Tot op de dag van vandaag heb ik - Rooilijn

Rooilijn Jg. 40 / Nr. 1 / 2007 Naoorlogse probleemwijken in Stockholm
P. 33
immigranten (meer dan 80 procent)
die, wanneer mogelijk, snel uit de buurt
verhuizen. De voornaamste geconstateerde
problemen zijn dan ook een hoge mate van
ruimtelijke segregatie en een lage mate van
integratie. Naast de integratieproblematiek,
worden armoede en werkloosheid eveneens
gezien als problemen in de wijken. De redenen
voor werkloosheid onder immigranten
worden gezocht in de taalachterstand en
het gebrek aan scholing en werkervaring.
Problemen zoals criminaliteit, huiselijk
geweld, bendevorming onder jongeren en
vandalisme worden als voortvloeisel gezien
van de integratieachterstand, de ruimtelijke
segregatie en werkloosheid.
Stadsdelförnyelsen
Het meest recente beleidsinitiatief in
Stockholm is het stadsdelförnyelsen (stadsdeelvernieuwing)
programma dat loopt
van 2003 tot eind 2006. Dit programma
wordt gefinancierd door de gemeente en de
gemeentelijke woningbouwcorporaties en
bouwt direct voort op het eerder gevoerde
gebiedsgericht beleid. Ook nu richt men
zich op integratie en deels armoede- en
werkloosheidsbestrijding. In Husby en
Tensta betekent dit extra aandacht voor
taalbeleid, de verbetering van het onderwijs
en het creëren van stageplekken. Voor de
immigranten wordt het vinden van werk en
het spreken van de taal als essentiële voorwaarden
van de integratie in de samenleving
gezien. Naast werk en integratie
besteedt men aandacht aan de verbetering
van de reputatie van de wijk om zo het
gevoel van eigenwaarde bij de bewoners te
verhogen en stigmatisering tegen te gaan.
Dit onderdeel van het beleid vertaalt zich
in initiatieven, zoals het organiseren van
festivals en het verbeteren van de publieke
ruimte.
Het beleid bestaat voor het grootste deel
uit van bovenaf gestimuleerde bottomup
initiatieven. Hoewel de stad en de
gemeentelijke woningbouwcorporaties het
budget verstrekken, ligt een hoge mate van
verantwoordelijkheid bij lokale instanties
zoals de stadsdelen, plaatselijke woningbouwcorporaties
en sociale werkers. Deze
instanties moeten de weg vrijmaken voor
burgerparticipatie en een burgerlijke
cultuur kweken waar lokale organisaties
en verenigingen actief meewerken aan
de verbetering van de buurt. Hoewel in
Zweden goede voorbeelden te vinden zijn
van achterstandswijken met een sterke
burgerlijke cultuur die daardoor in staat
zijn geld en beleidsaandacht te verkrijgen,
zijn de pogingen in Husby en Tensta nog
onvoldoende gebleken. Ten eerste is de
schaal van Husby en Tensta zeer groot
(respectievelijk 11.495 en 16.834 inwoners)
wat het kweken van representatieve en
informele contacten met individuen,
belangen- en vrijwilligersorganisaties
moeilijker maakt dan bij kleinere en meer
overzichtelijke wijken. Ten tweede lopen de
programma’s vier jaar tot aan de verkiezingen,
waarna de subsidies ophouden en een
nieuw programma moet worden opgestart.
Deze breuken frustreren de structurele
samenwerking en bemoeilijken de voortgang
van de lopende projecten in de wijken.
Ten slotte vergeet men bij de centrale stad
dat veel nieuwkomers niet in staat zijn om
te participeren in projecten, aangezien zij
de taal moeilijk spreken of omdat zij hun
eigen problemen vóór die van de buurt
stellen. Naast de bovenstaande obstakels
zijn bij het gebruik van deze programma’s
fundamentelere kanttekeningen te
plaatsen in het kader van de veranderende
verzorgingsstaatlogica.
Lees verder op pagina 44