Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Nog zesendertig uur.
IJsberen door de woonkamer. Van het raam aan de
straatkant naar de openslaande deuren van het balkon,
en weer terug en weer heen. Ik zie mezelf lopen. Langs
de piano waarop ik zijn foto’s heb neergezet. Langs de
lage ronde tafel met de uitgebloeide anemonen. Langs
de eettafel naar de tuinkant waar mijn bureau staat. En
weer terug. En weer heen. Steeds prikt de verwarde
berg condoleances in mijn ooghoek. Kaarten en brieven
van collega’s, van leerlingen, van verrassend veel leerlingen.
Hun woorden deden me goed, maar nog altijd
heb ik ze niet beantwoord en er is al bijna een jaar voorbij.
Ik zal ze moeten schrijven, zo hoort het, waarom
doe ik dat niet? Ik heb alle tijd, ik heb vrij gekregen om
te rouwen, betaald verlof, betaald verlof om te rouwen
maar ik weet niet wat rouwen is. Is rouwen ijsberen
door je kamer? Is het een afstand afleggen in je eigen
huis, en in de stad, een afstand die gelijk moet zijn aan
de omtrek van de aarde? Want daar ben ik zeker van,
sinds de eerste tekenen van de ernst van zijn ziekte heb
ik een afstand afgelegd die gelijk is aan de omtrek van
de aarde.
113