Heraut #33 - Ismus

14
door Ries Peters
Het is donderdagavond half acht, en ik bevind me in de intercity
naar Utrecht. Tegenover mij zit een vrouw de krant te
lezen. Om te voorkomen dat ik ten prooi val aan verveling,
besluit ik mijn laptop erbij te pakken en een paar geniale
Scrubs afleveringen te kijken. Ik kan mijn lach op een bepaald
moment niet onderdrukken. Waarop de vrouw tegenover
mij me aanspreekt.
“Waar lach je om?”. Ik wijs naar het scherm en knik. Daarmee
aangevend dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om te praten.
De vrouw laat zich echter niet zomaar uit het veld slaan. “Dat is
wel een mooi ding wat je daar hebt zeg”. “Mijn man en ik hebben
ook zo’n ding voor onze zoon gekocht. Geweldig vindt hij
het, hij kan er uren mee spelen”. “Ben je iets aan het kijken of
wat ben je aan het doen?”. “Ja”, zeg ik. “Ik kijk een televisieserie
en het is heel grappig”. “Oh wat leuk”, zegt ze. “Jij zult dat ding
ook wel vaak gebruiken of niet?”. “Ja, ik heb het nodig voor mijn
studie hè”.
Op dat moment komen twee jongemannen ons treinstel binnen
gelopen. Ze gaan zitten in de stoelen schuin achter die van ons.
Onze aandacht wordt automatisch op ze gericht wanneer de een
aan de ander vraagt: “Hee man, wat doe jij hier? Mag jij hier
wel zijn?”. “Ja man” zegt de ander, “ Ik mag sinds kort op verlof,
zolang ik maar om half tien weer terug ben”. “Alleen bedoel je?”.
“Ja man, eerst had ik altijd nog een begeleider weet je”. Ondanks
dat ik weet dat het onbeschoft is, begin ik mee te luisteren
met het gesprek, en zo te zien de vrouw tegenover mij ook. De
jongen vertelt aan zijn vriend dat hij een TBS’er is. Ze hebben
elkaar al lang niet meer gezien. De TBS’er vertelt hoe het is om
TBS’er te zijn. Hij moet op vaste tijden aanwezig zijn, hij mag
zelden naar buiten, en hij heeft bijna nooit vrije tijd. Het heeft
jaren geduurd voor hij weer voor het eerst zonder begeleiding op
verlof mocht. Ook vertelt hij hoe hij regelmatig ruzie heeft met
andere TBS’ers, en dat er vaak gevochten wordt. Wat mij echter
vooral bezighoudt is niet datgene wat de jongen zegt, maar de
manier waarop hij het zegt. Zonder een gefrustreerde, boze, of
hatelijke ondertoon vertelt hij kalmpjes hoe vervelend zijn leven
in een TBS kliniek is.
Mijn aandacht begint te verslappen, en langzaam verplaatst mijn
Perron Politiek 2
blik zich weer naar mijn laptop en naar de vrouw. Waarop de
vrouw vraagt: “Wat studeer je eigenlijk?”. “Politicologie” zeg ik.
“Oh wat leuk zeg”, zegt de vrouw glimlachend.
“Waarom zit je eigenlijk daar?”, vraagt de jongen schuin achter
ons. Meteen richten de vrouw en ik ons weer op het gesprek.
De TBS’er vertelt hoe hij met een paar vrienden op een zekere
oudejaarsavond een aantal huizen gevandaliseerd heeft, om vervolgens
een buschauffeur en een omstaander die de buschauffeur
te hulp kwam, zozeer te mishandelen, dat beiden het maar net
overleefd hebben. De vrouw tegenover mij heeft het gesprek met
verstarde, afkeurende en een tikkeltje zenuwachtige blik zitten
volgen. Op het moment dat het gesprek stil valt staat ze op, en
nadat ze iets mompelt over ergens anders gaan zitten zegt ze tegen
mij: “Nog veel succes met je studie”. Om vervolgens midden
in de reis naar een andere coupé te lopen.
Ik kan niet ontkennen dat ik me ook een beetje zenuwachtig
begon te voelen. Ondertussen gaat het gesprek achter mij verder.
“Ik was de lul weetje, ik had al een strafblad, de rest is er nog
goed vanaf gekomen”. “Maar zij hebben het echt niet begrepen.
Zij zijn nu nog net zo slecht bezig dan toen.”. “Jij niet meer
dan?”vraagt de ander. “Nee man, ik heb spijt weetje. Je kunt wel
zulke dingen doen, maar daar heb je echt niks aan. Helemaal
niks. Je schiet er gewoon echt niks mee op, en die anderen begrijpen
dat niet. Ik zie ze ook bijna nooit meer. Ik had laatst gehoord
dat Michael weer in de cel zat.”. “Je hebt dus echt wel wat
gehad aan dat TBS of niet?” vraagt de andere jongen. “Ja weetje,
het is echt super kut daar. Maar ik besefte me daar wel hoe het
zat. Geen gekut meer weetje, gewoon je zaken een beetje op orde
hebben. Daar gaat het om. Ik heb daar ook school gehad enzo.
Ik heb wat diploma’s gehaald. Moest gisteren nog op voor mijn
heftruck examen enzo. Dat soort dingen weetjewel”.
De trein stopt in Utrecht centraal. Ik loop de trein uit en kom
langs de twee jongens. Ik kan me niet inhouden. Ik moet even
kijken wie het is die ik heb horen praten. In de stoelen zitten
twee doodnormale jongens. Ze knikken naar me, en ik knik terug.
Terwijl ik op het station mijn weg probeer te vinden bedenk
ik me iets. Het is maar goed dat er ook een ander soort mensen
is dan de vrouw tegenover mij. Mensen die niet bang zijn, en
dit soort personen niet bij voorbaat als een verloren zaak beschouwen.