Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

104
stem volwassen en vrouwelijk en verrassend door de
sensuele klank die voor mijn ogen kleurschakeringen
doet ontstaan van herfstig gloeiend brons.
Zij weet natuurlijk best dat ik wel eens, zodra ik haar
hoor zingen, naar boven loop, niet helemaal – alhoewel
een enkele keer… – nee, meestal niet tot vlak onder
haar zolderkamer, maar een verdieping lager. Daar is
mijn slaapkamer, daarnaast de badcel, die we delen, net
als de keuken. Ik doe of ik ga rusten, en dat weet ze
want waarom laat ze anders haar kamerdeur wijd openstaan?
Ze sluit die bij het slapengaan ’s avonds en ook
wanneer haar vriendje er is. Sedert kort is dat een jongen
met een vioolkist op zijn rug, altijd in eenzelfde
blauw-witgestreept overhemd, blakend van gezondheid,
een jongen van wie ik niet anders kan denken dan dat
hij op zijn moeder lijkt en vast en zeker van haar dat
verwende dikke, donker golvende haar heeft en die aan
weelde gewende kelige lach.
Wanneer ik haar hoor studeren en mij niet beheersen
kan, doe ik of ik ga rusten en om het toneelstuk compleet
te maken, trek ik in mijn slaapkamer hardhandig
de gordijnen dicht en breng haar zo op de hoogte van
mijn voornemen. Zij speelt het spel mee, ons onuitgesproken
geheim. Met gesloten ogen, liggend op mijn
bed, adem ik de toonladders in die de trap af wervelen
en bij mij komen zingen – door mijn deur die ook ik heb
laten openstaan – stijgende en dalende toonladders, in
majeur, in mineur, toonladders in kwinten, in kwarten,
in tertsen. Ze komen mij geruststellen. Hun logische opbouw
komt mij kalmeren. Het leven wordt ineens overzichtelijk.
Zo is het, denk ik uitgestrekt op mijn bed, zo