inleg vel GV dec 03.qxd - W.S.R. Argo

Gulden Vlies, december 2003
Bootsman Dorus; meer dan 30 jaar een vertrouwd gezicht op Argo
Precies 31 jaar geleden trad Dorus Jansen bij Argo in dienst als eerste bootsman ter ondersteuning van de
materiaal commissarissen bij hun onderhoudswerkzaamheden. Hij herinnert zich nog als de dag van gisteren hoe
zijn sollicitatiegesprek op de Argokamer op zolder bij Ceres verliep. In die tijd was het nog gewoon om aan huis
een sollicitatie gesprek te hebben, maar deze omgeving was wel heel apart. Roeier De Joncheere had hem laten
weten dat er behoefte was een bootsman, en voor Dorus was dit een kans om van zijn hobby modelbouw van
boten en vliegtuigen zijn beroep te maken. Het was een tijd waarin roeiboten nog van hout waren. Dorus was,
als bekwaam meubelmaker van de Wageningse Meubelfabriek, zeer vertrouwd met het bewerken van hout. Het
werden vele jaren van werken in onzekerheid met korte contracten, maar ook plezier en motivatie want het
duurde niet lang of Dorus ontpopte zich als een geroutineerd botenbouwer. Sinds 1980 bouwde hij op basis van
mallen van Empacher en Stämpfli boten een groot aantal C-vieren, gladde tweetjes en een serie skiffjes gleden in
die periode van de helling, die voor 1982 wat steiler was dan daarna.Vele Argonauten zijn afgeroeid in de Kalaïs
(met een K, de oude Calaïs, de boot van de "dead-heat Varsity", hangt nu in het roeimuseum van Han Edens) of
de Ixion die als laatste C4 werd afgeleverd. In de gladde tweetjes Iphitus en Nephele zijn de nodige blikken
getrokken en ook de Euphemus, Antiope en Daedalus zijn bekende namen voor skiffeurs. Het bouwen van boten
paste in de werkzaamheden van Dorus en is nog steeds zijn grote ambitie.
Hoe kom je als bootsman aan kennis over het bouwen en onderhouden van roeiboten? Het blijkt dat er geen
blue prints bestaan en iedere botenbouwer heeft zo zijn eigen idee hoe de snelste boot er uit zou moeten zien.
In Wageningen hebben we het scheepsbouwkundig proefstation MARIN, maar verbazingwekkend er is nog nooit
een boot van Argo getest. Nieuwe ideeën komen op bij Dorus. Het is ook een kwestie van ervaring en die krijg
je door er mee bezig te zijn en te praten met andere bootsmannen in Nederland, die heel openhartig zijn als het
gaat om het uitwisselen van informatie, en waarmee hij ook cursussen organiseert. Daarnaast heeft Dorus veel
geleerd van excursies naar Empacher, Stämpfli, en Janouchek, en iedereen die Dorus kent begrijpt dat hij uitziet
naar een reis naar Hudson in Canada, het land waar hij ooit met pensioen zou willen wonen.
In de jaren '80 werden de eerste polyesterschepen aangeschaft. Het waren de Pik, de Tiet, en de Pruim, waarvan
het binnenwerk nog van hout was. De polyester boten vragen in eerste instantie minder onderhoud, maar de
duurzaamheid is zeker niet beter dan die van de houten schepen, en volgens Dorus kunnen de houten schepen
net zo licht zijn. Maar de opmars van polyester boten is niet te stuiten, en een moderne bootsman moet al
evenveel verstand hebben van het werken met dit materiaal als hout. Het loont echter niet om plastic schepen
te bouwen.Van dat soort bedrijven zijn er ruim voldoende.
Wat verandert er zoal op Argo volgens Dorus? Argo is nog steeds de
zeer enthousiaste vereniging zoals we die allen kennen en waar met
ontzettend veel plezier geroeid wordt.Toch kun je merken dat de
betrokkenheid met het materiaal minder wordt. De studie legt
een te grote druk op de leden. Dat merk je aan de hulp bij
eenvoudig onderhoud als het lakken en schuren van palen,
waar de huidige studenten vrijwel geen tijd meer voor
hebben.
En hoe de toekomst van de bootsman eruit gaat zien in een
periode van afnemende aantallen Nederlandse studenten in
Wageningen? Dorus hoopt wel nog zeker 4 jaar bij Argo te
kunnen blijven, maar het zou verstandig zijn als iemand geleidelijk
het vak zou kunnen overnemen, want het is, zoals gezegd, een vak
waar je een zevende zintuig en een enorme brok ervaring voor
moet hebben. Nu heeft Argo een schitterende werkplaats, met
ruimte en gereedschap zoals er slechts een enkele in Nederland te
vinden is. Volgens Dorus zou het goed zijn om te overwegen of de
werkplaats niet een meer commercieel karakter zou kunnen krijgen door
ook onderhoud en reparaties voor andere roeiverenigingen te verrichten.
Roeiverenigingen in de regio bloeien op, maar hebben vaak niet de
capaciteit en deskundigheid om hun materiaal te onderhouden. Dit idee
is door de huidige werkgever van Dorus, de WUR, zeer positief
ontvangen en uit de revenuen zou mogelijk ten dele een opvolger van
Dorus kunnen worden gefinancierd. Zoiets vraagt natuurlijk om een goed
ondernemersplan maar het is wellicht de redding voor het behoud van de
functie van een bootsman op Argo. Een streven wat Dorus zeer ter harte
gaat al was het maar om zijn unieke kennis van materialen (en roeiende
studenten!) en ervaring tijdig over te dragen aan een opvolger.

Arne van Eupen al een jaar de "nieuwe" profcoach van Argo
Sinds oktober 2002 is Arne van Eupen de Profcoach van Argo als opvolger van Gerdjan de Wit, die mede met
ondersteuning van Oud-Argo, een belangrijke aanzet gegeven heeft tot het verbeteren en instandhouden van
de kwaliteit van het roeien op Argo.
Arne is een bijzonder enthousiaste coach met zeven jaar roeiervaring bij Euros. Hij werd zelf gecoacht door
Rutger Roëll, die de ploeg in 1995 naar een Varsity overwinning wist te brengen. Daar was heel wat
doorzettingsvermogen voor nodig, want een Varsity win je niet zo maar.Twee jaar daarvoor werd Arne nog 5de
en het jaar daarop 3de. Het was het resultaat van vele jaren doorzetten en blijven werken aan de verbetering
van techniek en conditie. Het ging goed en in dat zelfde jaar wist hij nog een baanrecord in de ongestuurde
vier op zijn naam te vestigen.
Sinds 1997 is hij actief als coach, eerst op verenigingsniveau en daarna voor de junioren bij de KNRB, wat hij
met ontzettend veel plezier gedaan heeft, en nu begeleidt hij de jonge Argonauten op weg naar een succesvolle
roeicarrière.
Goede instructie aan de basis is heel belangrijk, niet alleen om de ideale roeihaal uit te leggen, maar vooral
ook om de eerstejaars roeiers te motiveren die, als het goed gaat, eerder geneigd zijn zich blijvend in te zetten
voor deze sport.Tegenwoordig zijn er veel keuzes om je tijd mee te vullen waardoor studenten nogal makkelijk
van de ene sport op de andere kunnen overstappen, maar wanneer je goed leert roeien is dat anders. Als
er gepresteerd wordt krijgt roeien opeens een andere dimensie en zie je daarmee een vereniging opbloeien.
Arne heeft zo zijn coachdoelen. Motivatie staat voorop. Het uitgangspunt is voor hem altijd "de beste te willen
zijn", waarbij vervolgens de praktische bezwaren die dat verhinderen uit de weg genomen moeten worden.
Daar is hij voor. Hij wil dat roeiers een succesvol eerste jaar afsluiten met één of meerdere overwinningen die
dat gevoel geven. Roeien is een competitieve sport. Het gaat steeds weer om je eigen inzet en de collectieve
prestatie van de ploeg, waarbij voldoende ruimte moet zijn voor ontspanning en studie.
Het eigen maken van de techniek is in werkelijkheid een proces waar vele jaren van trainen
en coachen mee gemoeid zijn.
Er is veel kennis en ervaring bij Argo.Vaak wordt er teruggekeken naar de Varsity overwinningen
van Argo in de jaren '60, maar er is veel meer waar Argo in een meer
recent verleden trots op kan zijn en energie uit putten. Hij wil dat graag levendig
houden. Gezien de korte studieduur en de instromers die nog korter in
Wageningen vertoeven, is het van belang om een vaste profcoach te hebben die
continuïteit geeft en de eerste basis legt.We hopen de Oud Argonauten in het volgend
nummer van het Gulden Vlies meer van de resultaten van intensief profcoachwerk op
de hoogte te kunnen brengen.
Gulden Vlies, december 2003