E-boek 2010 PDF

INLEIDING
filosofie zoals de meester ons die had geschonken.
Het waren altijd de discipelen en volgelingen van de christussen
en de boeddha’s die, diep bewogen door de ‘nieuwe’
openbaring, zelf de formele religies schiepen en kerken en
tempels bouwden, in de hoop zodoende de levende boodschap
van hun leermeester te behoeden. Naarmate de eeuwen
verstreken en elkaar opvolgende denkrichtingen hun
eigen interpretaties verkondigden, zonk de geest van de oorspronkelijke
leer telkens weer weg in het moeras van de dode
letter. Want juist het willen definiëren en in een leer vastleggen
belemmerde automatisch de vrije loop van de waarheid
en ontnam haar het vermogen om kracht en licht te schenken.
Welke naam of uiterlijke vorm deze archaïsche traditie in
perioden die aan het christelijke tijdperk voorafgingen misschien
ook heeft gehad, zowel in landen van het noorden en
zuiden als van het oosten en westen, vanaf de derde eeuw na
Christus werd ze bekend als theosophia – ‘de wijsheid over
goddelijke dingen’, zoals deze in Alexandrië door Ammonius
Saccas werd onderwezen. Hoewel ze in het algemeen verborgen
bleef als gevolg van de geestelijke verstarring die
reeds haar intrede deed bij de eerste kerkvaders – hun
theologische gekibbel is uit de literatuur bekend – stroomde
deze wijsheid gestaag voort, als richtsnoer niet alleen voor de
kabbalisten – die in de donkere perioden van de Middeleeuwen
heimelijk hun ‘theosofie van de engelen’ bestudeerden
– maar ze werkte ook als een stimulans voor de
verlichte geesten van de Renaissance: Paracelsus, Pico della
Mirandola, Leonardo da Vinci, Bruno, Kepler, en een hele
menigte andere geleerden, filosofen, dichters en kunstenaars.
Was het toeval dat de geschriften van Jakob Boehme, de
‘Teutoonse theosoof’ uit de zestiende eeuw, Saint-Martin
omstreeks 1790 inspireerden tot een ‘theosofische briefwisseling’
met een bevriende Zwitserse filosoof; en dat deze
brieven in 1863 in Engeland werden herdrukt in de hoop
9