Wachten op de schemering - Chaja Polak.pdf - Overspoor

ok past helemaal niet bij mij, belachelijk. Zal ik die
nieuwe dan toch maar… dan zijn ze tenminste nog ergens
goed voor.
Ik knik dat dat een goed idee is, en ben de keuken al
uit. Met de slippers kom ik terug.
Ze glijdt van de stoel – u heeft het altijd maar koud en
dan moet ik iets aan mijn voeten –, ze schuift haar
smalle bleke voeten met de lange, iets uitstaande tenen
in de slippers – het is hier bloedheet, echt waar, geloof
me. Ze kruipt weer op haar stoel.
Met mijn rug tegen het aanrecht – de kraan heb ik
dichtgedraaid – sta ik naar haar te kijken. Aan mijn
keukentafel zit ze met haar blote benen onder zich getrokken.
Armen eromheen. Knieën bleek en knokig boven
het tafelblad uit. Haar kin rust op haar knieën.
Zo kijkt ze me aan.
Het licht in haar ogen houdt me vast en ik moet er
wel naar kijken, ik moet erín kijken terwijl ik naar haar
verongelijkte meisjespraat luister.
Ze is streng, mijn zanglerares, van haar moeten wij
met geheven hoofd het podium opkomen ook al sterven
we van de zenuwen, stel je voor, die woorden gebruikt
ze; fier geheven hoofd, nou ja, mijn lerares is best wel
lief en ze is veel in het buitenland en in het buitenland
bewegen jonge mensen zich van nature beter dan hier,
volgens haar. Houten klazen vindt ze ons, ze heeft zich
ten doel gesteld ons te leren hoe we het podium op moeten
komen, hoe we moeten bewegen en buigen, hoe we
voor de vleugel… ze springt op, in de haast schopt ze de
slippers uit. Vlak voor me staat ze, haar blote voeten
met de dunne eigenzinnige tenen iets uit elkaar als om
101