Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

32
straten worden diepe kloven in een verlaten en stenig
landschap zonder hemel.
Wie weet kocht ik die ansichtkaarten van Edvard
Munch en Sir Luke Fildes wel om erachter te komen wat
het was, een kind verliezen. Om het geheim te doorgronden
en me zo voor te bereiden op het allerergste –
mocht het me ooit overkomen. Maar de afgebeelde taferelen
hebben me niet kunnen helpen.
Wat de winkels betreft, daar ga ik als het enigszins
kan niet meer heen, zelfs niet nadat de schemering is
gevallen – de winkels zijn immers verlicht. Liever neem
ik op dat tijdstip de tram naar een buurt waar ik zo
goed als zeker niemand ken, niet het gevaar loop herkend
te worden.
Of ik neem de fiets, fietsen is het beste want in de
tram kun je iemand tegenkomen en die iemand zou
dan kunnen vragen hoe het met me gaat.
Soms klopt Paula op mijn deur, ze slungelt binnen en
vraagt of ze iets voor me mee moet nemen, ze gaat toch
naar de supermarkt, het is geen moeite. Meestal maak
ik gebruik van haar aanbod.
Het is een lang, veel te mager meisje met slaperig
haar en ogen waarin het helle licht de kleur overheerst
zodat ik niet eens kan zeggen of haar ogen lichtblauw
zijn of lichtgrijs of heel lichtgroen. Ze studeert zang.
Mijn huis is geschikt voor studenten zang, ik heb geen
buren die er last van kunnen hebben – als in een vuurtorentje
wringt mijn bescheiden huis zich omhoog tussen
een garage aan de ene en aan de andere kant een
bedrijf met opslagruimten, en mij maakt het niet uit