1. Die Hoogheilige Juffrou Bobbejé

Die Hoogheilige Juffrou
Bobbejé

Die Maandag is so blou soos net die magte en kragte wat
arm verslaggewertjies laat sweet vir hul brood, dit kan
maak. Oom Harry, Herout se eienaar/redakteur, kom
staan vroegoggend bewend van woede langs my
lessenaar. Hy probeer sy pyp opsteek en breek tien
vuurhoutjies stompaf voor die rook by sy mond begin
uitborrel.
“Baie dankie,” sis hy langs sy pypsteel af, en ek sug
byvoorbaat.
“Twee mense word Donderdag net buitekant die dorp
vermoor, maar Herout se Vrydag-uitgawe sprak geen
sprook daaroor nie,” sanik hy voort, “Die dorp se mense
moet twee dae later in die Sondagkoerante daarvan lees!”
“Oom Harry,” probeer ek verontwaardig keen “kapt.
Van der Merwe van die polisie het die storie vasgehou tot
na saktyd Donderdagaand...”
“Hardekwas Bernie du Preez... Niks is ooit sy fout nie,”
sug oom Harry langs sy pypsteel af. Hy haal die pyp uit sy
mond en vee die klam steel dreigend onder my neus deur,
“Maar ek verdra en verduur jou geduldig, Bernie du Preez,
want ek weet: Jou doppie klap binne-kort...”
Toe hy wegstorm, kyk ek vinnig in die oop kantoor
rond. Koos Krummel wat die munisipale stories skryf, sit
laag agter sy rekenaar weggesak en maak of hy rustig
aan sy eerste toebroodjie vir die dag peusel, maar sy
skouers skud van die lag; Rieta, wat algemeen en
vrouestories doen, het ‘n siek grynslag op haar bakkies;
Ansie, wat in die hoek anderkant Rieta sit... Ek knip my oë
en kyk weer...
By Ansie se lessenaar sit 'n vreemde meisie met ’n
rooi kop. Sy werk met die rekenaar soos 'rr wafferse
hoëspoed tikster. Sy sê nie boe of ba nie, kyk net af en
toe na 'n notaboekie op die lessenaar langs haar terwyl
2

haar vingers oor die toetsbord fladder.
Dis 'n mooi meisie. Haar kort hare, wat effens gejel is,
staan hier en daar parmantig regop.
Sy het waarskynlik ingekom terwyl oom Harry besig
was om my te verskree, want sy was beslis nie hier toe ek
netnou by my lessenaar kom sit het nie. En nou sit sy
skielik hier voor my en sy slaan soos 'n gesoute
koerantmens 'n storie teen Boeing-spoed uit.
Sy sit nie soos ons ander drommels spartelend met
twee vingers en tik nie. Sy kap die storie meesterlik met
'n volle tien vingers uit...
“Hello, Rooikop,” sê ek saggies en gaan staan Iangs
haar. Haar parfuum kom direk uit ‘n Franse boetiek, dis
ryk en sensueel. Haar vingers blits oor die toetsbord.
“Jy slaan in my lig,” sê sy sonder om op te kyk. Haar
stem is diep en heserig. Ek kyk verwonderd na haar lang,
ringlose vingers wat die rekenaar soos ‘n senuweeagtige
masjiengeweer laat knetter.
“My naam is Bernie.” se ek en trek die geur van haar
parfuum diep in my longe in.
“Ek weet,” sê sy sonder om op te kyk. “En jou van is
Du Preez en jy staan in my Iig en ek wil klaarmaak...”
“Saktyd is eers môreaand,” lig ek haar in.
“Dit weet ek ook,” sê sy en tik verwoed voort.
“Wat is jou naam?”
“Ek het spesiaal vir jou 'n visitekaartjie laat druk,” sê
sy spottend sonder om op te hou tik, “Dis in die boksie
voor jou...”
Ek tel 'n kaartjie op. “Sandra Viviers,” lees ek hardop.
Sy hou skielik op met tik en kyk op. Haar oë ontsenu
my totaal. Sy het blougrys oë wat nie lag nie en ook nie
kwaad lyk nie.
“Viviers soos in Iers is common,” sê sy vinnig, “Dis