Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

116
Voor hen uit ben ik de trappen opgelopen om ze de weg
te wijzen in onze veranderde, onbekende wereld. Zonder
hem beklommen we de trappen, zonder hem liepen
we mijn huiskamer binnen, voor het eerst zaten we zonder
hem bijeen en ondergingen sprakeloos zijn afwezigheid.
Waarheid, vertaald in banaliteiten: geen vijf glazen
meer voor de thee, maar vier. Geen vijf borden voor de
lunch, maar vier. Geen vijf vorken en vijf messen maar
vier vorken en vier messen.
Over de gedekte tafel keken we elkaar aan en meden
de plek waar hij gewoonlijk zat – een vloeibare stromende
leegte in de vorm van zijn lichaam.
Afwezig aanwezig.
Later die middag.
Zijn zoon op z’n knieën op de pianokruk voor de foto’s.
Ik naast hem. Staande. Ik vertelde hem van de foto’s.
Achter ons aan tafel, de lipjes naar binnen gezogen
van inspanning, tekende zijn kleine zus veelkleurige
hartjes en sterren in een gloednieuw schetsboek. Waar
mijn schoondochter was, herinner ik me niet, waarschijnlijk
rustte ze op mijn bed wat uit van de reis.
Dit was papa toen hij net zo oud was als jij nu bent,
heb ik gezegd, wijzend op de foto’s, en hier, hier is papa
afgestudeerd aan de universiteit. Hij krijgt zijn bul, die
rooie koker, zie je wel, daar zit zijn bul in, een mooi
stuk papier waarop staat dat papa ingenieur is en die
meneer in zwarte toga met om zijn hals een zilveren
sjerp is de professor. Eigenlijk vindt papa het bespottelijk,
die hele ceremonie, hij hield er niet van maar hij