E-boek 2010 PDF

MENS, VONK DER EEUWIGHEID
rig het leven was’ – ze had haar uiterste best gedaan en toch
was haar patiënt, van wie ze veel was gaan houden, gestorven.
‘En zo gaat het maar door’, schreef ze, ‘de ene patiënt na
de andere: sommigen worden beter, anderen slepen hun
leven in ellende voort, en weer anderen ‘halen’ het niet en
sterven’. Het lijkt gemakkelijk de beginselen te begrijpen als
we hier erover spreken, maar als je ze dag in dag uit onder
vrij moeilijke omstandigheden moet toepassen, komen er
heel andere dingen kijken.
Commentaar — Hieruit blijkt duidelijk het fijne onderscheid
tussen louter theorie en praktijk. Het zou het toppunt van huichelarij
zijn als we niet zowel het verdriet als het geluk van
anderen zouden meevoelen. We moeten voor hun vreugde
en hun smart steeds gevoeliger worden, en in dezelfde mate
ongevoeliger voor de onze. Dat is een eerste vereiste.
Maar laten we terugkeren tot de verpleegster, of nog beter
tot de dokter of chirurg. Hij behandelt de ene patiënt na de
andere: door zelfdiscipline en onpersoonlijke toewijding aan
zijn beroep leeft hij werkelijk in meerdere of mindere mate
in overeenstemming met deze vierde deugd; als hij niet een
zekere mate van onverschilligheid, van ‘goddelijke zorgeloosheid’
bezat, en er niet op vertrouwde dat, als hij zijn uiterste
best doet, hij alles doet wat hij kan – zou hij bezwijken.
Hij zou de verschrikkelijke spanning niet kunnen verdragen.
Met alle respect voor zijn begaafdheid, zijn kennis en zijn
bekwaamheid, is er ook nog ‘de hand van God’, of karma, als
u wilt – en de patiënt haalt het of niet.
Iedere dokter legt de eed af en verbindt zich het leven te
beschermen en gezondheid te brengen waar ziekte heerst,
voor zover zijn bekwaamheid en zijn kennis hem dat toelaten.
Het is voor mij nauwelijks aan twijfel onderhevig dat
een chirurg die een operatie uitvoert, diep eronder gebukt
gaat als er onvoorziene omstandigheden optreden waardoor
174