Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

30
ven. Ze kan de treden natuurlijk dromen, ze weet precies
waar ze haar voeten neerzet en ze weet precies wanneer ze
beneden is, op straat. Zou je dat voelen? Voelt een straattegel
anders onder je schoenzool dan een stenen traptrede?
Of is het de ruimte, de omgeving? Dat zal het zijn; ze
tast de omgeving af met haar voet, ze voelt de ruimte
van de straat, de gelijkvloersheid.
Ik hoor haar aan het slot morrelen, door het glazen mozaïek
van de voordeur zie ik haar aankomen, als altijd
mooi en verzorgd. Een witte gesteven blouse draagt ze,
een grijs vest met een dubbele rij parelmoeren knopen,
een grijze rok, nylons, grijze sloffen. Zo ken ik haar, de
zilveren wrong laag in haar nek, en met een glimlach
die haar nog gave gebit toont.
Ze staat al in de grote hal en trekt met beide handen
de zware voordeur open, ze hangt bijna aan de deur om
die te kunnen openen. Het licht van al het marmer en
van het hoge witte plafond verblindt me.
Jij al, Hanna, zo vlug, kom, wat sta je daar in de kou,
kom toch binnen. Ze pakt me bij de arm, trekt me over
de drempel, trekt me tegen zich aan en ik struikel bijna
maar haar verwonderlijk sterke armen sluiten zich achter
mijn rug – haar warme volle borsten omhelzen mijn
borsten, haar buik opent zich voor de mijne en ik glijd
erin weg, ik geef me aan haar over, aan de innigheid
van haar hals tegen mijn wang, ik drink haar stem in
en haar geur die fluistert langs mijn slapen.
Ik denk veel aan je, zegt ze.
]