54 - Stichting Vredescentrum Eindhoven

10
NEDERLANDSE POLITICI,
HET INTERNATIONALE RECHT en ISRAËL
De toekomst van het Nederlandse Midden-
Oostenbeleid en van onze internationale statuur ziet
er, zoals in het verleden, onverminderd somber uit.
Een serieuze bijdrage aan werkelijke vrede tussen
Israël en de Palestijnen is nog ver te zoeken.
Daar moet en kan verandering in komen. Nederland
kan daar - ook in Europees verband - een
aanmerkelijke bijdrage aan leveren. Nederlandse
beleidmakers moeten hun eed van trouw aan de
Grondwet en aan het internationaal recht serieus
nemen.
Israël moet tot de orde worden geroepen.
1. De plaats en het belang van het
internationaal recht
Het internationaal recht is de hoogste uitdrukking
van interstatelijke beschaving. Het nationale
recht is er aan ondergeschikt. De Grondwet,
art. 90 (De regering bevordert de ontwikkeling
van de internationale rechtsorde), onderschrijft
het. Ratificatie van internationale verdragen
in Nederland vindt plaats met twee/derde
meerderheid van stemmen. Het internationaal
recht heeft veel verschijningsvormen: het Handvest
van de Verenigde Naties, Verdragen, Conventies,
Verklaringen, uitspraken van het Internationaal
Gerechtshof, resoluties van de Algemene
Vergadering en de Veiligheidsraad van de VN en
vele andere.
Voor de ministers en de parlementsleden is het
internationaal recht niet vrijblijvend. Veruit de
meeste instrumenten zijn kristalhelder. Soms lijkt
het alsof instrumenten van internationaal recht
naar believen en eenzijdig veranderd kunnen
worden. Dat is regelrechte luchtfietserij, grenzend
aan bewuste misleiding van de bevolking. Het
internationaal recht is dwingend recht en de politiek
heeft zich daarnaar te gedragen.
2. Het politiek zionisme en het Israëlische
regiem
Het seculiere zionisme werd gevestigd aan het
einde van de 19 de eeuw en in het interbellum
sterk beïnvloed door het fascisme. 1 In Israël kreeg
het ook een sterke religieuze component die zich
manifesteerde in de virulente kolonistenbeweging,
illegale nederzettingen en aanzienlijke agressie
tegen de oorspronkelijke, rechtmatige bewoners.
De heersende Blut und Boden ideologie is zo
mogelijk nog extremer dan die van de Nazis.
Voor de Nazis waren de Joden onderwerp van
vreemdelingenhaat en ressentiment. De Palestijnen
nemen in het politiek zionisme die plaats in. De
Israëlische bevolking wordt al sinds 1940 door de
hoogste Israëlische politieke en religieuze leiders
systematisch het beeld opgedrongen dat de
Palestijnen ongedierte zijn dat vernietigd moet
worden.
Het stichten van Eretz- of Groot-Israël, het hoogste
doel, omvat ruwweg het huidige Israël achter de
zgn. Groene Lijn van 1967, Oost-Jeruzalem en de
Westoever van de Jordaan. De Joodse staat werd
in 1948 gesticht. Van ver voordat die een feit was,
werd het beleid al gericht op het in bezit nemen
van zo veel mogelijk land met daarin zo weinig
mogelijk onderworpen Palestijnen en bedoeïenen.
Met recht kan het politiek zionisme de nationale
ideologie van Israël genoemd worden. Het
leiderschap maakt daar sinds de oprichting in
1948 ook geen enkel geheim van. Shimon Peres
ter gelegenheid van zijn ambtsaanvaarding als
president van Israël: “On the future map of Israel
four priorities must be marked: Jerusalem, the
Negev, the Galilee and the Valley of Peace”. In
ieder geval behoren Jeruzalem en de Vallei van de
Vrede zijn land slechts deels toe. Hij schond toen ten
overstaan van zijn volk, de Palestijnen en de hele
wereld het internationale recht.
Albert Einstein, Hannah Arendt en meer dan twintig
andere vooraanstaande Amerikaanse Joden
wezen er al in 1948 op dat Herut, de voorloper
van Likoed en Kadima, een puur Nazistische en
Fascistische politieke partij was. 2 Met de ideologie
van het politiek zionisme is het streven naar ‘de
Joodse staat’ onlosmakelijk verbonden. Vervang
voor ‘de Joodse staat’ de ‘arische’ en de perfecte
onderbouwing van het betoog van Einstein c.s. is
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54