54 - Stichting Vredescentrum Eindhoven

ook nu nog geleverd. 3
Israël ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’
is een drogreden. Met een zeer gering aantal
Palestijnse vertegenwoordigers in de Knesset zijn de
Palestijnse Israëliërs zwaar ondervertegenwoordigd.
Analoog aan theocratisch Saudi Arabië en Iran,
kent het land geen scheiding tussen kerk en staat.
Salomon Bouman: “[...] joodse democratie, met
exclusieve rabbinale macht over geboorte, huwelijk
en dood, is een contradictio in terminis.” Sinds de
stichting van de Staat Israël zijn alle - seculiere -
premiers voor de verkiezingen te biecht gegaan
bij de geestelijkheid, die een buitenproportionele
politieke macht uitoefent. Tussen Joodse
groeperingen uit West-Europa, Rusland en de
Arabische wereld bestaat grote ongelijkheid in
politieke, economische en sociale rechten. In
dit opzicht zijn de bedoeïenen en de Arabische
Israëliërs er zelfs nog slechter aan toe dan de Joden
aan de onderkant van de Israëlische samenleving.
Vaak leven zij in bittere armoede.
Volledige persvrijheid bestaat niet in Israël. Naast
censuur op de berichtgeving, wordt de vrije
nieuwsgaring met alle mogelijke middelen - inclusief
grootschalige misleiding van de publieke opinie
en moord op journalisten, cameralieden en tolken
- gefrustreerd. Deze maatregelen worden steeds
verder aangescherpt: het wettelijk muilkorven
van critici van het bewind, Nazi-achtige eisen tot
het afleggen van een eed van trouw aan ‘de
Joodse staat’ Israël en het buiten de wet stellen
van NGO’s werkzaam op de terreinen van de
mensenrechten. Ook komen berichten los dat,
naast het routinematig martelen van Palestijnse
mannen, vrouwen en kinderen, nu ook Joodse
Israëliërs gefolterd worden.
3. De slachtoffers van het politiek zionisme
De gevolgen van het op het politiek zionisme
gestoelde beleid zijn vèrstrekkend. Zoals gebruikelijk
zijn - naast regelmatig de Libanezen - de Palestijnen
en de bedoeïenen het kind van de rekening:
- de Palestijnen en de bedoeïenen worden zo veel
mogelijk verdreven; wie overblijven wordt het leven
onmogelijk gemaakt en beschouwd als een
wegwerpvolk, als Untermenschen. Dit vindt plaats
in Israël, West- en Oost-Jeruzalem, de Westoever en
in Gaza. De methoden verschillen, het doel is
hetzelfde: die Endlösung der Palästinenserfrage.
Relevante Nederlandse beleidmakers dienen
vertrouwd te zijn met tenminste het gedachtegoed
van de Israëlische New Historians en de begrippen
politicide (Baruch Kimmerling), Slouching towards
a Palestinian Holocaust (Richard Falk) en The Matrix
of Control (Jeff Halper). Zij behoren de vraag
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
hebben doordacht: When does it become
genocide?, Alarmingly Close in Gaza. (Nadia Hijab)
Een alomvattend beleid van letterlijk tienduizenden
nauwkeurig gecoördineerde juridische, militaire,
bestuurstechnische, demografische en
geografische stappen en stapjes op de weg naar
het Ausradieren van het Palestijnse volk is al sinds
voor de stichting van de staat Israël volop aan de
gang;
- Israël heeft vanaf de oprichting in 1948, en vooral
sinds de illegale bezetting van de Palestijnse
gebieden in 1967, voortdurend en meestal volstrekt
willekeurig, Palestijnse mannen, vrouwen en
kinderen gevangen gezet (sommigen meer dan
20 jaar) en gemarteld - ja, ook de vrouwen en
de kinderen. Zij worden meestal niet in staat van
beschuldiging gesteld, laat s taan dat zij een eerlijk
proces krijgen. Wie wel - onder militair recht! -
veroordeeld worden, ondergaan procedures die
niets te maken hebben met recht en rechtspreken.
Het is een onderdrukkingsmechanisme in zijn
zuiverste vorm.
Nu verblijven zo’n 6.000 tot 10.000 Palestijnse
burgers in Israëlische gevangenissen. Het totale
aantal beloopt sinds 1967 zeker 760.000 burgers.
[Ter vergelijking: ruwweg de gehele bevolking van
Amsterdam];
- vele duizenden [tussen oktober 2000 en april
2009 alleen al 6.700] Palestijnse kinderen, van 8 tot
18 jaar, worden - na een periode von Nacht und
Nebel - net zolang gemarteld, geïsoleerd, seksueel
misbruikt of daarmee bedreigd, tot zij voor hen
onbegrijpelijke bekentenissen in het Hebreeuws
tekenen, om vervolgens door een Israëlisch militair
tribunaal te worden veroordeeld en langdurig
in de gevangenis gesmeten. Gemiddeld worden
per maand dus 55 kinderen op straat of in hun
huis opgepakt en ontvoerd naar Israëlische
gevangenissen.
Doodsbange kinderen worden gedwongen om als
verrader in hun vertrouwde omgeving inlichtingen
voor Israël te verzamelen.
Dit schandaal woekert al decennia lang voort.
De Nederlandse overheid, noch Nederlandse
parlementariërs hebben de moeite genomen
hiertegen te protesteren, laat staan dat zij niet
aflatende druk op Israël uitoefenen om deze
misdaden per omgaande te beëindigen;
- kinderen in Gaza, verdienen - met dank aan
Israël bij gebrek aan bouwmaterialen - een centje
met het verzamelen van kiezelstenen. Komen zij
daarvoor te dicht bij de muur met Israël, worden
zij per op afstand bediend robot gestuurd geschut
vanuit veilige, vergelegen, air conditioned kazernes
overhoop geschoten;
- zolang het zionistische project, Eretz-Israël, nog
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
11