Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

medicatie zich uit hem losgetrokken, zonder een spoor
na te laten – geen bloed, geen litteken, niets – en zijn
feilloos op mijn lichaam aangesloten, mijn lichaam, dat
nu de witte molton ziekenhuispyjama draagt. Ik lig in
zijn bed, dat mijn bed is geworden, met in mijn lichaam
zijn ziekte, die de mijne is geworden, en ik spoor hem
aan: ga maar, ga maar gauw naar ze toe. Hij heeft zich
al aangekleed, zijn donkerblonde krullen zijn nooit weg
geweest, hij draagt een colbert van grof lichtbruin ribfluweel
en een spijkerbroek. Een tomaatrode wollen
shawl heeft hij nonchalant om zijn nek geslagen. Jong
en sterk, met verende pas en opgeheven hoofd loopt hij
het ziekenhuis uit, naar buiten, naar zijn vrouw, naar
zijn twee kleine kinderen. Hij loopt met de kracht die
bij zijn leeftijd hoort.
Mijn zoon lag alleen in een kleine kamer, de luxaflex
voor het raam was tot halverwege neergelaten. Vanuit
zijn bed wees hij onder de luxaflex door naar buiten,
waar niet veel meer te zien was dan rommelige parkeerterreinen,
verveeld kijkende gebouwen en bestofte
struiken in al even bestofte bloemperken. Daarachter
bomen, daarachter in de verte, in mistige nevels gehuld,
de bosrijke heuvels met de vele kloosters.
De zon scheen, het was hier lente, maar dan ook echt
lente. Alles stond in bloei of begon te bloeien, de blaadjes
aan de bomen lieten zich verwarmen door de zon,
het leek net of ze hun groene handjes ophielden en om
meer bedelden. Nog meer.
Mijn zoon wees naar buiten: dat ik daar zorgeloos zou
mogen wandelen, zei hij.
25