Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

Nog drie dagen.
Onrust jaagt me de straat op, de binnenstad in. Onrust
die maakt dat de schemering eindeloos lang op
zich laat wachten. Op mijn rusteloze tochten kom ik in
wijken waar ik nooit eerder was en door straten en over
pleinen die ik niet ken. Zoals ook nu. Een purperen hemel
heeft zich hier in de hoogte teruggetrokken, vlak
boven de daken hangen in elkaars verlengde twee lome
langgerekte wolken – ze zien eruit alsof de hemel ze
aan onzichtbare draden heeft neergelaten om ze in de
ondergaande zon te laten verkleuren van egaal grijs tot
cyclaamrood. Beschaamd hangend aan hun draden tot
ook het cyclaamrood vervaagt.
Het asfalt is nog nat en zwart van de regen die vanmiddag
viel. Loeiend als losgebroken vee rijden auto’s
voorbij. Hun achterlichten gloeien op in het drijfnatte
donker. Net insecten zijn het, bloedrode insecten die de
bumpers al hebben losgelaten, klaar voor de sprong om
te gaan zwemmen in het water op het asfalt. Tot mijn
ontzetting zie ik zijn kleine meisje midden op de weg,
midden tussen het verkeer, mijn god, daar zit ze en ze
speelt. Het goudblonde haar hangt voor haar gezichtje
107