Tot op de dag van vandaag heb ik - Rooilijn

Rooilijn Jg. 40 / Nr. 1 / 2007 De invloed van de mondialisering op volkswoningbouw in Ecuador P. 51
Familietrots vastgelegd in woningbouw
gebruik waren genomen; de rest stond leeg.
Volgens de architect hadden de mensen
weliswaar genoeg geld om een goed huis te
kopen maar geen idee hoe erin te leven en
het te gebruiken.
Toonaangevende architecten en beleidsmakers
vonden de huizen van de nieuwe
rijken ongepast voor het stedelijke of
buitenstedelijke landschap en ongeschikt
voor de leefwijzen van de bewoners.
Ook waren de architecten bang dat het
monumentale karakter van de historische
binnensteden verloren zou gaan door
de oprukkende opulente huizen. Dat
deed de hang naar lokale eigenheid en
de waardering voor lokale bouwtradities
toenemen. Architectuur en woningbouw
werden de inzet van verwoedde discussies
over ‘geschikte’ bouwvormen. De
professionals die verantwoordelijk waren
voor de volkshuisvesting, ruimtelijke
ordening en de beeldkwaliteit van stad
en landschap, hadden geen grip op deze
ontwikkeling. Dit kwam mede doordat
de beleidshandhaving te wensen over
liet. De gemeentelijke afdeling bouw- en
woningtoezicht functioneerde doorgaans
gebrekkig. Veel bouwinspecteurs konden
geen bouwtekeningen lezen en het
kwam regelmatig voor dat er geen auto’s
beschikbaar waren om op inspectie te gaan.
Bovendien was er corruptie en willekeur
binnen de gemeentelijke diensten, waar-
door controles selectief werden uitgevoerd.
De directeur van bouw- en woningtoezicht
in Cuenca vertelde bijvoorbeeld dat zijn
dienst bepaalde delen van de stad jarenlang
niet had gecontroleerd omdat het gerucht
ging dat het er gevaarlijk was. Terwijl veel
gevestigde architecten bezwaar hadden
tegen de veranderingen in de volksarchitectuur,
hadden vooral jongere vakgenoten die
nog geen grote klantenkring hadden, baat
bij de nieuwe klandizie. Zij verwelkomde
de niches in de woningbouwmarkt en
droegen bij aan de productie van nieuwe,
opvallende woonhuizen aan de stadsrand.
Met andere woorden: er bestond
geen consensus over de wenselijkheid of
onwenselijkheid van de nieuwe vormen van
volkswoningbouw.
Achter deze discussies ging bovendien een
complex probleem schuil van verdwijnende
oude hiërarchieën en nieuwe sociale
relaties. Architecten die tot de culturele
elite behoorden, zagen in de opkomst van
de zogenaamde ‘migrantenarchitectuur’
de vervlakking en ‘vervolksing’ van de
stedelijke samenleving. Dat was overigens
niet alleen het geval in Cuenca maar ook
in het meer naar het noorden gelegen
Riobamba dat vanaf het einde van de jaren
negentig met transnationale migratie
en mondialisering te maken kreeg. De
nieuwe sociale normen en architectonische
vormen werden niet alleen door profes-