E-boek 2010 PDF

MENS, VONK DER EEUWIGHEID
vriend van mijn vader, een predikant, mij erover vertelde. Ik
was zeven of acht jaar en op een zondag nam hij me na het
middagmaal mee voor een wandeling langs de rivier. Het
was herfst en de bomen waren een en al vuur en goud. Hij
zei dat hij zou willen dat ik altijd zou onthouden hoe mooi ze
waren even voordat ze schenen te sterven; maar dat ze niet
werkelijk stierven, en alleen voor een poosje hun bladeren
verloren, zodat ze konden rusten en in de lente weer nieuwe
laten groeien. Misschien zou hij niet zo’n diepe indruk hebben
gemaakt als hij niet een paar weken later plotseling was
gestorven. Een tijdlang was ik diep bedroefd, en toen vond
ik grote troost in zijn woorden, en sindsdien heb ik met toenemende
zekerheid gevoeld dat de dood geen einde kan
maken aan liefde en sympathie en aan al die ontastbare
waarden die zozeer een werkelijk deel van het menselijk
leven uitmaken.
Commentaar — Reeds lang heb ik het gevoel dat als deze ene
leer van de wedergeboorte van de ziel opnieuw in het christendom
werd opgenomen, waartoe ze eens behoorde, ze een
machtige invloed zou uitoefenen op de westerse psychologie
en daardoor op alle onderlinge betrekkingen over de hele
wereld. Als reïncarnatie op positieve wijze met haar zusterleer
karma zou worden verbonden, zouden mannen en vrouwen
overal tot het besef komen dat zij in wezen goden zijn
die hun toekomst in eigen handen hebben – een toekomst
schitterend en vol belofte, omdat er niets is dat niet kan worden
bereikt.
Het zou wel eens kunnen zijn dat deze archaïsche waarheden
in de twintigste eeuw een nieuwe kans hebben gekregen
om zowel met letterknechten als fantasten af te rekenen.
Men kan er de naam esoterische filosofie van de oudheid aan
geven, maar ze zal meer zijn dan dat. Ze zal de inspiratie van
de godheid zijn die de mens ontving toen hij voor het eerst
226