Download PDF (391KB) - Springer

358 Pedagogische adviezen voor speciale kinderen
voor communicatie en de bereidheid ergens in mee te gaan, of een mengeling
daarvan. Voor meisjes is een andere ‘bouwsteen’ toegevoegd: zij moeten leren
vanuit een versterkt zelfvertrouwen om sneller in actie te komen en niet in
hun schulp te kruipen als er iets gebeurt (Ykema, 2002). Het Panel Jeugdzorg
heeft op 25 januari 2007 deze methode erkend en in theorie effectief bevonden.
De sterke kanten van jongens, namelijk actiegerichtheid, leidersmentaliteit en
assertiviteit moeten we combineren met het vergroten van hun inlevingsvermogen,
zodat deze kwaliteiten niet verworden tot pure agressie. Meisjes daarentegen moeten
hun assertiviteit veelal vergroten, naast het handhaven van hun goede inlevingsvermogen.
Daarom heeft een jongen zijn moeder, of een moederfi guur, nodig om zijn
gevoelens te helpen herkennen en deze onder woorden te brengen; het meisje
heeft juist haar vader, of een vaderfi guur, nodig om assertiever te worden
en de leiding op zich te nemen. Een meisje moet leren haar ideeën ook ten
uitvoer te brengen en niet alleen maar te blijven praten, te manipuleren en
theatraal te doen (Delfos, 2001b).
Bij jongens ontwikkelt de verbinding tussen de linker- en rechterhersenhelft
zich veel langzamer dan bij meisjes (Woltring, 1988a, 1988b). Ook hebben
jongens bij de geboorte negen keer meer testosteronhormoon dan meisjes.
Als ze vier jaar zijn, verdubbelt hun testosteron, wat aanzet tot actie en
mede hun identiteit bepaalt (Tavecchio, 2007a). Testosteron remt de ontwikkeling
van de linkerhersenhelft – waar onder andere de taalontwikkeling zit
– tijdens de zwangerschap en in de eerste maanden daarna. Dat kan verklaren
waarom meisjes eerder praten en hun ervaringen gemakkelijker onder woorden
kunnen brengen. Jongens moeten leren hun ervaringen te verwoorden.
Voor allochtone jongens, die zich verbaal vaak moeilijk kunnen handhaven,
ligt de zaak nog gecompliceerder. Woltring (1988a, 1988b) stelt daarom ook
dat het studiehuis voor meisjes geschikter is, vanwege het voortdurend praten,
communiceren, onderhandelen en samenwerken: de sterke kanten van
meisjes. Die manier van leren brengt jongens in een achterstandspositie. Zij
zijn juist meer gericht op concurrentie en activiteit (Ykema, 2007), terwijl
in school vooral stilgezeten moet worden. Als docent kun je veel problemen
voorkomen en hun prestaties verbeteren door even in het begin van de les
tegemoet te komen aan de behoefte bij jongens tot bewegen.
Delfos (2004) stelt dat jongens het in het algemeen altijd al slechter doen
in alle vormen van onderwijs. Dat bleek al uit onderzoek in de jaren dertig
van de vorige eeuw. Meisjes zijn over het algemeen braaf, vinden het belangrijk
om aardig gevonden te worden, gewaardeerd te worden en zijn altijd
wel bereid hun best te doen. Ook zijn meisjes minder gevoelig voor de vorm
waarin het onderwijs wordt aangeboden. Jongens daarentegen hebben veel
minder de neiging zich aan te passen en moeten juist veel meer geprikkeld en
uitgedaagd worden. Ze zijn altijd bezig met rangorde en hebben een drang
tot scoren. Het steeds weer moeten functioneren in nieuwe groepen zorgt
bij hen voor veel onrust, omdat ze steeds opnieuw moeten uitvechten wie
de baas is. Jongens zijn ook afhankelijker van heldere, rechtvaardige regels.
Ze zijn vaak veel moeilijker te motiveren om te werken voor ‘later’. Ook het