54 - Stichting Vredescentrum Eindhoven

14
de EU mogen geen territoriale concessies van Israël
eisen.
Wilders begrijpt dat dit beleid haaks staat op het
internationaal recht. Daarom worden onder andere
drie ‘oplossingen’ onder het hoofdstuk ‘Kiezen voor
Nederland in ons buitenlandbeleid’ aangedragen:
• schrap ‘handhaving internationale rechtsorde’
uit de Grondwet;
• herziening van Nederlandse deelname aan
internationale verdragen.
• sinds 1946 bestaat er een onafhankelijke
Palestijnse staat, daarom noemt de
Nederlandse regering ‘Jordanië’ voortaan
gewoon ‘Palestina’
Op 5 december 2010 pleitte Wilders in Tel Aviv voor
‘de Israëlische annexatie van de bezette Westekijke
Jordaanoever. De daar wonende Palestijnen
moeten volgens Wilders “vrijwillig” vertrekken
naar Jordanië.’ Naar wegpesten gaat de Israëlische
voorkeur uit.
Wilders kiest dus zonder meer voor een derde
Jordaanse optie. De vraag of iemand vervolgd
moet worden voor opvattingen over “de Islam” en
de effecten daarvan op de Moslimgemeenschap
is één ding. De vraag of iemand vervolgd moet
worden voor het aanzetten tot ‘ethnic cleansing’
is een ander. Voor dit laatste zijn mensen voor
internationale tribunalen in Den Haag en Arusha
(Tanzania) aangeklaagd en
Wilders en de PVV verwerpen het internationaal
recht waar dat hen tegenstaat en willen dat de
Grondwet en tal van internationale verdragen
naar hun inzichten worden gewijzigd. Zij kiezen
ook unverfroren voor het onversneden Israëlische
fascisme.
Alle bewindspersonen en alle parlementsleden
werd het boek ‘De eeuwige terugkeer van het
fascisme’ van Rob Riemen gegeven. Daarin worden
Wilders en zijn beweging als het prototype van het
hedendaags fascisme gekwalificeerd. 5
5.3 Conclusie
Er zijn Nederlandse politici die het internationaal
recht beschouwen als een vrijblijvende verzameling
waardeloze vellen papier. Zij aarzelen niet om
bijvoorbeeld de secuur vastgelegde rechten van de
Palestijnen op basis van een fascistische ideologie
te helpen vermorzelen.
Wat Verhagen, Wilders en andere Nederlandse
politici ook mogen beweren en hoe zij mogen
handelen, zij blijven gebonden aan de Nederlandse
Grondwet, art. 90 en aan het internationaal recht.
Zij blijken zich echter zo weinig aan te trekken van
hun plicht om het internationaal recht te vertalen
in hun beleid, dat zij op z’n minst gevaarlijk dicht
genaderd zijn tot schuld aan medeplichtigheid
aan strafbare feiten. Zij zijn daarvoor niet alleen
verantwoordelijk, zij zijn ook aansprakelijk.
De toekomst van het Nederlandse Midden-Oosten
beleid en onze internationale statuur zien er,
wanneer geen drastische koerswijziging plaatsvindt,
als in het verleden onverminderd somber uit. Een
serieuze bijdrage aan werkelijke vrede tussen Israël
en de Palestijnen is ver te zoeken.
Zo ver mogen we het toch niet laten komen.
6. Het internationaal recht en het politiek
zionisme zijn onverenigbaar
Tussen de aspiraties van de Israëlische nationale
ideologie - het politiek zionisme - enerzijds en de
vereisten van het internationaal recht anderzijds
bevindt zich een onoverbrugbare kloof. Zij zijn
simpelweg onverenigbaar. Het lijkt onwaarschijnlijk
dat er zonder sterke druk van buiten ooit een
duurzame en rechtvaardige vrede tussen Israël en
de Palestijnen tot stand komt.
Het Nederlandse buitenlandse beleid dient op
juridische en morele gronden het Israëlische regiem
met alle ter beschikking staande vreedzame
middelen te bestrijden. De doelstellingen behoren
te zijn: Israëlisch respect voor en uitvoering van het
internationaal recht, daadwerkelijke medewerking
aan het bereiken van vrede op basis van dat
internationaal recht (Zie Bijlage II), regime change
en het tot stand brengen van een democratie die
deze naam ook verdient voor alle - herhaal: alle -
Israëliërs.
Als dit nieuwe beleid niet wordt geformuleerd en
uitgevoerd, als die druk van buiten niet tot stand
komt, zullen de Palestijnen, het internationaal
recht en vrede en veiligheid in de regio (en ver
daarbuiten) de onvermijdelijke slachtoffers zijn en
blijven.
7. Nederlandse politici, Israël, het
internationaal recht en uitzicht op vrede
Het conflict tussen Israël en de Palestijnen sleept zich
al decennia voort. Zicht op een rechtvaardige en
duurzame vrede lijkt niet in zicht. Is het mogelijk uit
deze impasse te geraken?
Onder stringente voorwaarden is het antwoord: ja.
De belangrijkste voorwaarde is dat de Europese
Unie, en Nederlandse politici voorop, eindelijk en
duidelijk kiezen:
wij kiezen voor het internationaal recht èn - binnen
dat stringente kader - voor Israël. Het Israëlische
regiem wordt voor de keus gesteld: je behoudt jouw
ideologie en wordt door ons totaal geïsoleerd of je
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54