hoekje, haar rug naar de donkere vensters waarvoor
geen gordijnen hangen.
Doodstil zit ik op de zwartleren stoel naar haar te kijken.
De afstand tussen ons is merkwaardig groot geworden,
is als een meer waarop een verraderlijk dunne ijslaag
spiegelt, en ik staar maar naar de ijsvlakte tussen
ons in en durf me niet te bewegen en zie dat ook zij zich
stilhoudt.
De ijsvlakte tussen ons in verdonkert, wordt antracietgrijs,
dan verschijnen er kleine gekleurde blokjes in,
piepkleine vierkantjes in alle kleuren van de regenboog
– ze glimmen en glinsteren er vrolijk op los. De ijsvlakte
is nu een vloer, een donkere linoleum vloer versierd
met kleurige blokjes, en ik herken onmiddellijk de immense
ziekenhuishal. Uit vensterglas hoog in het plafond
valt licht op het linoleum en kijk, daar zit ze weer,
de kleine dochter van mijn zoon, gehurkt, in een blauwe
jurk met kanten kraagje, helemaal alleen, verzonken
in haar spel. Het goudblonde haar hangt voor haar
gezicht en het valt me op hoe klein ze is, hoe tenger,
hoe wit haar maillot om de dunne beentjes, hoe overweldigend,
bijna hardvochtig de hal op haar neerziet,
35