Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

112
glimlach – de glimlach van de dood, uit de voorraadkas-
ten van de dood – hij die de kast wenst te vinden, hij die
de kast opent, zal er gratis een glimlach uitnemen en
zich daarin kleden. Deze glimlach geeft enige bescherming
tegen de omgeving. Tegen onbeantwoordbare vragen.
Het maakt de drager ervan, zij het in lichte mate,
onaanraakbaar.
Mijn zoon legt vorken naast borden, dan messen,
rangschikt en herschikt de kazen op het kaasplateau.
Hij staat met zijn rug naar het raam gekeerd, het raam
met de lichtblauwe gordijnen. Hoewel zijn vrouw en
kinderen aanwezig zijn, zie ik niemand dan hem.
En op zijn gezicht die glimlach.
Nog wat later, verder in de toekomst die ook al door het
verleden is opgeslokt, zal de glimlach niet meer voldoen.
Hij werd te klein. Kromp. Werd genoodzaakt te
krimpen door het vermageren van het gezicht. De glimlach
werd verjaagd van de ingevallen wangen en trok
zich terug op zijn allerlaatste post: de lippen. Werd zelfs
voor lippen te krap, die wanhopige, die moedige glimlach
om de over het gebit opeengeklemde lippen.
]