Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

22
hun ellebogen uit het moeras van het leven omhoogsta-
ken om elkaar stevig de hand te drukken en hun ver-
bond opnieuw te bezegelen.
Maanden later, op een avond, zag ik op het journaal
beelden van een begrafenis. De dode was een Israëlische
soldaat van nog geen negentien jaar oud, gesneuveld
in een volkomen zinloze oorlog. Om het versgedolven
graf stonden mensen in een kring. Eén vrouw stond
niet, maar lag op haar knieën op de grond. Ze strekte
haar armen uit naar het graf waarin, zo begreep ik,
haar dode kind was neergelaten. Ze sprak aanhoudend
en monotoon – een langgerekte klacht. De ondertiteling
in wit voorbijschuivende zinnen vertaalde haar
weeklagen, en terwijl ik geobsedeerd naar de geknielde
vrouw bleef kijken las ik: ik heb je gebaard, ik heb je
met zo veel vreugde gebaard, met zo veel vreugde heb
ik je gebaard… De geknielde vrouw bleef die ene zin
herhalen en ik boog me voorover in mijn stoel om te
zien wat ik hoorde, om te kunnen geloven wat ik las én
hoorde. De beelden van de begrafenis waren al weggesneden
en opgevolgd door andere items, en weer andere,
maar ik bleef de vrouw zien op haar knieën in de
aarde, ik bleef haar woorden horen.
De verbinding tussen de dood van haar kind en zijn
geboorte, begreep ik uiteindelijk, dat was zij.
De verbinding tussen de geboorte van mijn kind en
zijn dood, dat was ik.
Sommigen zeggen wel eens: ik zou niet in je schoenen
willen staan. Een opmerking die vriendelijk is bedoeld,
bedoeld om aan te geven dat mijn leed wordt gewogen