DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

‘We zijn nog vrienden, maar het onderwerp kinderen is
een gesloten kamer. Daardoor worden de gesprekken
oppervlakkiger, over het werk, promotie maken enz. We
kunnen niet meer zo goed praten als vroeger.’
Tess in de focusgroep Samen Verder
Het risico op sociaal isolement
De praktische implicaties van de behandelingen, de
confrontatie met andere koppels die kinderen hebben,
de angst voor verkeerde reacties of de tegenzin om te
doen of er niets aan de hand is, maakt dat een aantal
koppels zich sociaal isoleert. Het etentje bij vrienden
wordt afgezegd in de periode dat er ’s avonds spuitjes
gezet moeten worden. Het kraambezoek wordt met een
smoes ontweken omdat het te pijnlijk is. Weekendjes
weg met vrienden worden minder leuk… Net op het
moment dat mensen er extra nood aan hebben om
goed omringd te zijn, riskeren ze daardoor in een situ-
atie terecht te komen waar ze alleen bij elkaar steun
kunnen zoeken.
‘Vrienden voelen zich geremd om bij ons op bezoek te
komen met hun kinderen. De meesten blijven weg. We
hebben wel nog contact met onze vrienden, maar alleen
als we het zelf initiëren. Je geraakt geïsoleerd.’
Niels in de focusgroep Samen Verder
6. Leven na de behandelingen
Voor koppels die jaren in een behandelingsproces zit-
ten, zijn die behandelingen een deel van hun leven
geworden. Stoppen met behandelen betekent een grote
aanpassing. Hun leven staat niet meer in functie van
de behandelingen, hun agenda wordt er niet meer door
geregeerd, ze moeten een nieuw perspectief vinden en
terug een gevoel van controle over hun leven verwerven.
Sommige patiënten moeten opnieuw in contact komen
met hun lichaam, waar ze van vervreemd zijn geraakt.
Sommige koppels hebben tijd nodig om opnieuw een
normale seksuele relatie op te bouwen.
‘Je zit vijf jaar in een machine. Na een mislukte poging
wacht je op een volgende poging. Je wordt geleefd. Ik
was al die behandelingen kotsbeu, maar dat we stop-
ten, betekende een opluchting en een zwart gat tegelijk.
Plots moesten we geen afspraken meer maken, moest
ik niet meer ’s ochtends naar dat ziekenhuis, ik moest
daar niet meer met mijn potje staan…’ Niels in de
focusgroep Samen Verder
Gedurende de jaren van de behandelingen hebben de
koppels het gevoel dat ze in een mallemolen zitten.
Vaak is het pas achteraf, als de emotionele storm wat
is gaan liggen, dat ze een goed zicht krijgen op wat ze
hebben meegemaakt en wat dat met hun leven heeft
gedaan.
‘Ik had het afsluitend gesprek bewust wat uitgesteld.
Toen ik na drie maanden terug de fertiliteitskliniek bin-
nenliep, kwamen alle gevoelens terug. Het was enorm
confronterend. De arts nam het dossier, trok er een
streep onder en schreef in blokletters STOP. Dat was
het.’ Elke in de focusgroep Samen Verder.
41