Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

122
zijn onstuitbare achterwaartse gang, neemt de gestor-
vene mee als zijn vanzelfsprekend eigendom,
steeds verder, steeds verder, en
over de toekomstige tijd heen kijk ik terug naar mezelf
die al een herinnering is, die weldra herinnering zal
zijn; vrouw in badjas, voorhoofd tegen het balkonraam,
koelte opzuigend uit het raam, hand om haar mond,
en terwijl ik de docentenkamer binnenga en vandaar
doorloop naar mijn eigen klas – ik, Hanna – een glimlach
op mijn gezicht als verweer tegen de onherroepelijke
vragen ‘of het weer een beetje gaat’
– ja, zal ik zeggen –,
– goed, zal ik zeggen, dankjewel –,
weet ik dat de rouwtijd voorbij is,
weet ik dat het rouwen pas begint,
]