Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

len kaarsenkroon met gekleurde kaarsen die hij en zijn
vrouw een paar jaar geleden kochten. Het beeld is alomvattend,
is overal, ik kleef erin vast als een vlieg in een
spinnenweb. Mijn zoon is de rechter. Mijn zoon achter
de eettafel is de rechter in toga die het vonnis zal gaan
uitspreken. Over zichzelf. Over ons. Maar hij spreekt
het vonnis niet uit, hij maakt een grap, hij zegt: in elk
geval ben ik ouder geworden dan mijn beide grootvaders
want die waren nog maar in de twintig toen de
Duitsers ze vermoordden. En hij lacht, lacht zijn onweerstaanbare
lach, de lach buitelt tussen zijn sterke
witte tanden door naar buiten – even maar, dan buigt
hij zich over de pakjes voor hem op het tafelblad en zijn
nog krachtige vingers banen zich een weg onder de vouwen
van het pakpapier door, scheuren scheuren…
scheuren met razend lawaai door de tijd naar een stilte;
hij is herstellende van een operatie, de tumor is verwijderd,
een nieuwe groeit al, woekert in zijn lichaam en
alleen híj die het weet, alleen hij die de betekenis ervan
in morsetekens van pijn krijgt doorgeseind. Hij staat bij
de tafel in de eetkamer, de alwetende, waar hij in een
andere tijd en in een andere dimensie van angst, maar
een waarin hoop nog wel aanwezig is, het pakpapier
openscheurt van zijn verjaarscadeaus.
Hij heeft voor ons gedekt, hij heeft zelf verse broodjes
gekocht om ons te verwennen, ons te fêteren – een
schaal verse broodjes bestoven met een dun laagje
meel.
Over zijn gezicht speelt een weemoedige glimlach.
Als eerste van ons heeft hij toegang gekregen tot die
111