DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

wat hij als man moet doen is dat spermastaal leveren
en net dan lukt het niet…’
Woont het koppel dicht bij het fertiliteitscentrum, dan
kan de man eventueel thuis ‘het potje vullen’. Heel wat
mannen zijn echter aangewezen op het ‘masturbato-
rium’, een daarvoor voorzien lokaaltje in het fertiliteits-
centrum. Niet elk centrum besteedt evenveel zorg aan
dat lokaaltje. Soms is het gewoon een toilet dat uitgeeft
op de wachtzaal.
Voor een aantal mannen is masturberen extra moeilijk
omdat het niet strookt met hun geloofsovertuiging,
vertelt Mirjam Vervaeke: ‘Men probeert dit op te lossen
door hen lange tijd op voorhand telkens een zaadstaal
te laten produceren dat dan wordt ingevroren tot het
moment van de pick-up of de inseminatie.’
Ook het feit dat de behandelingen een sterke invloed
hebben op de lichaamsbeleving van vrouwen, heeft
gevolgen voor het seksleven.
‘Ik voelde me een plastieken pop waar van alles in werd
gestoken.’ Linda in de focusgroep Ex-Patiënten.
Daarnaast kunnen de behandelingen leiden tot proble-
men zoals vaginisme of niet meer vochtig worden, zegt
Mirjam Vervaeke.
‘Ik had altijd pijn als we gemeenschap hadden. Ik sprak
er met de gynaecologe over maar die besteedde er
niet veel aandacht aan. Uiteindelijk ben ik naar een
seksuologe gegaan en daar ontdekte ik wat er aan
de hand was. Het inbrengen van de eendebek bij de
onderzoeken deed bij mij altijd veel pijn, en ik begon
mij op te spannen. Op den duur spande ik me ook op
als Niels mij benaderde. Ik ben nu met bekkenbodem-
oefeningen aan het leren om mij terug te ontspannen.’
Elke in de focusgroep Samen Verder.
Onwetendheid maakt het erger
De meeste zorgverstrekkers weten dat de behande-
lingen een enorme impact hebben op de seksuali-
teit, maar daar wordt nauwelijks over gepraat. Een
verschralend seksleven is immers een enorm taboe.
Voor koppels in vruchtbaarheidsbehandelingen kan het
echter extra pijnlijk zijn: net op het moment dat ze hun
relatie willen verdiepen door kinderen te krijgen, lijkt er
een einde te komen aan hun seksuele intimiteit.
‘Ik kon daar met niemand over praten. Het was ons
grote geheim. Nu weten we dat het kwam door alles
wat we meemaakten, maar toen we er middenin
zaten, maakte ik me er vreselijk zorgen over. We leef-
den als broer en zus. Het was zo confronterend om
dat als getrouwd koppel mee te maken.’ Kaat in De
Verdwaalde Ooievaar.
Als dit bespreekbaar wordt bij zorgverstrekkers of
onder lotgenoten, zouden koppels dit waarschijnlijk
beter kunnen plaatsen en zou een deel van het lijden
vermeden kunnen worden.
37