DOSSIER 20 - Instituut Samenleving en Technologie

af van hoe men enerzijds de cyclus en anderzijds een
zwangerschap definieert. Men kan de slaagkans bere-
kenen voor elke begonnen cyclus, voor elke cyclus
waarbij effectief een pick-up heeft plaatsgevonden of
pas wanneer er sprake is van de terugplaatsing van
embryo’s. Dat laatste is immers lang niet in alle cycli
het geval: het is mogelijk dat de hormonale stimulatie
niet voldoende of geen eicellen heeft opgeleverd, of dat
deze niet bevrucht geraken en dus niet teruggeplaatst
worden. Het spreekt voor zich dat het slaagcijfer per
cyclus groter is indien men enkel rekening houdt met
cycli waarin een transfer heeft plaatsgevonden.
De slaagkans wordt anderzijds bepaald door de defi-
nitie die men hanteert van succes. Men kan het dan
hebben over een biochemische zwangerschap (er is
een stijging van het HCG-hormoon vastgesteld) of
over een klinische zwangerschap, waarbij via echo-
grafie de vruchtzak en eventueel de hartactiviteit kan
worden waargenomen. Men kan het hebben over de
zwangerschap van 20 weken of meer, de zogenaamde
doorgaande zwangerschap. Of men kan het hebben
over de levendgeboorte. Dr. Thomas D’Hooghe van het
UZ Leuven wijst erop hoe hier met cijfers kan worden
gegoocheld. ‘Zelfs de precieze HGC-waarde om te
kunnen spreken van een biochemische zwangerschap
ligt niet vast.’ Voor het fertiliteitscentrum zijn de cijfers
gebaseerd op de biochemische zwangerschap allicht
het meest relevant en zeker het meest voordelig. Voor
patiënten daarentegen is het enige wat telt hoe groot
de kans is dat ze, eens ze een behandelingscyclus star-
ten, een klein jaar later een gezonde baby in hun armen
kunnen houden. En die slaagkans is, zoals ook blijkt uit
figuur 1, ongeveer een op vijf.
4. De behandelingen in de praktijk
Om een beter begrip te krijgen van de impact van de
behandelingen is het belangrijk een goed idee te krijgen
van wat de statistieken in de realiteit betekenen. Hoe
lang moeten mensen doorgaans behandelen vooraleer
ze een kind krijgen? Wat houden deze behandelingen
praktisch in voor de patiënt? Wat kan er fout lopen? We
gaan hierbij uit van een doorsnee ivf-situatie.
Wat aan ivf voorafgaat
Vooraleer mensen aan een ivf-behandeling beginnen,
hebben ze vaak al een hele weg afgelegd. Doorgaans
hebben ze gedurende een bepaalde periode gepro-
beerd op de natuurlijke manier kinderen te krijgen. Na
enige tijd, een half jaar, een jaar of langer, vaak afhan-
kelijk van hun leeftijd, worden ze ongerust en nemen ze
contact op met een huisarts of gynaecoloog. Eens een
diagnose wordt gesteld, betekent dat nog niet dat men
meteen aan ivf begint. Er kunnen tal van andere behan-
delingen aan voorafgaan: operaties, hormonale stimu-
latie, inseminaties… Dr. Marc Muyldermans: ‘Omwille
van het onnatuurlijke karakter van ivf, de techniciteit, de
psychologische impact, de kostprijs voor de gemeen-
schap… staat ivf op een hogere rangorde in de behan-
delingsstrategie. Men dient alle inspanningen te doen
om te zorgen dat het koppel nooit in ivf moet geraken.
De behandelingen die aan ivf voorafgaan, streven naar
15