Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

kijkt toch ook tevreden, hij vindt het wel terecht dat hij
zijn bul krijgt. En hier zit papa aan het roer van een
zeilboot met de wind om zijn kop, zoals hij dat zei, en
kijk, papa boven op een rots in de bergen, papa hield
van buiten, van echt buiten, van buiten zonder hekken,
zonder wandelpaden, zonder bordjes die je de weg wijzen
en je vertellen hoeveel kilometer je moet lopen. Hij
hield van een buiten waar je nog kunt verdwalen.
De jongen had peinzend en met een te wijze glimlach
om zijn lippen naar me geluisterd, maar ineens werd
zijn aandacht getrokken door iets anders en zijn blonde
vingers peuterden een half verteerd stukje leer achter
de kaarsenstandaard tevoorschijn. Misschien omdat ik
voorvoelde wat komen ging, was ik om de piano heen
gelopen en vanaf de korte kant van het klavier zag ik
het kind recht in het gezicht, dat met intense concentratie
keek naar het portret in de verteerde leren lijst,
opgetild tot vlak voor zijn ogen alsof hij het anders niet
kon lezen. Een gewoon kiekje was het, maar wonderlijk
genoeg had juist dit kiekje voor mij de waarde van een
geschilderd portret waar weken en weken van poseren
aan vooraf was gegaan en waarin de schilder zijn model
had leren kennen en begrijpen. Deze foto toonde de
complexiteit van zachtheid en spot die mijn zoon zo eigen
was, evenals zijn ernst en humor én de afstandelijke
dichtbijheid waarmee hij de wereld in kon kijken. De
foto in de oude leren lijst was zo expliciet, zo waarachtig
mijn zoon, dat ik haar wel achter de kandelaar had
moeten wegschuiven.
Het was stil geworden in de kamer, geluid van buiten,
van achter de ramen had met ons niets meer te maken.
117