Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Tegenwoordig zeggen mensen vaak dat ze veel aan me
denken. Dat ze me begrijpen, ze zeggen dat ze begrijpen
wat ik voel, wat ik doormaak, maar ik weet het zelf
niet, ik ken het landschap niet waarin ik terecht ben
gekomen. Het is een nieuw en verwarrend landschap,
ik verdwaal er keer op keer en bega er de ene stommiteit
na de andere – ik ben dan ook een vreemdeling geworden
in dit leven, een verschoppeling. Aan de omgeving
zal niets zijn veranderd, dat zegt Paula tenminste,
en ik neem het onmiddellijk aan. De straat waarin ik
woon, de huizen aan de overkant, de brug en het plein,
zelfs het plein is niet veranderd, zegt Paula. Maar vaak,
als ik buiten kom, trekken de huizen zich hooghartig
terug en houden hun adem in, ze slikken, ik kan ze horen
slikken. Ze willen mij niet, ze geven alleen bescherming
aan anderen, aan hen die meedoen met het gewone
dagelijkse leven – zij worden toegelaten, om welke
reden dan ook. Misschien ligt de grens wel bij een bepaald
percentage aan geluk. Kom je daaronder, dan is
het bekeken. Verdriet bedreigt.
De straten zijn koel en kil, en terwijl de huizen zich terugtrekken,
rekken ze zich uit en worden hoger, en de
31