Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

114
IJsberen.
Kleren die wijder vallen. En wijder. En wijder.
Rouwen?
Is dat op de schemering wachten?
Is dat vrienden mijden?
Is dat een hart dragen dat almaar zwaarder wordt en
harder?
Ik blijf staan, mijn hoofd tegen het glas van de openslaande
deuren. Lekker koud tegen mijn voorhoofd. De
winter houdt huis op mijn balkon, moet je die scheef
gestapelde bloempotten zien en het stof op de betonnen
vloer en daar, tegen de balustrade, de verdorde klimop.
Ooit bloeiden hier bloemen in weelderige bloembakken,
door mij verzorgd, door mij toegefluisterd.
Ik kan mijn eigen hart zien in mijn lichaam; ook als
ik mijn ogen openhoud en naar het balkon kijk, kan ik
dwars erdoorheen mijn hart zien in mijn borst, zie ik dat
het net een grote steen is, plat en glad en grauw van kleur.
Rouwen, is dat een afstand afleggen die wel gelijk
moet zijn aan de omtrek van de aarde? Plotseling wil ik
het weten ook. Ik loop terug naar de ramen aan de
straatkant. Hardop tel ik mijn voetstappen. Van raam
naar raam. Van balkondeuren naar straatzijde.
Het zijn er zeven. Twee keer zeven is heen en weer.
Ach, hou op, wat maakt het uit.
Rouwen.
Ik pas niet meer.
Ik pas niet meer in deze wereld.
]