Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

is het. En die gedachte, de onomkeerbaarheid van de ge-
gevens van het leven, maken dat ik voor even de mijne
aanvaard omdat er niets anders op zit dan ze te aanvaarden
– een tijdelijke aanvaarding, die werkt als een
drug.
Terwijl ik daaraan moet denken overvalt ze me met
een vraag. Of ze voor ons zal koken vanavond, ze kan
spaghetti maken.
Ik heb haar vraag gehoord maar het duurt even voor
de betekenis ervan tot me doordringt.
Spaghetti, heus, daar ben ik hartstikke handig in en
ik wil het goedmaken van daarnet.
Jij hebt niets goed te maken, Paula – ik weet niet hoe
ik haar moet zeggen wat ik voel – jij hebt helemaal helemaal
niets goed te maken. Niets.
Echt niet?
Kon ik haar maar in mijn armen nemen, haar wangen
strelen, wiegen wil ik dit kind naar wie ik moet opkijken,
mijn hoofd achterover en op mijn tenen bijna,
dit lange dunne kind, maar ik verstrak en het moment
is al voorbij waarop ik het verhaal van het bruidspaar
in haar oor had kunnen fluisteren terwijl ik haar zachtjes
wieg – het verhaal van een leven, en misschien had
ik daarmee kunnen voorkomen dat zij verkeerde beslissingen
neemt. Wat heeft een mens te beslissen eigenlijk,
wat kan een mens voorkomen? Ik sta naar haar te
kijken, haar die ik had willen omhelzen en wiegen
maar mijn armen zijn zwaar, lijken gevuld met lange,
taaie strokleurige vezels en zij gaat zitten, verlegen. Ze
gaat zitten en het moment is voorbij.
Ze zegt: ik heb morgen een extra les bij mijn lerares
105