Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Nog 24 uur.
De avond valt. Ik zit aan tafel, mijn beide handen om
mijn neus en mond. Ik wil niet denken. Adem stroomt
uit mijn borst omhoog, vult de kom van mijn handen,
keert terug in mijn borst en stijgt weer op. Ik voel de
adem komen en gaan in mijn handen, die een kom vormen
voor mijn gezicht. Ik wil niet denken maar in mij
denkt het toch. Ondanks mijn verlangen naar leegte,
naar even niets alsjeblieft, denkt het in me. Denkt aan
de kleine jongen, aan het kind van mijn zoon op zijn
knieën op de kruk voor mijn piano. Blik gefixeerd op
die ene foto. Was het een halfjaar geleden? Of nog langer?
Gevoel voor tijd heb ik niet meer, ik haal alles door
elkaar, maar de jongen op de kruk zie ik helder, dezelfde
kruk die ik aanschoof op dringend verzoek van mijn
zoon – opdat ik het vonnis zittend aan zou horen.
Was het de eerste keer na zijn dood?
Gedrieën stonden ze voor mijn deur, het moest er een
keer van komen, één keer moest de eerste keer zijn.
Vier min één. Zo stonden ze daar – zo keken ze naar me:
we zijn maar met ons drieën. Alsof niet ik schuldig ben
en het niet mijn beurt was om te sterven.
115