DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

sen. Als men daaraan toegeeft is men niet goed bezig.
Eigenlijk zouden we er juist naar moeten streven om
mensen uit ivf te houden.’ Mark Muyldermans
‘Mensen komen niet met de vraag: ik wil ooit nog eens
zwanger worden. Zij komen hier in de hoop binnen het
jaar zwanger te worden.’ Petra De Sutter.
‘Fertiliteitsartsen zijn 80% van hun tijd bezig met het
brengen van slecht nieuws. Ze kunnen zich enorm
onmachtig voelen als de behandeling niet lukt. Het is
moeilijk om dan naast de patiënt te zitten, zonder een
uitleg te geven of een nieuwe behandeling voor te stel-
len.’ Ushi Van den Broeck
Een ander risico van een te eenzijdig medische bena-
dering is dat er niet voldoende rekening wordt gehou-
den met de motivaties, kinderwens, geschiedenis van
de patiënt in kwestie. Wil men die achtergrond kennen,
dan moet men voldoende tijd kunnen investeren in
gesprek en in het uitbouwen van een vertrouwensrelatie
met de patiënt. Maar dat is zeker niet altijd mogelijk
voor een arts. ‘Wij artsen hebben noch de tijd, noch
de opleiding voor zo’n diepgaande gesprekken’, stelt
Koen Clasen.
‘Ik realiseer me dat ik heb ingestemd met het idee om
donorsperma te gebruiken omdat ik mijn vrouw niet
wilde kwijtraken. Achteraf bleek dat ik die beslissing te
snel heb genomen. Mijn vrouw en ik gingen in therapie.
De therapeut vermoedde dat ik onvoldoende had nage-
dacht over wat het voor mij betekende dat het zaad van
een andere man zou zijn. Hij had gelijk, besefte ik. We
hebben een half jaar niets ondernomen. In dat halve jaar
heb ik er wel veel over gepraat, veel gevoeld. Daardoor
kon ik uiteindelijk toch beslissen om voor KID te gaan.’
Fred in De Verdwaalde Ooievaar
De psychologische impact van bepaalde keuzen wor-
den zeker niet altijd even correct ingeschat. Zo getuig-
de een aantal patiënten dat ze vlak voor de terugplaat-
sing van ingevroren embryo’s de vraag kregen hoeveel
er teruggeplaatst moesten worden. De arts in kwestie
stelt de vraag op basis van zijn of haar inschatting
van de slaagkansen. Voor de patiënt zelf spelen op
dat moment veel meer elementen mee in het beslis-
singsproces: bijvoorbeeld hoe men staat tegenover een
tweelingzwangerschap en de risico’s die dat met zich
meebrengt, hoe men zich de zorg voor een jonge twee-
ling voorstelt, hoe men de eigen draagkracht inschat,
in welke mate men het krijgen van een meerling een
aanvaardbaar risico vindt...
‘Je ligt al in die gynaecologenstoel en de arts zegt: “We
hebben twee mooie embryo’s, wat doen we ermee?”
Op voorhand hadden mijn man en ik daar zwaar over
gediscussieerd. Ik wilde koste wat kost een tweeling
vermijden, hij durfde dat risico te nemen als daardoor
de slaagkansen groter waren. Uiteindelijk waren we tot
het besluit gekomen dat we maar één embryo zouden
laten terugplaatsen. En dan lig je daar, in zo’n kwetsbare
positie, en wordt alles opnieuw in vraag gesteld.’ Elke
in de focusgroep Ex-Patiënten.
51