E-boek 2010 PDF

MENS, VONK DER EEUWIGHEID
van een dier te incarneren, dat voor de goddelijk-menselijke
eigenschappen geen mogelijkheid biedt om zich tot uitdrukking
te brengen. Stelt u zich eens voor dat u met uw
graad van zelfbewustzijn en intelligentie een schitterende
zonsondergang zou gadeslaan door de ogen van uw hond,
wat een martelende en pijnlijk beklemmende ervaring moet
dat zijn.
Nee! Wanneer we ons eenmaal met behulp van onze goddelijke
vonk het stadium van menselijke expressie hebben verworven,
gaan we niet meer terug; tenzij – en dit is de enige
uitzondering – de ziel door gedurende een lange reeks van
levens moedwillig te zondigen opzettelijk de schakel met de
Vader in haar verbreekt. Dan wordt ze door deze zelfverkozen
teruggang inderdaad een ‘verloren’ ziel – omdat ze het
recht heeft verspeeld deel te hebben aan de vooruit gerichte
evolutiestroom. Gelukkig komt zo’n ‘breuk’ met het goddelijke
zelden voor; als ze toch plaatsvindt, zullen de individuele
atomaire elementen, die voorheen door de ‘verloren’ ziel
werden beheerst, een uitingsmogelijkheid kunnen vinden in
levensvormen lager dan de menselijke, in dierlijke en zelfs
plantaardige voertuigen, omdat ze doortrokken waren van
submenselijke neigingen. Maar dit is niet de bestemming van de
omhoogstrevende menselijke ziel die, verbonden met haar goddelijke
bron, in iedere nieuwe wedergeboorte op aarde haar
begrip en bewustzijn tracht uit te breiden.
Vraag — Dat geeft veel te denken. Maar waarom wordt ons in
de kerk niets over reïncarnatie geleerd?
Commentaar — Dat is een heel verhaal, en ik zal niet proberen
de redenen aan te geven waarom de eerste kerkvaders
uit de tekst van de christelijke geschriften bepaalde leringen
schrapten, die niet alleen met het begrip wedergeboorte verband
hielden, maar ook met andere zaken betreffende de
42