E-boek 2010 PDF

MENS, VONK DER EEUWIGHEID
galactische stelsel vormen, waarin zowel wij als het nietigste
subelektron leven, bewegen en ons bestaan hebben.
We moeten ons echter niet zover in de superstellaire
gebieden van het denken begeven dat we ons contact met de
aarde verliezen! Het is onze huidige verantwoordelijkheid
om hier en nu de uitdaging van deze voortsnellende eeuw
van wetenschappelijke expansie aan te nemen, en de krachten
van onze ziel en geest, van ons verstand en onze aspiraties
zo te beheersen en te ontwikkelen, dat ze eens het licht
van de goddelijke zon in ons helder zullen uitstralen.
Laten we bovendien voorgoed de gedachte dat we ‘wormen
in het stof’ zouden zijn, uit ons bewustzijn bannen. Ze
is absoluut onjuist en hoort niet thuis in het vocabulaire van
de mens, de denker. De theorie dat de apen onze voorouders
zijn, is evenmin ooit bewezen! Evolutionair gesproken, is er
evenveel tegen als voor; en veel meer tegen als we de mens
niet zien als een lichaam, maar als een vlammende intelligentie,
die zich op aarde heeft belichaamd om de lessen
van het stoffelijke bestaan te leren. Al is het een feit dat ons
fysieke lichaam zich door de eeuwen heen langzaam heeft
ontwikkeld tot het zeer verfijnde mechanisme dat het nu is,
de innerlijke godheid noch het Prometheus-vuur van ons
denken, kunnen uit een aap zijn voortgekomen! Hebben we
ooit aan de mogelijkheid gedacht dat de mensapen (en ook
de gewone apen) het product zijn van misstappen van de
mensheid in haar begintijd? Daarop wordt in sommige oude
overleveringen gezinspeeld; ze verdient ernstige overweging,
zelfs uit het oogpunt van de lichamelijke ontwikkeling
van de eerste primaten. Hoe komt het dat het lichaam van
de mens, vergeleken met dat van alle andere zoogdieren, het
meest primitief en het minst gespecialiseerd is, terwijl zijn
denken en de innerlijke krachten van zijn ziel zich op buitengewone
wijze hebben ontwikkeld en zijn vermogen om te
evolueren blijkbaar geen grenzen kent?
196