DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

82
hoofdstuk 4: de draagkracht van patiënten versterken
Wie en wanneer begeleiden?
Heeft iedere patiënt psychologische begeleiding nodig?
Is het zinvol om iedere patiënt minstens één consulta-
tie bij de psycholoog aan te bieden? Zoals ook blijkt
uit het volgend hoofdstuk, zijn de meningen daarover
verdeeld.
De meeste psychologen stellen dat niet elke patiënt
behoefte heeft aan psychologische begeleiding, maar
dat iedereen er wel deugd van heeft.
‘Mensen hebben deugd van zo’n gesprek omdat ze
dan vrij kunnen spreken met iemand die kennis heeft
van de problematiek. Bij artsen kunnen ze daarvoor niet
goed terecht. De tijd van een gynaecoloog is beperkt
en hij heeft binnen die tijd al een heel programma aan
technische zaken te bespreken. Bovendien is hij niet
echt opgeleid om dit soort van coachende gesprekken
te voeren.’ Eric Van Hoof
Een argument om iedereen standaard een bezoek aan
een psycholoog aan te bieden, is dat dit minder stig-
matiserend is.
‘Wij hebben beslist om iedereen die ivf doet op gesprek
bij de psycholoog te laten gaan. Anders heb je een deel
mensen die niet willen gaan. We willen mensen niet
het gevoel geven dat we ze naar de psycholoog sturen
omdat ze ‘anders’ zijn dan de rest.’ Willem Ombelet
Een bijkomend voordeel is dat de patiënt zo reeds kan
kennismaken met de psycholoog en dat de drempel
om in geval van nood terug te komen dus lager is.
Daarnaast kan een psycholoog een patiënt preventief
heel wat advies meegeven.
Andere centra en psychologen vinden dat het de
voorkeur verdient om de beperkte middelen in te zet-
ten voor de psychologische begeleiding van mensen
die dit het meeste nodig hebben. Daarnaast blijft het
belangrijk dat patiënten ervan bewust gemaakt worden
dat hun situatie hen psychisch meer kwetsbaar maakt,
en dat zoiets op zich normaal is.
De Guidelines for counseling in infertility gaan daarom
uit van een getrapt systeem, waarbij de eerste vormen
van psychosociale ondersteuning door het hele team
wordt gegeven. We kunnen daarbij denken aan infor-
matieverstrekking en een empathische houding ten
opzichte van de patiënt. Daarnaast bestaan er zelfhulp-
groepen of professioneel begeleide groepen van lotge-
noten en naar een counsellor wordt pas doorverwezen
in de specifieke situaties die eerder in dit hoofdstuk aan
bod kwamen.
Hieruit afleiden dat een psycholoog alleen maar nodig
is als mensen in crisis verkeren, zou een verkeerde
gevolgtrekking zijn. Zelfs in het getrapte systeem dat
door de Guidelines wordt voorgesteld, gaat men ervan
uit dat reeds bij de aanvang van de behandeling aller-
lei vormen van psychosociale ondersteuning worden
aangeboden, net om zo veel mogelijk te vermijden dat
patiënten in een crisissituatie terechtkomen.