DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

56
hoofdstuk 3: copingstrategieën
counselling vii ? In veel mindere mate zoeken ze steun in
groepsgesprekken met lotgenoten en bij een psycho-
loog. Dat lijkt te stroken met het intuïtieve aanvoelen
van heel wat artsen.
‘Vijftien jaar geleden deden we om de twee tot drie
maand een grote avond met alle koppels die wilden
komen om uitleg te geven over fertiliteit. Dan waren
ze bij lotgenoten, dat zat altijd vol. We hebben dat een
paar jaar geleden opnieuw willen proberen en nu komt
daar bijna geen volk meer op af. Ik denk dat mensen er
veel meer over lezen en dat de nood aan bijkomende
informatie minder groot is dan vroeger. Het taboe is
doorbroken, mensen kunnen er nu gemakkelijker over
praten met familie, vrienden en collega’s.’ Willem
Ombelet.
Dat koppels bij familie en vrienden terechtkunnen moet
toch wat genuanceerd worden.
De mate waarin patiënten steun zoeken bij familie en
vrienden is erg persoonsgebonden en de reacties die
ze krijgen van hun omgeving worden lang niet altijd als
steunend ervaren.
‘Toen ik uiteindelijk toch besliste om aan een aantal
mensen te vertellen dat we in behandeling waren, merk-
te ik dat je niet altijd het begrip krijgt waarop je hoopt.
Dat ik nu toch al lang genoeg in de put zat, en dat het
leven voortgaat. Dat ik er te veel mee bezig was. Dat
ik wel zwanger zou worden als ik het wat kon loslaten.
Of we moesten eens op reis gaan, of als ik eens wat
zou vermageren. Dat soort reacties zijn absoluut niet
behulpzaam, ze geven je alleen nog meer schuldgevoe-
lens.’ Kaat in De Verdwaalde Ooievaar
‘Mensen die niet vertrouwd zijn met de problematiek,
geven vaak heel triviale antwoorden.’ Eric Van Hoof.
‘Ouders kunnen zich schuldig voelen. Misschien heb-
ben zij hun kind met onvruchtbaarheid opgezadeld.
Bovendien zijn ze betrokken partij: als hun dochter of
zoon geen kinderen krijgt betekent dat ook dat zij geen
kleinkinderen krijgen. Het is voor ouders heel moeilijk
om hier een juiste positie te vinden: tonen ze weinig
aandacht, dan lijken ze niet betrokken, geven ze teveel
aandacht dan lijkt het dat ze ongeduldig zijn naar een
kleinkind.’ Koen Demyttenaere
‘Bij de doodgeboorte van ons kindje kon ik met mijn
verdriet alleen bij mijn partner terecht.’ Katrien in de
focusgroep Ex-Patiënten.
‘Communiceren betekent niet dat je alles aan iedereen
vertelt en ook niet dat je niemand iets vertelt. Vragen
mensen “En wanneer beginnen jullie aan kinderen”, dan
kan je antwoorden: “We zijn ermee bezig, maar het is
niet evident.” Heb je geen zin om te antwoorden, dan
doe je dat niet. Het is belangrijk dat je in je omgeving
iemand hebt bij wie je terecht kan, maar je wil ook geen
twintig goedbedoelde telefoontjes na de zwanger-
schapstest.’ Patricia Baetens.
Bij lotgenoten vinden patiënten vaak beter aansluiting:
ze delen dezelfde ervaringen, herkennen dezelfde pro-