Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

108
terwijl ze speurend om zich heen kijkt, maar hoe kan
ze iets zien met dat gordijn van haar voor haar ogen, en
merken de bestuurders haar wel op? Links en rechts
passeren ze haar in hun glanzende wagens, steeds weer
wordt zij even aan mijn zicht onttrokken. Ik zie haar
opspringen als een kikkertje maar waar ze neerkomt,
weet ik niet en het duurt tergend lange seconden voor
ik haar heb teruggevonden in de adempauze die de auto’s
mij gunnen. Ze zoekt iets, zijn kleine meisje, ze
zoekt haar lievelings, dat wist ik immers wel, ze zoekt
het rood dat uit de achterlichten is gekropen, op de
grond gesprongen en in het natte asfalt rondzwemt;
rood glinsterende insecten. Maar was niet roze haar lievelings?
Daar heeft ze er één beet, ze klemt het in haar
handje, zo knijpt ze het insect dood. Ik moet meer vertrouwen
hebben, niet alles loopt verkeerd af, zie maar,
zij heeft een geluksengel die over haar waakt want de
auto’s rijden nu galant en in soepele brede bogen om
haar heen.
Door een kier van haar lange blonde haren kijkt ze
naar me op. Ik vergis me niet, ze heeft me herkend, ze
komt op me toe hollen, ze is al bijna bij me en dolgelukkig
hurk ik neer op de stoeprand, spreid mijn armen
om haar op te vangen – een spel dat we vaak speelden –,
ik zal haar oppakken, haar nooit meer loslaten maar ineens
hurkt ze neer en met een gestrekt armpje wijst ze
achter zich: ze zijn bij papa, papa is daar, wil jij ook
naar papa toe?
Zo ver weg is ze, zo ver, zo klein, zo teer.