DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

58
hoofdstuk 3: copingstrategieën
‘Als ik in het warenhuis een kind zag dat zo’n typisch
peutercrisis kreeg – brullen om een snoepje en dan al
die mensen die meewarig naar de moeder kijken – dacht
ik: dat blijft ons tenminste bespaard. Wel gingen we met
plezier babysitten en we speelden voor suikeroom en
-tante voor de kinderen van mijn broers. Het was een rol
die me best beviel.’ uit De Verdwaalde Ooivaar.
‘Toen onze zesde poging niet lukte had ik het heel zwaar.
Ik heb op één dag een aantal beslissingen genomen. Ik
stop met de ivf-behandelingen. Ik ga opnieuw studeren.
En als ik dan toch niet zelf kinderen kan krijgen, voed ik
de kinderen van een ander op. Ik word onderwijzeres.’
Marijke in De Verdwaalde Ooievaar.
Een andere manier om een nieuw perspectief te vinden
is door de mogelijkheden van adoptie te verkennen.
‘Wij zijn al tijdens de behandeling met een adop-
tieprocedure gestart. Dat gaf me rust. Maar in het
adoptiecentrum kan je best niet melden dat je aan het
behandelen bent voor een kind.’ Brit in de focusgroep
Ex-Patiënten.
‘Wij hebben in het adoptiecentrum gemeld dat we met
fertiliteitsbehandelingen bezig waren, en kregen te
horen dat we pas aan adoptie mochten beginnen als we
gestopt waren met behandelen.’ Reinhilde, focusgroep
Ex-Patiënten.
Op de website van Kind en Gezin valt te lezen dat het
mogelijk is om een adoptieprocedure te starten tijdens
fertiliteitsbehandelingen, maar dat het sterk wordt afge-
raden. De idee is dat de psychische en fysieke belasting
van een medische behandeling het vrijwel onmogelijk
maken om zich in te stellen op de komst van een adop-
tiekind.
Daartegenover staat echter dat koppels nu moeten
kiezen tussen blijven behandelen, met het risico dat
het daarna te laat is om nog een adoptieprocedure te
starten, of stoppen met behandelen, met het risico dat
ze bij een nadere kennismaking moeten vaststellen dat
adoptie toch niet zo geschikt voor hen is.
4. Enkele algemene vaststellingen
Zoals uit het voorgaande blijkt zijn er verschillende
manieren om met fertiliteitsproblemen om te gaan.
Het gaat daarbij uiteraard niet noodzakelijk om een
of-of-strategie. In een volgend hoofdstuk wordt dieper
ingegaan op de vraag hoe de draagkracht van patiën-
ten versterkt kan worden, met andere woorden: hoe
ze geholpen kunnen worden bij het ontwikkelen van
gezonde copingstrategieën.
Voorafgaand twee algemene vaststellingen: over het
verschil tussen mannen en vrouwen en over de het feit
dat mensen zich soms sterk houden en ervoor zorgen
dat hun verborgen lijden niet gezien wordt.