54 - Stichting Vredescentrum Eindhoven

Stichting VREDESCENTRUM Eindhoven
Centrum voor vraagstukken van vrede en veiligheid
VredesTertsPeriodiek
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Call for papers
International Conference on
Science, Technology and Peace
22-23 September 2011 Eindhoven
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
Uitgave van de Stichting Vredescentrum-Eindhoven-Peace Centre Foundation
!
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
1

2
colofon
Verschijnt: Driemaal per jaar
Redactie: Peter Schmid (hoofdredacteur)
Piet Schram (redactielid)
Hendrik Venema (adviseur)
Henny van der Graaf ( vormgeving)
Druk: Electronische verspreiding en waar mogelijk
beperkte oplage in druk
ISSN: 0926-6992
Stichting Vredescentrum Eindhoven
De stichting is een voortzetting van de op 14 april 1988
opgerichte Bestuurscommissie Vredescentrum TU/e.
De doelstelling van de nieuwe stichting is aandacht te
schenken aan de problematiek van vrede en veiligheid
door het jaarlijks organiseren van een aantal symposia
en lunchdebatten over ontwapening, conversie
van gewelddadige naar duurzame vreedzame middelen
en over terugdringen van het militair/industriële
proces alsmede over de relatie tussen veiligheid en
duurzame ontwikkeling in het kader van de door
de VN geformuleerde millenniumdoelen voor armoedebestrijding.
Geinteresseerden worden uitgenodigd bijdragen te
zenden naar het redactieadres:
Stichting Vredescentrum Eindhoven
p/a Green Cross Nederland
Leemkuil 31
5626 EA Eindhoven
Telefoon: + 31 (0) 40 7878787
Fax: + 31 (0) 40 7878788
Contactpersoon: Mevr. Aicha Belkhadir
Email: secr.svce@stichtingvredescentrumeindhoven.nl
Tekst dient aangeleverd te worden via email of op een
Windows-geformatteerde CD/DVD als MS -WORD
of PDF document samen met illustraties en een foto van
de auteur.
Als illustraties kunnen dienen :
- foto’s ( kleur of zwartwit)
- tekeningen ( max A4 zonder raster)
In JPEG of TIFF format met een voor afdrukken
geschikte resolutie
De redactie behoudt het recht om tekst en stijl aan te
passen.
De inhoud is voor verantwoordelijkheid van
de auteur.
voorblad ontwerp: Peter Schmid
EDITORIAAL
Het Vredescentrum – Stichting Vredescentrum –
Eindhoven – Peace Centre Foundation bestaat
nu in haar nieuwe vorm al weer twee-en-een-half
jaar. Een half lustrum ligt dus achter ons met een
zeer rijk programma. Twee jaarverslagen berichten
over genoemde periode gedetailleerd over alle
gehouden evenementen en projecten. Debatten,
Symposia en Vredestuinprojecten, alsmede de
verschillende publicaties daarover, hielden het
Vredescentrum druk bezig.
De prettige samenwerking met de Stichting
Vredesburo Eindhoven kreeg in deze tijd ook
steeds meer beslag, onder ander door een deels
gemeenschappelijke organisatie van evenementen.
In deze tijd is het publiek dat geïnteresseerd en
geëngageerd is in het thema Vrede meer select
dan in achter ons liggende tijden. Voor verschillende
subsidieverstrekkende instanties is dit een reden,
om veel minder toeschietelijk te zijn dan voorheen.
Eigenlijk een onbegrijpelijke reactie, want er zou
eerder meer financiële steun verstrekt moeten
worden, om meer breedte en diepte te bereiken
en weer meer mensen te kunnen benaderen.
Hiervoor zijn uiteraard middelen nodig – middelen
die welbesteed zijn om wereld/probleem nummer
één- het bereiken van een veilige en vreedzame
wereld- naderbij te brengen.
Hiervoor is uiteraard besef nodig van de
onlosmakelijke en soms subtiele samenhang
tussen mondiale problemen en die op lokaal en
regionaal niveau,alsmede inzicht in de mogelijke
ongunstige tot desastreuze lange termijn effecten,
die een voorwaardelijke invloed op beslissingen van
vandaag zou moeten hebben.
Een aanzienlijk deel van de inspanning van het
bestuur moet daarom mede zijn gericht op het
verkrijgen van de nodige subsidies.
Het vredescentrum zal zich blijven inzetten
voor zowel een mondiale benadering van
het vredesvraagstuk als het organiseren van
Vredebevorderende activiteiten op lokaal niveau.
Als het niet mogelijk is, de voor de Vrede
verantwoordelijke personen en groepen te
overtuigen, op een rechtvaardige alles eraan te
zetten, naar Werel/Vrede toe te navigeren, is de
beste aanpak ons voorshands te richten op een
bewustvormingsproces gericht op een positieve
benaderingswijze, informatieverstrekking en
bewustzijnsverruiming ten aanzien van het bouwen
aan Vrede. En daar zullen we dan ook voortaan
onze schouders onder zetten.
Peter Schmid
Hoodredacteur VredesTertsPeriodiek
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

INHOUD
H
2. Editoriaal
3. Nieuws van de stichting
Vredescentrum.
4. Een brug te ver, de mythe van het
opleiden van civiele politie onder
oorlogsomstandigheden.
10. Nederlandse politici, het internationale
recht en Israël.
16. De verwantschap tussen kernwapens
en kernenergie.
20. Nieuwjaarsreceptie Vredesbureau.
21. De enige pagoda van West-Europa
22. Dertig jaar University for Peace.
24. Schets planning activiteiten Vredes
centrum.
25. Korte berichten.
26. Call for Papers.
27. TUe college Techniek, Vrede en
Veiligheid
29. 7th International Conference of
Museums for Peace.
30. Considerations
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
NIEUWS VAN DE STICHTING
VREDESCENTRUM
In de laatste weken was de stichting vooral bezig
de nodige voorbereidingen te treffen voor de in
de Vredesweek van 2011 geplande internationale
conferentie – zie elders ook de aankondiging
daarover in dit blad. Het allerbelangrijkste voorwerk
hiervoor is het beschikbaar krijgen van het nodige
budget, waarvoor subsidie-aanvragen inmiddels
ingediend zijn. Op ogenblik wordt nog steeds op de
uitslag gewacht.
in de tussentijd wordt echter ook inhoudelijk aan de
complexe thematiek gewerkt.
We hopen de aangevraagde subsidie alsnog te
mogen ontvangen, anders zullen we een sterk
afgeslankt programma moeten opzetten.
Het jaarverslag 2009-2010 met alle activiteiten over
die periode is – rijkelijk geillustreerd – uitgewerkt en
kan op de website
( www.stichtingvredescentrumeindhoven.nl)
worden ingezien .
Inmiddels is ook weer gewerkt aan de actualisering
en verbetering van de website , zodat ook daar
– naast deze VTP 54 – meer informatie over het
vredescentrum kan worden verkregen.
Ook is een nieuwe folder in kleur met de
belangrijkste informatie omtrent de Stichting
Vredescentrum Eindhoven ter beschikking. De folder
kan worden aangevraagd bij het secretariaat.
Een nieuw actieprogramma van de stichting is in
voorbereiding en zal naar verwachting in één van
de volgende VredesTertsen worden gepubliceerd.
Dit programma behoort tot de voornaamste
drijfveren van het Vredescentrum, en krijgt alle
aandacht, naast de dagelijke activiteiten voor de
lopende projecten.
RedPS
peter Schmid
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
3

4
EEN BRUG TE VER
DE MYTHE VAN HET OPLEIDEN VAN EEN CIVIELE POLITIE
ONDER OORLOGSOMSTANDIGHEDEN
1) Amerika bepaalt het oorlogsbeleid
De oorlog in Afghanistan wordt vanaf het
begin geteisterd door ernstige “trans-atlantic
differences” tussen Washington en de Europese
landen. In theorie is het een gezamenlijke
strijd, maar Amerika bepaalt de marsroute.
De Europeanen denken vooral in termen van
“stabilization and reconstruction”; zij wijzen vanaf
het begin de eenzijdige militaristische aanpak
van de Amerikanen af. Door deze controverse
was de gezamenlijke (Amerikaans-Europese)
NAVO-missie in Afghanistan ISAF jarenlang intern
verdeeld. Toen president Bush in 2005 voorstelde
ISAF en de Amerikaanse militaire Operation
Enduring Freedom (OEF) in éen organisatie
samen te voegen om tezamen counterinsurgency
operaties uit te voeren werd het
project door Duitsland, Engeland, Frankrijk en
andere Europese landen geblokkeerd. Zij wilden
de ISAF handhaven als een aparte “stabilisatie
macht” die zich inzet voor vredeshandhaving
en wederopbouw. Bovendien weigerden ze in
te gaan op de Amerikaanse eis dat ook ISAF de
papaver-velden zou vernietigen.
Maar het Europese verzet werd gebroken toen in
2007 de Britse generaal Richards1 het commando
over ISAF overdroeg aan de Amerikaanse
generaal McNeill. Sinds dat ogenblik volgt ISAF
de Amerikaanse lijn. McNeill begon onmiddellijk
ISAF conform de Amerikaanse opvattingen om
te bouwen. Zo werd de afdeling voorlichting van
ISAF samengevoegd met “Psy-Ops”, de afdeling
oorlogs-propaganda. De Europese landen
protesteerden, Duitsland dreigde zich uit de
voorlichting terug te trekken, maar de generaal
weigerde op zijn besluit terug te komen.. Het jaar
daarop ging ISAF definitief voor de Amerikaanse
druk door de knieën: voor het eerst werden haar
activiteiten niet langer omschreven als “stability
operations” maar als “counter-insurgency
operations”. 2
2) De opleiding van de Afghaanse politie
Ook bij de opleiding en inzet van de Afghaanse
politie is er sprake van een botsing tussen Europa
en Washington, en ook hier moesten de Europese
opvattingen voor de Amerikaanse wijken. Bij
het begin van de Amerikaanse invasie werd
afgesproken dat de Amerikanen in Afghanistan
het nieuwe Afghaanse leger op zouden leiden,
terwijl de Europeanen (eerst Duitsland, later de
EU) verantwoordelijk werden voor de opbouw
van de nieuwe Afghaanse politiemacht. Op de
politie-academie in Kaboel werd in 2002 gestart
met een drie-jarige opleiding van de civiele politie.
De Amerikanen begonnen echter in 2003 met de
massale training van een eigen politiemacht die ze
als verlengstuk van het leger bij de oorlogvoering
wilden inzetten. Tienduizenden Afghaanse jongeren
werden aanvankelijk enkele dagen, later enkele
weken “drilled in counterinsurgency tactics that will
help defeat the Taliban”. Terwijl de Europese politieopleiding
EUPOL over slechts een paar honderd
politie-trainers beschikte zette Washington hiervoor
duizenden militairen en mariniers in, en sinds 2004
ook de Amerikaanse private military company
Dyncorp.
Hoewel de Europese landen vanaf het begin zeer
kritisch tegenover de Amerikaanse politie-inzet in
de oorlog staan werden ze - ook de Nederlandse
militairen- door de toegenomen Amerikaanse
zeggenschap over de NAVO-missie ISAF betrokken
bij het in een paar weken opleiden van de politiestrijdkrachten.
Dit geldt ook voor de EUPOL, de
organisatie van de Europese politie-trainers.
EUPOL beperkte zich aanvankelijk uitdrukkelijk tot
het opleiden van de civiele politie. Maar aan de
onafhankelijkheid van EUPOL kwam in 2009 onder
Obama een eind: alle politie-trainingen werden
samen met alle leger-opleidingen in éen nieuwe
overkoepelde NAVO-organisatie NTM-A (NATO
Training Mission-Afghanistan) ondergebracht onder
een Amerikaanse opperbevelhebber, generaal
Caldwell. Sindsdien vallen ook de Europese politietrainers
onder “the military command structure”van
de NTM-A 3 en is ook EUPOL ingeschakeld bij de
opleiding van de “little soldiers”
In het kader van de discussie over het zenden van
een Nederlandse politie-missie bevestigde minister
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

Verhagen deze nieuwe rol van EUPOL in een
brief aan de Tweede Kamer (25-6-2010): “Dat
de werkverdeling tussen NTM-A en EUPOL in
de praktijk minder scherp is, blijkt uit recente
ontwikkelingen op het gebied van training
voor het lagere politiekader. Een proces van
versterkte samenwerking tussen NMT-A en EUPOL
is ingezet. EUPOL beschikt daarbij over specifieke
politie-expertise, NTM-A heeft vooral de middelen
en mankracht om op grote schaal politietraining
te verzorgen.” Tijdens het daarop volgende
Kamerdebat bevestigde minister Verhagen dat
“EUPOL en de NAVO-trainings-missie elkaar in
de onderlinge samenwerking opzoeken: het zijn
geen aparte missies; ze raken meer en meer met
elkaar verweven.”
In 2009 stelde de Faculteit Militaire
Wetenschappen van de Nederlandse Defensie
Academie in Breda een onderzoek in naar de
ervaringen van de Nederlandse politie-opleiders
in Afghanistan: 4 . Het rapport bevestigt dat er
weinig is overgebleven van de aanvankelijke
vreedzame opzet van de
trainingen door EUPOL:
“In alle opleidingen wordt
relatief weinig aandacht
besteed aan de relatie(s)
tussen burgers en politie
en komt het spanningsveld
tussen mensenrechten
en politiebevoegdheden
nauwelijks aan de orde.....
Bovendien wordt er in de
verschillende opleidingen
veel aandacht besteed aan
‘skills en drills’ en worden
politiemensen veelal
opgeleid op de AK 47 en
behoort een schiet-opleiding
op zwaardere wapens als
een raketwerper niet tot de
uitzonderingen.”
Zoals Detlef Karioth, de
hoogste politie-adviseur van
de Duitse ambassade in
Kaboel het zei: “In der Praxis
macht EUPOL Afghanistan nichts anderes als
Paramilitärs auszubilden.” 5
Para-militaire politie op patrouille
Naast het inschakelen van EUPOL bij
Amerikaanse opleiding van de “little soldiers”
nam Obama nog een aantal andere
maatregelen die alle ingaan tegen de Europese
opvattingen. 6
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
- Obama besloot om de inzet van de para-militaire
politiemacht in de oorlog nog verder op te voeren
door deze versneld uit te breiden van 100.000
man nu naar 134.000 in oktober 2011. Met het oog
hierop stuurde hij 4.000 extra militaire trainers naar
Afghanistan.
- Om deze versnelde uitbreiding te realiseren
besloot Obama in maart 2010 om de politieopleiding
terug te brengen van acht naar zes
weken. De Europese landen menen juist, dat
die acht weken al veel te kort is om op een
verantwoorde manier politieagenten op te leiden.
- Obama gaat hierbij zo ver dat hij in de begroting
voor 2011 zelfs meer geld uittrekt voor de politiestrijdmacht
dan voor de Afghaanse legerstrijdmacht.
7
- Obama besloot in de herfst van 2009 om het
State Department (het Amerikaanse ministerie
van buitenlandse zaken) te ontheffen van de
verantwoordelijkheid voor de opleiding van de
politie en die aan het Amerikaanse ministerie
van defensie (het Pentagon) toe te wijzen. Dit
para-militaire politie
zal volgens Newsweek leiden tot een verdere
militarisering van de politie. 8 En inderdaad wijzigde
het Pentagon de politie-opleiding “to add more
counterinsurgency skills”. 9
3) De Afghaanse politie wordt massaal ingezet in de
oorlogvoering
Nederland moet geen politie-trainers naar
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
5

6
Afghanistan sturen omdat de Afghaanse politie
onder invloed van de Amerikanen op grote schaal
in de oorlogsvoering wordt ingezet als verlengstuk
van het leger. De Europese landen hebben zich hier
tevergeefs tegen verzet.
Deze para-militaire politieagenten zijn over het
algemeen jonge analfabeten, die dus ook geen
kaart kunnen lezen. Volgens de Amerikaanse
regering is 40 procent drugsgebruiker. Na een
opleiding van een paar weken krijgen ze een
uniform en een wapen uitgereikt, waarna ze als
“little soldiers” worden ingezet bij grootschalige
gevechten met zwaar bewapende talibaneenheden.
Daarnaast worden ze in kleine
aantallen op geïsoleerde posten en in pas
veroverde dorpen geplaatst -vaak als enige lokale
vertegenwoordigers van het Karzai-bewind- om
deze tegen de taliban te beveiligen.
Maar deze para-militaire politie beschikt in
tegenstelling tot het Afghaanse leger niet
over gepantserde voertuigen, vaak niet over
kogelwerende vesten en helmen. Als ze worden
aangevallen kunnen ze niet op het leger terugvallen
omdat ze niet over verbindingsapparatuur
beschikken. Tekenend is dat raketwerpers (Rocketpropelled
grenade systems) wel tot de bewapening
van de politie behoren maar niet eenvoudige
zaken als slagwapens en handboeien waardoor
de politie bij elk incident alleen maar kan schieten.
Het gevolg van dit beleid is dat het aantal gedode
agenten (in 2009 gemiddeld acht per dag 10 )
drie maal zo hoog is als het aantal gesneuvelde
Afghaanse militairen. Daarnaast zijn er duizenden
jonge mensen die voor hun leven verminkt raken of
invalide zijn geworden.
Het is tekenend dat de Amerikanen er niet in
slagen te achterhalen hoeveel para-militairen er
zijn. Veel agenten blijken alleen maar op papier
te bestaan; hun salarissen worden door de
Afghaanse autoriteiten of door hun commandanten
opgestreken. Daarnaast verdwijnt een opvallend
groot aantal politie-militairen na hun opleiding. De
Amerikaanse commandant van de politie en legeropleidingen
Caldwell spreekt zelfs over 67 %. 11 Men
neemt aan dat velen hun wapens aan de taliban
verkopen of zich bij de taliban aansluiten: onder het
taliban-bestuur liggen de politie-salarissen blijkbaar
hoger. 12 Ook zou de Afghaanse politie tot op het
hoogste niveau door de taliban zijn geïnfiltreerd.
Ook Nederland zette in Uruzgan de politie-training
in voor oorlogvoering, Uit een artikel van Eva
Ludemann, De Pers, 23-9-2009:
‘Van een constructief politieoptreden in Uruzgan
is geen sprake. Je kunt daar nog helemaal niet
van een politiemacht spreken. Het is er oorlog,
er wordt nog altijd hard gevochten.” aldus
de Nederlander Paul Meijers, hoofd van het
opleidingsprogramma van de Europese politiemissie
in Afghanistan (EUPOL). Volgens Meijers
sterft een onnodig hoog aantal politiemensen
door een gebrekkige uitrusting, maar vooral ook
omdat de agenten worden ingezet bij militaire
operaties. ‘De agenten doen het werk van de
militairen.’
Dit wordt in hetzelfde artikel bevestigd door een
woordvoerder van het Nederlandse Ministerie
van Defensie: ‘De politie-missie heeft van het
begin af aan primair een focus op militaire
taken.’
Het eerder aangehaalde rapport van de
Nederlandse Defensie Academie in Breda naar
de ervaringen van Nederlandse politie-trainers
bevestigt dit beeld:
“Alle respondenten geven overigens aan dat
het beeld dat de Afghaanse politie oproept
er een van een (para)militaire politie is. Deze
wordt gekenmerkt door een sterke hiërarchie
waarbinnen op centraal niveau beslissingen
worden genomen en waarbij de politiemensen
geen vrije beslissingsruimte hadden. De afstand
tot de bevolking werd als (relatief) groot
beschouwd en interactie met het publiek
ontbrak. De activiteiten waren veelal gefocust
op bescherming, beveiliging en repressief
optreden. Daarbij werd vaak geweld en
gebruik van vuurwapens waargenomen. Zelfs
wanneer de veiligheidssituatie in ogenschouw
wordt genomen, laat een dergelijke politie
zich inderdaad typeren als een paramilitaire
politie.” . “Het merendeel van de respondenten
geeft overigens aan dat Nederland (en ook het
Verenigd Koninkrijk, Canada en Australië) maar
een beperkte ruimte voor eigen invulling krijgt en
dat “de lijn die van de VS” is.”
Tegelijk onderzocht Henk Sollie, docent en
onderzoeker aan de Technische Universiteit
Twente, met ondersteuning van de Koninklijke
Marechaussee de ervaringen van de
Nederlandse marechaussees in Afghanistan. 13
Sollie schrijft dat alle ondervraagde
marechaussees aangaven te vrezen dat hun
inzet de situatie in het land op de langere
termijn niet verandert. De Telegraaf (8-5-
10) concludeerde uit Sollie’s studie: “Bij een
eventuele politie-missie naar Afghanistan
zullen zic zoveel problemen voordoen, dat een
dergelijke operatie nagenoeg zinloos is.”
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

“Handboeken voor de plaatselijke politiemensen,
die vertaald zijn in de meest gesproken talen van
Afghanistan, konden de prullenbak in omdat
de meeste agenten daar analfabeet zijn.
Veel lokale politie-commandanten kunnen
geen kaart lezen. Dan wordt het heel lastig
om samen een strategische plek voor
een politiepost te bepalen.” De agenten
die de checkpoints moesten bemannen
“zaten bij eenvoudige gebouwtjes aan de
weg - in niet te beschrijven hygiënische
omstandigheden - waar ze soms 5 à
7 dagen 24 uur per dag achter elkaar
aanwezig waren.” Maar de agenten
hebben niet of nauwelijks een uniform
aan i.v.m. de dreiging van de taliban.
Bij dodelijke incidenten werd er geen
onderzoek ingesteld, alleen werd de
identiteit van het slachtoffer vastgesteld en
werd het stoffelijk overschot binnen 24 uur
aan de familie overgedragen.
De agenten wilden alleen in hun eigen
woongebied werken, bij de eigen stam;
mensen van een andere stam werden
door hen afgeperst. Sollie concludeert dat
er bij de politie een hoge mate van corruptie
is, al dan niet om het lage salaris aan te vullen.
Bij winkeliers proberen ze uit hoofde van hun
functie kortingen te bedingen. Ook Sollie komt
tot de conclusie dat het bij de opleiding van
de “inheemse politie” niet gaat om een echt
politiekorps, maar meer om wat hij noemt een
“semi-infanterie”. Er werd dan ook niets gedaan
op het gebied van verkeershandhaving,
procesverbaal etc.
4) De Nederlandse politie-missie
Bij de discussie over het zenden van een
Nederlandse politie-missie naar Afghanistan 14
prijst de initiatiefneemster van het plan, de
Groenlinks-parlementariër Mariko Peters, het
voorstel aan met uitspraken als “De Afghanen
hebben behoefte aan meer agenten om
de huidige straffeloosheid en corruptie te
bestrijden.” Maar meer politie leidt juist tot meer
misdaad en corruptie en is daarom contraproductief.
De politieagenten blijken niet
alleen gewelddadig tegenover de bevolking
en betrokken bij de drugshandel, maar bij een
enquete onder de bevolking over corruptie
blijkt de politie bovenaan de lijst te staan. In
talloze rapporten staat beschreven hoe de
para-militairen zich ten koste van de bevolking
verrijken. Bij roadblocks wordt iedereen die
wil passeren gedwongen te betalen. Drugs-,
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
alcohol- en wapen-handelaars/smokkelaars, gok-
en seksbedrijven en zelfs zakkenrollers worden
gedwongen geld te geven. Als ze weigeren worden
EU politietraining
ze opgesloten tot ze betalen. Het gevolg is dat de
haat van de bevolking tegen het Karzai-bewind en
tegen wat zij ervaren als de buitenlandse bezetters
verder toeneemt.
Niet alleen de politie, ook de Afghaanse Ministeries
van Justitie en van Binnenlandse Zaken (waar
de politie onder valt) zijn uiterst corrupt. In feite
verrijkt de hele top in Afghanistan zich via misdaad
en corruptie. Zelfs president Karzai obstrueert
de vervolging van corruptie-verdachten, 15 Juist
door de huidige buitenlandse bezetting en door
de grote bedragen die sindsdien in Afghanistan
worden rondgepompt is de corruptie in het land
enorm toegenomen. Een extra probleem is dat de
Amerikanen -ook de CIA- al acht jaar lang grote
sommen geld aan allerlei beruchte krijgsheren
toestoppen in de verwachting dat zij zich voor de
Amerikaanse zaak zullen inzetten.
Nog steeds beweren sommige voorstanders van de
Nederlandse politie-missie dat hun taak is om de
civiele politie op te leiden, maar dit is misleidend.
Uit het recente Kamerdebat over Afghanistan
(20-6-2010) blijkt dat de Nederlandse missie nauw
verweven is met recente verzoeken van de NAVO
aan Nederland om een politie-trainingsmissie naar
Afghanistan te sturen. Op 4 februari jl. verwoordde
de secretaris-generaal van de NAVO dit verzoek
voor het eerst in een brief aan de Nederlandse
regering. Op 28 april jl deed de NAVO opnieuw een
oproep uitgaan om politie-trainers naar Afghanistan
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
7

8
te sturen. Minister Van Middelkoop verklaarde in
reactie op deze oproep het ‘leidend’ te vinden
wat de NAVO in dit geval wil.
Tijdens het Kamerdebat (30-6-10) over de
politie-missie onderstreepte minister Verhagen
dat hij de NAVO goed op de hoogte houdt
van de Nederlandse discussie. Maar, zo zei hij,
het formele antwoord op het verzoek van de
NAVO-secretaris-generaal om een politie-missie
te sturen zal pas uitgaan als het nieuwe kabinet
hiertoe heeft besloten en als blijkt dat de Kamer
zich hierbij aansluit. Minister Verhagen voegde
hier aan toe dat de Nederlandse bijdrage een
belangrijke impuls zal kunnen geven aan de
NAVO trainingsmissie en aan EUPOL.
Dat het werkelijke doel van de Nederlandse
politie-missie is om politie-strijdkrachten voor
de oorlogsgebieden op te leiden wordt
onderstreept door het voorstel om een
militaire beschermingsmacht van 200 tot 700
Nederlandse militairen met de politie-missie mee
te sturen.
5) De propaganda-oorlog
Rond Afghanistan wordt niet alleen een militair
conflict uitgevochten, maar er woedt ook een
propaganda-oorlog. En die is niet alleen op de
Afghaanse bevolking gericht maar met name op
de westerse bevolking die zich met een steeds
grotere meerderheid tegen het uitzichtloze
bloedvergieten in Afghanistan keert. Velen
durven het nog niet hardop te zeggen, maar de
westerse oorlog in Afghanistan lijkt een verloren
zaak. De verzetsbeweging wordt steeds sterker,
in een jaar tijd is het aantal aanslagen praktisch
verdubbeld. Waarschijnlijk heeft de jarenlange
buitenlandse bezetting tot gevolg dat steeds
meer Afghanen zich bij het verzet aansluiten.
Afghanistan werd door Amerika binnengevallen
om Al Qaeda en de taliban te vernietigen,
dus uitsluitend uit westers eigenbelang. Het
lot van de Afghaanse bevolking speelde bij
deze beslissing geen enkele rol. Maar nu wordt
de oorlog in het westen als een humanitaire
opbouwmissie of vredesmissie aan de man
gebracht. Over de oorlog praten we liever
niet, nee de militairen zijn er om de bevolking
te beveiligen. De militairen leggen wegen
aan, bouwen schooltjes en ziekenhuisjes om
de bevolking te helpen. Dit gold misschien
gedeeltelijk voor de Nederlandse activiteiten
in Uruzgan, maar in feite hebben de
gemilitariseerde hulpprojecten alleen maar tot
doel om het verzet van de bevolking tegen
het Karzai-bewind te breken. Ze zijn een onderdeel
van de oorlogvoering:“In this fight, our dollars are
bullets.”
De elf grote hulporganisaties die in Afghanistan
werken, waaronder Oxfam, protesteerden in
april jl. in een gezamenlijke verklaring tegen dit
misbruik van ontwikkelingsgeld voor militaire en
politieke doeleinden. Hulp wordt volgens hen
door de Amerikanen teveel ingezet als ‘wapen’
tegen opstandelingen. De behoeftes van de
Afghanen worden ondergeschikt gemaakt aan
militair-strategische overwegingen, concludeerden
de hulporganisaties. Maar het enige wat de
organisaties na langdurige onderhandelingen
bereikten was een toezegging van de ISAF dat
de militairen niet langer in witgeschilderde auto’s
zullen rijden. Witte auto’s zijn bestemd voor neutrale
instellingen zoals de VN en de NGO’s. Door het
militaire gebruik van de witte auto’s vrezen de
hulporganisaties dat niet alleen hun auto’s maar
ook hun projecten door het verzet zullen worden
aangevallen.
Maar het Nederlandse plan om een politie-missie
naar Afghanistan te sturen is onderdeel van een
opzettelijke misleiding van het publiek om steun voor
de oorlog te krijgen. De Amerikaanse minister van
defensie Gates vertrouwt er op dat deze misleiding
in Europa zal werken: “Ik denk, eerlijk gezegd, dat
als wij onze eisen richten op civiele experts en
politietrainers we het voor de Europeanen thuis
gemakkelijker maken dan met een verzoek om
meer militairen te sturen.”
Verontrust door het Nederlandse besluit om zich
uit Uruzgan terug te trekken kwam de CIA onlangs
met het plan om de propaganda activiteiten in
Europa te focussen op bezorgdheid over het lot
van de Afghaanse vrouwen. In deze campagne
zal wel niet worden verteld dat de Amerikanen
zelf voor een belangrijk deel verantwoordelijk zijn
voor de achtergestelde positie van de Afghaanse
vrouwen. Van 1978 tot 1992 had Afghanistan een
PDPA-regering die het land moderniseerde en
tot ontwikkeling bracht. Inspiratiebron voor de
PDPA waren de Sovjet republieken ten noorden
van Afghanistan, waar de welvaart toenam en
de vrouwen meer rechten hadden. Door de
PDPA-regering werden gedwongen huwelijken en
kinderhuwelijken verboden, vrouwen kregen het
recht te scheiden, vrouwen konden buitenshuis
gaan werken, kregen stemrecht. Ook alle meisjes
werden leerplichtig. Volgens de PDPA waren aan
de universiteit van Kaboel meer dan 50 % van de
studenten vrouwen en waren in Kaboel 70 % van de
onderwijskrachten en 40 % van de artsen vrouwen.
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

Alleen buiten de steden werden deze
veranderingen door verzet van conservatieve
krachten tegengehouden.
Maar de Verenigde Staten begonnen in
1978 in het kader van de koude oorlog
de grootste heimelijke operatie uit hun
naoorlogse geschiedenis om het PDPAbewind
ten val te brengen, kosten 3 miljard
dollar. Het geld en de wapens gingen via
de Pakistaanse geheime dienst naar de
meest oorlogszuchtige, fundamentalistische
en vrouw-onvriendelijke organisaties in
Afghanistan. Daarnaast werden in het
buitenland extremistische fundamentalisten
geworven (ondermeer Osama Bin Laden) om
in Afghanistan te vechten. Zij brachten vanuit
Saudi Arabië de extreme opvattingen over de
islam naar Afghanistan. Uit dit Amerikaanse
initiatief is de vrouw-onvriendelijke taliban
ontstaan, die dankzij de enorme Amerikaanse
steun haar wil aan de Afghaanse bevolking
kon opleggen.
Noten
1. General Richards had tried very hard to create a
separate identity for NATO from the American forces. The
kind of image of the Americans kicking down doors was
something he wanted to avoid. And he wanted to create
a softer, more pro-development image for NATO. Radio
Free Europe 6-2-07
2. Zie Congressional Research Service, Report for Congress
3-12-2009 en 25-2-2010
3. Special Report United States Institute of Peace, August
2009
4. Researchpaper no. 95, “Het onvoltooide debat over
het Afghaanse politiebestel”.
5. Weblog-Sicherheitspolitik, 13.3.2009
6. In Obama’s strategic plan, the Afghan National Police
are often subsumed within the term “Afghan National
Security Forces,” a semantic maneuver blurring the
distinction between the police and military. Foreign Policy
Research Institute, June 2009
7. The Afghan police and army are slated to receive $11.6
billion to fund their operations for 2011, with just over half
going to the police. Newsweek, 16-4-20108. Newsweek
19-3-10”: After the Defense Department took a role in
overseeing that work (de politie-opleiding) in 2005, it
squabbled constantly with State over whether the training
should emphasize police work or counterinsurgency.” 9.
DynCorp’s contract in Afghanistan (to train the Afghan
National Police) was to end in January 2010 as part of
a plan by the U.S. Defense Department to change the
training course to add more counterinsurgency skills. (...)
The Defense Department was aiming to find a contractor
to develop a paramilitary training program—more heavily
aimed at creating a force that could fight the Taliban.The
Huffington Post Investigative Fund, 8 April 2010
10. NRC 24 augustus 2010
11. Lieutenant General Cadwell said the 67-percent
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
“attrition rate” (natuurlijk verloop) among police recruits was
“far too high”. 3 maart 2010, http://www.thenews.com.pk/
daily_detail.asp?id=226851
12. (...) the startling admission by Lt. Gen. William B. Caldwell
IV, who oversees the training effort, that barely 25% of the
current Afghan National Police (ANP) on duty had received
formal police training. The ANP’s annual desertion rate,
estimated to be somewhere between 50% and 75% (a
significant number of which defect to the Taliban), is one
answer. The other may be that many of those police never
existed. They are “ghost police”, part of the numbers game
in Afghanistan perpetuated by ANP commanders to pilfer
salaries and donor agencies and private contractors to
demonstrate progress to impatient governments at home.
Centre for International Governance Innovation, 29 March
2010
13. http://www.utwente.nl
14. De motie voor de Nederlandse politiemissie werd niet
gesteund door SP, PvdA, Partij voor de Dieren en PVV
15. Washington Post 26-6-2010
Sietze Bosgra
Onafhankelijk onderzoeker
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
9

10
NEDERLANDSE POLITICI,
HET INTERNATIONALE RECHT en ISRAËL
De toekomst van het Nederlandse Midden-
Oostenbeleid en van onze internationale statuur ziet
er, zoals in het verleden, onverminderd somber uit.
Een serieuze bijdrage aan werkelijke vrede tussen
Israël en de Palestijnen is nog ver te zoeken.
Daar moet en kan verandering in komen. Nederland
kan daar - ook in Europees verband - een
aanmerkelijke bijdrage aan leveren. Nederlandse
beleidmakers moeten hun eed van trouw aan de
Grondwet en aan het internationaal recht serieus
nemen.
Israël moet tot de orde worden geroepen.
1. De plaats en het belang van het
internationaal recht
Het internationaal recht is de hoogste uitdrukking
van interstatelijke beschaving. Het nationale
recht is er aan ondergeschikt. De Grondwet,
art. 90 (De regering bevordert de ontwikkeling
van de internationale rechtsorde), onderschrijft
het. Ratificatie van internationale verdragen
in Nederland vindt plaats met twee/derde
meerderheid van stemmen. Het internationaal
recht heeft veel verschijningsvormen: het Handvest
van de Verenigde Naties, Verdragen, Conventies,
Verklaringen, uitspraken van het Internationaal
Gerechtshof, resoluties van de Algemene
Vergadering en de Veiligheidsraad van de VN en
vele andere.
Voor de ministers en de parlementsleden is het
internationaal recht niet vrijblijvend. Veruit de
meeste instrumenten zijn kristalhelder. Soms lijkt
het alsof instrumenten van internationaal recht
naar believen en eenzijdig veranderd kunnen
worden. Dat is regelrechte luchtfietserij, grenzend
aan bewuste misleiding van de bevolking. Het
internationaal recht is dwingend recht en de politiek
heeft zich daarnaar te gedragen.
2. Het politiek zionisme en het Israëlische
regiem
Het seculiere zionisme werd gevestigd aan het
einde van de 19 de eeuw en in het interbellum
sterk beïnvloed door het fascisme. 1 In Israël kreeg
het ook een sterke religieuze component die zich
manifesteerde in de virulente kolonistenbeweging,
illegale nederzettingen en aanzienlijke agressie
tegen de oorspronkelijke, rechtmatige bewoners.
De heersende Blut und Boden ideologie is zo
mogelijk nog extremer dan die van de Nazis.
Voor de Nazis waren de Joden onderwerp van
vreemdelingenhaat en ressentiment. De Palestijnen
nemen in het politiek zionisme die plaats in. De
Israëlische bevolking wordt al sinds 1940 door de
hoogste Israëlische politieke en religieuze leiders
systematisch het beeld opgedrongen dat de
Palestijnen ongedierte zijn dat vernietigd moet
worden.
Het stichten van Eretz- of Groot-Israël, het hoogste
doel, omvat ruwweg het huidige Israël achter de
zgn. Groene Lijn van 1967, Oost-Jeruzalem en de
Westoever van de Jordaan. De Joodse staat werd
in 1948 gesticht. Van ver voordat die een feit was,
werd het beleid al gericht op het in bezit nemen
van zo veel mogelijk land met daarin zo weinig
mogelijk onderworpen Palestijnen en bedoeïenen.
Met recht kan het politiek zionisme de nationale
ideologie van Israël genoemd worden. Het
leiderschap maakt daar sinds de oprichting in
1948 ook geen enkel geheim van. Shimon Peres
ter gelegenheid van zijn ambtsaanvaarding als
president van Israël: “On the future map of Israel
four priorities must be marked: Jerusalem, the
Negev, the Galilee and the Valley of Peace”. In
ieder geval behoren Jeruzalem en de Vallei van de
Vrede zijn land slechts deels toe. Hij schond toen ten
overstaan van zijn volk, de Palestijnen en de hele
wereld het internationale recht.
Albert Einstein, Hannah Arendt en meer dan twintig
andere vooraanstaande Amerikaanse Joden
wezen er al in 1948 op dat Herut, de voorloper
van Likoed en Kadima, een puur Nazistische en
Fascistische politieke partij was. 2 Met de ideologie
van het politiek zionisme is het streven naar ‘de
Joodse staat’ onlosmakelijk verbonden. Vervang
voor ‘de Joodse staat’ de ‘arische’ en de perfecte
onderbouwing van het betoog van Einstein c.s. is
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

ook nu nog geleverd. 3
Israël ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’
is een drogreden. Met een zeer gering aantal
Palestijnse vertegenwoordigers in de Knesset zijn de
Palestijnse Israëliërs zwaar ondervertegenwoordigd.
Analoog aan theocratisch Saudi Arabië en Iran,
kent het land geen scheiding tussen kerk en staat.
Salomon Bouman: “[...] joodse democratie, met
exclusieve rabbinale macht over geboorte, huwelijk
en dood, is een contradictio in terminis.” Sinds de
stichting van de Staat Israël zijn alle - seculiere -
premiers voor de verkiezingen te biecht gegaan
bij de geestelijkheid, die een buitenproportionele
politieke macht uitoefent. Tussen Joodse
groeperingen uit West-Europa, Rusland en de
Arabische wereld bestaat grote ongelijkheid in
politieke, economische en sociale rechten. In
dit opzicht zijn de bedoeïenen en de Arabische
Israëliërs er zelfs nog slechter aan toe dan de Joden
aan de onderkant van de Israëlische samenleving.
Vaak leven zij in bittere armoede.
Volledige persvrijheid bestaat niet in Israël. Naast
censuur op de berichtgeving, wordt de vrije
nieuwsgaring met alle mogelijke middelen - inclusief
grootschalige misleiding van de publieke opinie
en moord op journalisten, cameralieden en tolken
- gefrustreerd. Deze maatregelen worden steeds
verder aangescherpt: het wettelijk muilkorven
van critici van het bewind, Nazi-achtige eisen tot
het afleggen van een eed van trouw aan ‘de
Joodse staat’ Israël en het buiten de wet stellen
van NGO’s werkzaam op de terreinen van de
mensenrechten. Ook komen berichten los dat,
naast het routinematig martelen van Palestijnse
mannen, vrouwen en kinderen, nu ook Joodse
Israëliërs gefolterd worden.
3. De slachtoffers van het politiek zionisme
De gevolgen van het op het politiek zionisme
gestoelde beleid zijn vèrstrekkend. Zoals gebruikelijk
zijn - naast regelmatig de Libanezen - de Palestijnen
en de bedoeïenen het kind van de rekening:
- de Palestijnen en de bedoeïenen worden zo veel
mogelijk verdreven; wie overblijven wordt het leven
onmogelijk gemaakt en beschouwd als een
wegwerpvolk, als Untermenschen. Dit vindt plaats
in Israël, West- en Oost-Jeruzalem, de Westoever en
in Gaza. De methoden verschillen, het doel is
hetzelfde: die Endlösung der Palästinenserfrage.
Relevante Nederlandse beleidmakers dienen
vertrouwd te zijn met tenminste het gedachtegoed
van de Israëlische New Historians en de begrippen
politicide (Baruch Kimmerling), Slouching towards
a Palestinian Holocaust (Richard Falk) en The Matrix
of Control (Jeff Halper). Zij behoren de vraag
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
hebben doordacht: When does it become
genocide?, Alarmingly Close in Gaza. (Nadia Hijab)
Een alomvattend beleid van letterlijk tienduizenden
nauwkeurig gecoördineerde juridische, militaire,
bestuurstechnische, demografische en
geografische stappen en stapjes op de weg naar
het Ausradieren van het Palestijnse volk is al sinds
voor de stichting van de staat Israël volop aan de
gang;
- Israël heeft vanaf de oprichting in 1948, en vooral
sinds de illegale bezetting van de Palestijnse
gebieden in 1967, voortdurend en meestal volstrekt
willekeurig, Palestijnse mannen, vrouwen en
kinderen gevangen gezet (sommigen meer dan
20 jaar) en gemarteld - ja, ook de vrouwen en
de kinderen. Zij worden meestal niet in staat van
beschuldiging gesteld, laat s taan dat zij een eerlijk
proces krijgen. Wie wel - onder militair recht! -
veroordeeld worden, ondergaan procedures die
niets te maken hebben met recht en rechtspreken.
Het is een onderdrukkingsmechanisme in zijn
zuiverste vorm.
Nu verblijven zo’n 6.000 tot 10.000 Palestijnse
burgers in Israëlische gevangenissen. Het totale
aantal beloopt sinds 1967 zeker 760.000 burgers.
[Ter vergelijking: ruwweg de gehele bevolking van
Amsterdam];
- vele duizenden [tussen oktober 2000 en april
2009 alleen al 6.700] Palestijnse kinderen, van 8 tot
18 jaar, worden - na een periode von Nacht und
Nebel - net zolang gemarteld, geïsoleerd, seksueel
misbruikt of daarmee bedreigd, tot zij voor hen
onbegrijpelijke bekentenissen in het Hebreeuws
tekenen, om vervolgens door een Israëlisch militair
tribunaal te worden veroordeeld en langdurig
in de gevangenis gesmeten. Gemiddeld worden
per maand dus 55 kinderen op straat of in hun
huis opgepakt en ontvoerd naar Israëlische
gevangenissen.
Doodsbange kinderen worden gedwongen om als
verrader in hun vertrouwde omgeving inlichtingen
voor Israël te verzamelen.
Dit schandaal woekert al decennia lang voort.
De Nederlandse overheid, noch Nederlandse
parlementariërs hebben de moeite genomen
hiertegen te protesteren, laat staan dat zij niet
aflatende druk op Israël uitoefenen om deze
misdaden per omgaande te beëindigen;
- kinderen in Gaza, verdienen - met dank aan
Israël bij gebrek aan bouwmaterialen - een centje
met het verzamelen van kiezelstenen. Komen zij
daarvoor te dicht bij de muur met Israël, worden
zij per op afstand bediend robot gestuurd geschut
vanuit veilige, vergelegen, air conditioned kazernes
overhoop geschoten;
- zolang het zionistische project, Eretz-Israël, nog
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
11

12
niet is voltooid, is Israël niet van plan vrede - en
dan slechts op zijn voorwaarden - te sluiten. De
bouw van en in nederzettingen gaat gewoon
door. Elk van de vele pogingen tot het voeren van
“vredesonderhandelingen” wordt bekwaam en op
het gepaste moment de nek omgedraaid.
Dries van Agt: “Geen kabinet in Jeruzalem,
ongeacht of het onder leiding stond van de
Arbeiderspartij, Likud of Kadima, heeft er ooit over
gepiekerd gevolg te geven aan de resoluties van
de VN, voorop resolutie 242 van de Veiligheidsraad
van 22 november 1967, die Israël opdroegen of
verzochten de bezette gebieden te ontruimen.”
De heilige Augustinus: “Remota iustitia quid
sunt regna nisi magna latrocinia?”; “Wanneer
de gerechtigheid opzij geschoven is, wat zijn
koninkrijken anders dan grote roversbenden?
Op grond van zijn 12 jaar lange blootstelling aan
Nazi-Duitsland - waarvan 10 maanden in Auschwitz
- heeft Dr. Hajo Meyer de volgende stelling
ontwikkeld:
“Wanneer een meerderheid in een samenleving
een minderheid onmenselijk behandelt, dan
is dat alleen mogelijk als die meerderheid zelf,
door systematische hersenspoeling vanaf de
kleuterschool tot in het leger, eerst bijna volledig
ontmenselijkt is.”
De Duitsers overleefden, aldus Meyer, twaalf jaren
Nazi-indoctrinatie, en slaagden erin na de oorlog
heel snel weer een normaal beschaafd land te
worden. In Israël is de systematische hersenspoeling
al 62 jaar, dus meer dan vijf maal zo lang, in volle
gang. Zal het land en de bevolking dat ooit nog te
boven komen, zo vraagt hij zich af.
4. Het Israëlische regiem en het
internationaal recht
Een heel scala aan instrumenten van internationaal
recht wordt dagelijks en op grote schaal door
Israël geschonden. Het onderstaande overzicht is
bepaald niet volledig:
• Het Handvest van de Verenigde Naties;
• de Universele Verklaring van de Rechten van de
Mens, A/RES/217;
• 39 VN-Veiligheidsraad Resoluties over Israël;
• De internationale wetgeving die voortkwam uit
de Vredesconferenties van Den Haag in 1899 en
1907;
• De toelatingsvoorwaarden voor Israël tot de
Verenigde Naties: AV Resolutie 181; AV Resolutie
194 (iii); AV Resolutie 273 (1949);
• De opdracht aan Israël om alle bezette
gebieden te verlaten: VR Resolutie 242 (1967)
• Het humanitaire recht zoals vastgelegd in de
Geneefse Conventies, en vooral de IV de ;
• VN-Verdrag inzake de uitbanning van alle
vormen van discriminatie van vrouwen;
• VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind;
• VN-Conventie tegen het Martelen en andere
Wrede, Inhumane of Onterende Behandeling of
Bestraffing, AV Resolutie 39/46;
• De Adviserende Opinie over bestaand
internationaal recht van het Internationale
Gerechtshof van 9 juli 2004 over ‘de Muur’ en
andere aspecten.
Israël gaat niet per ongeluk in de fout. Het land
construeerde hoogst ‘originele’ eigen interpretaties
van het internationaal recht, die nooit door de
internationale gemeenschap zijn aanvaard. Doel
is het ondergeschikt te maken aan de nationale
belangen. Zo kunnen rechters het martelen van
mannen, vrouwen en kinderen een zogenaamde
‘wettelijke basis’ geven tegen alle internationale
verdragen en verklaringen over de rechten van de
mens, die van vrouwen en het kind en die tegen het
martelen in.
Vanwege de reikwijdte en de omvang van al die
schendingen wordt de internationale rechtsorde
fundamenteel aangevreten. Dit gedrag noemen
we dan ook staatsterreur.
5. Nederlands beleid in de gevarenzone:
‘Cast Lead’ en ‘de Jordaanse optie’;
medeplichtigheid aan strafbare feiten
5.1. De operatie ‘Cast Lead’ en Verhagen
Mr Heikelien Verrijn Stuart schreef onder de titel ‘We
zullen disproportioneel geweld gebruiken…’ een
lezenswaardig essay in het Nederlands Juristenblad
van 30 januari 2009, blz. 243-250. Deze titel verwijst
naar de, al in de illegale en verwoestende aanslag
op Libanon in de zomer van 2006 gebruikte, ‘Dahiye
Doctrine’. In overtreding van het internationaal
recht, gelden ook burgers als legitieme militaire
doelen gelden. Zij vat haar betoog als volgt samen:
Als het gaat over de Israëlische inval in Gaza
kan in Den Haag een flinke verwarring worden
waargenomen over de verhouding tussen
internationaal humanitair recht en politiek. Het
internationaal humanitair recht moet wijken als het
politiek niet opportuun is en wordt aangeroepen
als het politiek goed uitkomt. Wie serieus een
wereldorde voorstaat die vergelijkbaar is met een
nationale rechtsstaat, zal moeten accepteren
dat ook politieke krachten onderworpen
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

zijn aan regels van verdragenrecht, van
mensenrechten en internationaal humanitair recht.
[blz. 250]
Onder ‘Waar twee vechten’ beschrijft Verrijn Stuart
hoe minister Verhagen de uitspraken van Israëlische
leiders negeert, beweert dat Israël proportioneel
geweld gebruikt en deze als op zichzelf staande
gebeurtenissen behandelt. “Niet anders dan toen
de beslissing werd genomen over de aanval op
Irak, zijn juridische overwegingen niet welkom.” [blz.
De gehate muur rond de Westbank
248] Na de verplichtingen van derde staten en
internationale organisaties voor het respecteren, het
nakomen en het naleven van de Verdragen van
Genève, de VN regels en de specifieke afspraken in
de European Guidelines on Promoting Compliance
with International Humanitarian Law uiteen gezet te
hebben, stelt Verrijn Stuart:
Derde staten en hun bewindslieden moeten er
bovendien rekening mee houden, dat zowel
in passieve steun als in actief bijdragen aan
schendingen van het internationaal humanitair
recht een element van medeplichtigheid aan
strafbare feiten kan zijn gelegen.
In de paragraaf over ‘Strafrechtelijke vervolging
door ICC en nationale rechters’ schrijft zij:
“Men moet zich afvragen of het plan van minister
Verhagen Nederland niet nog verder in de richting
van medeplichtigheid aan schendingen van
internationale verdragen trekt. [blz. 249, dezerzijdse
onderstreping]
• WikiLeaks verschaft interessante doorkijkjes.
Verhagen gaf bij zijn aantreden als minister
van Buitenlandse Zaken zijn onvoorwaardelijke
steun aan de Verenigde Staten. De VSambassadeur
in Genève, mevrouw Rosemary
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
DiCarlo, schreef d.d. 12 november 2009 over
de Nederlandse consistent steunende rol voor
het VS-beleid in de Verenigde Naties onder
andere: ‘ The Netherlands[stood out] for its
principled, helpful stance on Goldstone and the
Palestine resolutions.’ Het Goldstone rapport
stelde vast dat door Israël en Hamas ernstige
schendingen van het oorlogsrecht waren
begaan tijdens de operatie Cast Lead, waar
binnen zes maanden nader onderzoek moest
worden gedaan naar de schuldigen. Mochten
beide in gebreke blijven, wat is gebeurd, dan
dient het Internationaal Strafhof in Den Haag
mogelijke misdaden onderzoeken en eventuele
schuldigen straffen. Nederland stemde in de
Mensenrechtenraad tegen het Goldstonerapport,
als zou het te eenzijdig kritisch voor
Israël zijn. 4
De minister van Buitenlandse Zaken, Verhagen,
offerde de vereiste loyaliteit aan het internationaal
recht op aan zijn machtspolitieke loyaliteit aan de
Verenigde Staten. Dit ging ook ten koste van de
rechtsbescherming van de bevolking van Gaza en,
uiteindelijk, niet in de laatste plaats ten koste van
Israël.
Dat alles behoort voor de heer Verhagen meer
dan pijnlijk te zijn. Voor de nieuwe bewindspersoon
op Buitenlandse Zaken zijn dit ernstige
waarschuwingen.
5.2. De Jordaanse optie’ en Wilders
‘De Jordaanse optie’ kent drie varianten:
- het deporteren van alle Palestijnen uit Israël en
alle bezette gebieden naar Jordanië. Het is een
nauwelijks geheim gehouden, volledig uitgewerkt
plan van Ariel Sharon. Uiteraard neemt Israël
vervolgens bezit van de gehele Westoever;
- generaal b.d. Giora Eiland ontwikkelde het idee
dat de twee staten oplossing - vastgelegd in het
internationaal recht - afwijst. Er komt een Jordaans-
Palestijnse federatie van het huidige Jordanië, het
grootste deel van de Westoever en Gaza. Israël
eigent zich 12% van de Westoever, waar de meeste
kolonisten zijn gevestigd, toe.
Het behoeft geen betoog dat beide varianten
strijdig zijn met het internationaal recht en de
Palestijnen van hun recht op de eigen staat in
Oost-Jeruzalem, op de Westoever en in Gaza
beroven, en dus onaanvaardbaar zijn.
Het Verkiezingsprogramma 2010 - 2015 van de PVV
roemt de verworvenheden van Israël en prijst de
strijd van het land tegen de Islam. Nederland en
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
13

14
de EU mogen geen territoriale concessies van Israël
eisen.
Wilders begrijpt dat dit beleid haaks staat op het
internationaal recht. Daarom worden onder andere
drie ‘oplossingen’ onder het hoofdstuk ‘Kiezen voor
Nederland in ons buitenlandbeleid’ aangedragen:
• schrap ‘handhaving internationale rechtsorde’
uit de Grondwet;
• herziening van Nederlandse deelname aan
internationale verdragen.
• sinds 1946 bestaat er een onafhankelijke
Palestijnse staat, daarom noemt de
Nederlandse regering ‘Jordanië’ voortaan
gewoon ‘Palestina’
Op 5 december 2010 pleitte Wilders in Tel Aviv voor
‘de Israëlische annexatie van de bezette Westekijke
Jordaanoever. De daar wonende Palestijnen
moeten volgens Wilders “vrijwillig” vertrekken
naar Jordanië.’ Naar wegpesten gaat de Israëlische
voorkeur uit.
Wilders kiest dus zonder meer voor een derde
Jordaanse optie. De vraag of iemand vervolgd
moet worden voor opvattingen over “de Islam” en
de effecten daarvan op de Moslimgemeenschap
is één ding. De vraag of iemand vervolgd moet
worden voor het aanzetten tot ‘ethnic cleansing’
is een ander. Voor dit laatste zijn mensen voor
internationale tribunalen in Den Haag en Arusha
(Tanzania) aangeklaagd en
Wilders en de PVV verwerpen het internationaal
recht waar dat hen tegenstaat en willen dat de
Grondwet en tal van internationale verdragen
naar hun inzichten worden gewijzigd. Zij kiezen
ook unverfroren voor het onversneden Israëlische
fascisme.
Alle bewindspersonen en alle parlementsleden
werd het boek ‘De eeuwige terugkeer van het
fascisme’ van Rob Riemen gegeven. Daarin worden
Wilders en zijn beweging als het prototype van het
hedendaags fascisme gekwalificeerd. 5
5.3 Conclusie
Er zijn Nederlandse politici die het internationaal
recht beschouwen als een vrijblijvende verzameling
waardeloze vellen papier. Zij aarzelen niet om
bijvoorbeeld de secuur vastgelegde rechten van de
Palestijnen op basis van een fascistische ideologie
te helpen vermorzelen.
Wat Verhagen, Wilders en andere Nederlandse
politici ook mogen beweren en hoe zij mogen
handelen, zij blijven gebonden aan de Nederlandse
Grondwet, art. 90 en aan het internationaal recht.
Zij blijken zich echter zo weinig aan te trekken van
hun plicht om het internationaal recht te vertalen
in hun beleid, dat zij op z’n minst gevaarlijk dicht
genaderd zijn tot schuld aan medeplichtigheid
aan strafbare feiten. Zij zijn daarvoor niet alleen
verantwoordelijk, zij zijn ook aansprakelijk.
De toekomst van het Nederlandse Midden-Oosten
beleid en onze internationale statuur zien er,
wanneer geen drastische koerswijziging plaatsvindt,
als in het verleden onverminderd somber uit. Een
serieuze bijdrage aan werkelijke vrede tussen Israël
en de Palestijnen is ver te zoeken.
Zo ver mogen we het toch niet laten komen.
6. Het internationaal recht en het politiek
zionisme zijn onverenigbaar
Tussen de aspiraties van de Israëlische nationale
ideologie - het politiek zionisme - enerzijds en de
vereisten van het internationaal recht anderzijds
bevindt zich een onoverbrugbare kloof. Zij zijn
simpelweg onverenigbaar. Het lijkt onwaarschijnlijk
dat er zonder sterke druk van buiten ooit een
duurzame en rechtvaardige vrede tussen Israël en
de Palestijnen tot stand komt.
Het Nederlandse buitenlandse beleid dient op
juridische en morele gronden het Israëlische regiem
met alle ter beschikking staande vreedzame
middelen te bestrijden. De doelstellingen behoren
te zijn: Israëlisch respect voor en uitvoering van het
internationaal recht, daadwerkelijke medewerking
aan het bereiken van vrede op basis van dat
internationaal recht (Zie Bijlage II), regime change
en het tot stand brengen van een democratie die
deze naam ook verdient voor alle - herhaal: alle -
Israëliërs.
Als dit nieuwe beleid niet wordt geformuleerd en
uitgevoerd, als die druk van buiten niet tot stand
komt, zullen de Palestijnen, het internationaal
recht en vrede en veiligheid in de regio (en ver
daarbuiten) de onvermijdelijke slachtoffers zijn en
blijven.
7. Nederlandse politici, Israël, het
internationaal recht en uitzicht op vrede
Het conflict tussen Israël en de Palestijnen sleept zich
al decennia voort. Zicht op een rechtvaardige en
duurzame vrede lijkt niet in zicht. Is het mogelijk uit
deze impasse te geraken?
Onder stringente voorwaarden is het antwoord: ja.
De belangrijkste voorwaarde is dat de Europese
Unie, en Nederlandse politici voorop, eindelijk en
duidelijk kiezen:
wij kiezen voor het internationaal recht èn - binnen
dat stringente kader - voor Israël. Het Israëlische
regiem wordt voor de keus gesteld: je behoudt jouw
ideologie en wordt door ons totaal geïsoleerd of je
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

gaat je gedragen als een beschaafd land dat zijn
internationale wettelijke verplichtingen eindelijk
eens honoreert. Slechts in het laatste geval valt er
met je te praten.
Er ligt dan een helder en begaanbaar pad voor ons
op de weg naar vrede en gerechtigheid. Israël en
de Verenigde Staten zullen eerst wel wat sputteren,
maar uiteindelijk van de zin van dit beleid overtuigd
worden.
In feite heeft geen enkele Nederlandse politicus
de optie om niet voor het internationaal recht en
de rechtvaardigheid te kiezen. Pas dan komt een
duurzame en rechtvaardige vrede in zicht.
n o t e n
1. Lenni Brenner, Zionist Collaboration with the Nazis
(2002); Zionism in the Age of Dictators (1983); The Iron
Wall (over Jabotinsky),Tony Greenstein, Zionism and Anti-
Semitism
Weerkerende kenmerken zijn: op ideologisch niveau
affiniteit met Blut und Boden; vrijwillige samenwerking op
politiek gebied, vooral in de ‘20 er en 30 er jaren, maar zelfs
nog begin jaren ‘40; onder zeer grote druk, samenwerking
met, met name, Joodse Raden
2. Among the most disturbing political phenomena of our
time is the emergence in the newly created State of Israel
of the Freedom Party (Herut), a political party closely akin
in its organisation, method, political philosophy and social
appeal to the Nazi and Fascist parties. The York Times, 2 nd
December 1948
3. Albert Camus en Thomas Mann waren zeker niet de
enigen die zich onmiddellijk na het beëindigen van de
oorlog realiseerden wat wij nu maar al te graag willen
vergeten: in het lichaam van de massademocratie zal
de bacil fascisme altijd virulent aanwezig zijn. Dit feit
ontkennen of de bacil anders benoemen, maakt ons niet
resistent. Integendeel. Willen we hem adequaat kunnen
bestrijden, dan zullen we allereerst moeten erkennen
dat hij opnieuw actief is in ons maatschappelijk lichaam
en benoemen wat hij is: fascisme. En fascisme is nooit
een uitdaging, maar altijd een groot probleem, omdat
het onvermijdelijk leidt tot despotisme en geweld. Rob
Riemen, De eeuwige terugkeer van het fascisme, Atlas,
2010, blz. 9
4. Het Goldstone-rapport was niet het enige over de
operatie Cast Lead:het kwam tot vrijwel gelijke conclusies
als het eerdere Dugard-rapport in opdracht van de
Arabische Liga (waaraan de Nederlandse deskundige
internationaal recht, Prof. em. Paul de Waart, deelnam);
- het jaarverslag van de VN-rapporteur voor de
mensenrechten in de Palestijnse gebieden, de Joodse/
Amerikaanse internationaal rechtsgeleerde Richard
Falk. Hij stelde dat Israël het Handvest van de Verenigde
Naties had geschonden. Gewapende strijd is verboden
waar alternatieven voorhanden waren. Hamas had
herhaaldelijk een wapenstilstand en onderhandelingen
aangeboden;
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
- het Internationale Rode Kruis Rapport terzake;
- het rapport van de Commissie Martin van de Verenigde
Naties over agressie van het Israëlische leger tegen VNfaciliteiten
(scholen, voedselopslagplaatsen, e.d.) en zich
daar schuilhoudende Palestijnse burgers.
In zijn verslag aan de Tweede Kamer [Kamerbrief inzake
Gaza, stand van zaken onderzoeken operatie Cast
Lead, d.d. 10-06-2009] negeerde minister Verhagen het
Falk-rapport, meende dat de rapporten van de VN en
het Rode Kruis niet het onderwerp van openbaar debat
zouden mogen zijn, maar bilateraal met Israël moesten
worden besproken [sic]. Verhagen meende dat het
Dugard-rapport bevooroordeeld was om de eenvoudige
reden dat het onder auspiciën van de Arabische Liga
tot stand was gekomen. Op deze wijze heeft Verhagen
geprobeerd de discussie over een onderwerp van leven
en dood in de Tweede Kamer te smoren. Dat is hem
gelukt.
5. Ik gebruik dat begrip niet zomaar,’ zegt hij
[Rob Riemen]. ‘Ik schets in mijn boek een hele
cultuurgeschiedenis om tot de conclusie te komen
dat Wilders en zijn beweging het prototype zijn van
hedendaags fascisme. Het is waar dat fascist een
gemakkelijk scheldwoord is geworden, maar het is
niet door de woorden te veranderen dat de feiten
veranderen. […] De waarheid is dat Wilders niet is wie
hij pretendeert te zijn: de leider zonder wie Nederland
niet verder kan. Hij heeft nooit iets opgelost en hij zal
ook nooit iets oplossen. Voor je het weet, versplintert
Europa opnieuw tot een soort tribale samenleving waarin
iedereen elkaar de kop inslaat.
Bron: Knack.be
Jan Wijenberg, oud ambassadeur .
De auteur zet zich in voor de positie
van de Palestijnen en was tot 2009
voorzitter van de stichting "Stop de
Bezetting"
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
15

16
DE VERWANTSCHAP VAN KERNWAPENS
EN KERNENERGIE
1. Technologische achtergronden
De technologieën van kernenergie en kernwapens zijn voor een aanzienlijk deel identiek, althans voor
zover het om kernsplitsing gaat. Niet ten onrechte is Hoofdstuk 16 van het boek “De nucleaire erfenis” van
Willem de Ruiter en Bart van der Sijde (1985) getiteld met de vraag “Kernenergie en kernbewapening, een
Siamese tweeling?”
235 In 1938 ontdekten Otto Hahn en Fritz Strassmann, dat het element Uranium235 (U ) door beschieting
92
met neutronen uiteenviel in brokstukken. Daarbij kwam veel meer energie vrij dan in chemische reacties
en werd het aantal neutronen verdrievoudigd. Dat laatste feit kan leiden tot een kettingreactie. Vooral
door de analyse van de theoretisch natuurkundige Lisa Meitner werden de achtergronden van deze
verschijnselen en de enorme betekenis voor toepassingen snel begrepen. De werking van zowel
uraniumkernreactoren als uraniumatoombommen berust op kettingreacties. Die vereisen een massa van
het splijtingsmateriaal groter dan de zogenaamde kritieke massa. De kritieke massa is ongeveer 15 kg voor
235 zuiver U en neemt toe met de mate van onzuiverheid. Een uiterst belangrijke complicatie is namelijk,
92
235 dat U slechts 0,7 % uitmaakt van natuurlijk uraniumerts. De rest bestaat grotendeels uit Uranium238
92
238 235 238 (U ). De elementen U92 en U92 zijn zogenaamde isotopen, d.w.z. ze hebben hetzelfde atoomnummer
92
(92), maar verschillende atoomgewichten. Het atoomnummer bepaalt volledig het chemische karakter
van een element. Daarom zijn isotopen moeilijk van elkaar te scheiden. Die scheiding nu is essentiëel
voor uraniumverrijking: het vergroten van het bestanddeel U235. De verrijkingstechnologie is daarom van
wezenlijk belang voor zowel kernreactoren als kernwapens. Voor kernreactoren is verrijking tot ongeveer 3%
voldoende, voor kernwapens is een veel hoger percentage vereist, minstens 90%.
De meest voorkomende technologie voor de verrijking is de centrifuge, gebruikt door URENCO in Almelo en
van daaruit door spionage van de Pakistaan Khan verspreid naar Pakistan en later naar Noord Korea.
Een ander element, dat van eminent belang is voor kernwapens en kernenergie is Plutonium. Door
238 beschieting van een kern U met een neutron ontstaat onder uitzending van een elektron Plutonium,
92
239 Pu , een uiterst radioactieve en giftige stof.
93
Op grond hiervan kunnen plutoniumbommen gemaakt worden. Het ‘voordeel’ hiervan is, dat de
uraniumverrijking niet nodig is en dat de kritieke massa slechts 4,4 kg bedraagt voor zuiver Plutonium,
het ‘nadeel’ dat de technologische procedure veel moeilijker is dan die voor de uraniumbom. De
ontsteking van uraniumbommen berust eenvoudig op het afschieten van twee subkritieke massa’s op
elkaar, waardoor de kritieke massa wordt overschreden. Bij plutoniumbommen kan dat niet, omdat de
kettingreactie dan te snel van start zou gaan en tot onzekere resultaten zou leiden. Daar moet met een
uiterst nauwkeurige isotrope implosie gewerkt worden. Het mechanisme daarvoor werd in het Manhattenproject
(Amerikaans project voor de ontwikkeling van kernwapens, gestart in 1942) uitgevonden door
een team van briljante fysici waaronder Von Neumann, Tolman en Teller. Daarom is proliferatie van
uraniumbommen veel eerder te verwachten dan die van plutoniumbommen. Niettemin schijnt Noord
Korea daar reeds over te beschikken.
In een uraniumkernreactor wordt ook op deze wijze plutonium gevormd. Dat wordt normaliter als deel
van het afval afgevoerd naar opwerkingsfabrieken (La Hague in Frankrijk, Sellafield in Engeland), waar
zowel U235 als Pu239 uit afgewerkte reactorbrandstof gehaald wordt. Het kan echter ook ‘nuttig’ gebruikt
worden in zogenaamde kweekreactoren, waarvan er een dreigde te komen in Kalkar, een dreiging die
gelukkig is afgewend. Om kweekreactoren te starten is plutonium nodig, dat dus evenals het plutonium
voor bommen uit een opwerkingsfabriek gehaald kan worden. Kweekreactoren kunnen daarom tot
proliferatie van plutoniumbommen leiden.
Tot nu toe ging het hier over splijting van zware kernen, met name van Uranium en Plutonium. Daarnaast
kan nog veel meer energie worden opgewekt door kernfusie, de samensmelting van lichte kernen,
2 3 1 namelijk van Deuterium (H ) en Tritium (H1 ) Dat zijn isotopen van waterstof (H1 ). De waterstofbom is hierop
1
gebaseerd en die heeft een destructief vermogen van (tientallen) miljoenen tonnen TNT, de uraniumbom
op Hiroshima had een kracht van 15 kiloton (15000 ton). (De tonnen TNT geven het equivalent aan van de
hoeveelheid springstof zoals dynamiet, die nodig zou zijn om dezelfde destructie te bewerkstelligen.) De
technologie van waterstofbommen is zeer geavanceerd. De fusiereacties kunnen pas bij temperaturen
van de orde van honderd miljoen graden Celsius opgewekt worden. Daarom wordt een waterstofbom
ontstoken met behulp van stralingskoppeling met een splijtingsbom (Teller-Ulam-Sacharov principe), die dus
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

als het ware als ‘lont’ fungeert. Proliferatie van waterstofbommen is dan ook voorlopig zeer onwaarschijnlijk.
Hoe zit het nu met kernfusie als bron van kernenergie? Ook hier gaat het om de samensmelting van
Deuteriumkernen met andere Deuteriumkernen of met Tritiumkernen.
Dit proces moet echter gecontroleerd plaats vinden, dus in afgesloten vaten. Waterstofgas wordt op hoge
temperatuur gebracht en is dan (volledig) geïoniseerd, d.w.z. het bestaat uit elektrisch geladen deeltjes:
positieve ionen (waterstofkernen) en negatieve elektronen. Een dergelijk systeem wordt plasma genoemd.
Het is zeer moeilijk om een plasma stabiel op te sluiten en tot de benodigde extreem hoge temperatuur
(honderd miljoen graden) te verhitten. Het onderzoek op dit gebied is reeds sinds 1946 aan de gang
en is nog steeds niet voltooid. Wel zijn er grote vorderingen gemaakt. Momenteel is een experimentele
kernfusiereactor in aanbouw, “Iter” in Cadarache (Frankrijk), waar men hoopt voor de eerste keer meer
energie te produceren door kernfusie dan erin gestopt moet worden om de reacties op te wekken.
Op grond van het bovenstaande kunnen we concluderen, dat de verwantschap van kernenergie en
kernwapens niet opgaat voor kernfusie.
Kerncentrale
2. Bewapening, ontwapening en vredespolitiek
Zoals blijkt uit het voorgaande is het proliferatiegevaar beperkt tot splijtingsbommen en vooral
uraniumbommen. Vanwege de verwantschap van de technologieën is controle in het kader van het NPV
zeer moeilijk.
Iran heeft nu centrifuge installaties, maar waarschijnlijk nog lang niet genoeg voor de ontwikkeling
van uraniumbommen. Het non-proliferatieverdrag (NPV), waar Iran bij is aangesloten, verbiedt alle
niet-kernwapenstaten kernwapens te ontwikkelen (de officiële kernwapenstaten zijn de Verenigde
Staten, Rusland, China, Engeland en Frankrijk), maar biedt anderzijds hulp bij de ontwikkeling van
kernenergie, zie het voortreffelijke artikel van Bart van der Sijde in VredesTertsPeriodiek 53. Het feit, dat de
verrijkingstechnologie voor zowel kernenergie als kernwapens kan worden gebruikt, maakt de controle
hierop moeilijk. Werkt bijvoorbeeld Iran nu wel of niet aan de ontwikkeling van kernwapens?
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
17

18
De regering van Iran beweert, dat hun verrijkingsinstallaties uitsluitend bedoeld zijn voor kernreactoren.
Alleen een volledige inventarisatie van de in Iran aanwezige centrifuges zou wellicht uitsluitsel kunnen
geven. Gezien de gebrekkige medewerking van de Iraanse autoriteiten ligt dit buiten het bereik van de
hiertoe bevoegde VN-instantie, de IAEA (International Atomic Energy Agency).
Het controle mechanisme van het NPV wordt gehinderd niet alleen door de praktische problemen van
toegang tot de te controleren installaties en gebrekkige medewerking van de betreffende regeringen,
maar vooral ook door de gebrekkige wijze waarop het NPV als zodanig functioneert. Die gebrekkigheid
manifesteert zich in de volgende drie aspecten;
1. Het onderscheid tussen kernwapenstaten en niet-kernwapenstaten is discriminerend en in principe
onrechtvaardig. Dit wordt verergerd doordat de kernwapenstaten decennia lang niet bereid of
niet in staat zijn geweest te voldoen aan artikel 6 van het NPV, dat de kernwapenstaten voorschrijft
te streven naar een spoedige volledige nucleaire ontwapening. Helaas wordt echter geen datum
in dit artikel vermeld. Dit slechte voorbeeld van de kernwapenstaten werkt proliferatie in de hand.
2. Het aan de niet-kernwapenstaten opgelegde verbod van het bezit van kernwapens en van
pogingen tot verwerving ervan is in het licht van de verwantschap van de technologieën welhaast
onverenigbaar met de positieve benadering in het verdrag van kernenergie.
3. De kernwapenstaten verergeren de discriminerende aard van het NPV door hun discriminerende
opstelling ten opzichte van potentiële kernwapens verwervende
staten. De nucleaire aspiraties van Iran worden op allerlei manieren tegengewerkt, terwijl Israël met
zijn paar honderd atoombommen volkomen ongemoeid wordt gelaten en de regering Bush jr.van
de Verenigde Staten een nucleair verdrag met India sloot, een land dat ook over kernwapens
beschikt.
Toepassing windenergie
We kunnen ons nu afvragen welke vredespolitiek optimaal zou zijn om deze problematiek aan te pakken.
-Ik denk, dat de items 1 en 3 hierboven een scherpere uitvoering van het NPV vereisen, zowel wat het
tegengaan van proliferatie betreft als met betrekking tot de nucleaire ontwapening van de officiële
en niet-officiële kernwapenstaten. Hier ligt een duidelijke taak voor de Verenigde Naties. Het probleem
daarbij is natuurlijk, dat juist de kernwapenstaten met hun vetorecht een dominante rol spelen in de
Veiligheidsraad. Hervorming van de VN en de Veiligheidsraad is noodzakelijk om dit probleem op te
lossen. De Veiligheidsraad dient te worden uitgebreid met invloedrijke landen zoals (onder meer) Brazilië,
India, Zuid Afrika, Duitsland en Japan. Het vetorecht dient te worden afgeschaft en de Veiligheidsraad
dient verantwoording af te leggen aan de Algemene Vergadering van de VN. Democratisering op
internationaal niveau is vereist. Er zijn vele serieuze pogingen ondernomen, te beginnen met een
uitgebreid plan van Secretaris Generaal Kofi Annan in 1997. Dat is nooit tot uitvoering gekomen. Ook van
verscheidene pogingen daarna is helaas niets terecht gekomen.
De hervorming van de VN en de aanscherping van het NPV dienen speerpunten van de internationale
vredesbeweging te worden.
-Item 2 is zo mogelijk een nog moeilijker probleem. Om proliferatie uit te bannen moet ook de kernenergie
bestreden worden. Het NPV zou herzien moeten worden en de aangesloten landen zouden moeten
afzien niet alleen van kernwapens, maar ook van kernenergie. Dat zal moeilijk te realiseren zijn, omdat
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

het einde van de fossiele grondstoffen in zicht is en het gebruik daarvan bovendien door vergroting van
het broeikaseffect tot klimaatverslechtering zal leiden. Een oplossing is alleen mogelijk door een versneld
omarmen van duurzame energiebronnen: zonne-energie, windenergie, biomassa en waterkracht. Een volle
inzet hierop zal kernenergie overbodig maken.
Kernfusie blijft ook een optie, omdat proliferatiegevaar daarbij afwezig is. Maar het is nog steeds de
vraag of dit ooit een efficiënte energiebron zal worden. Een vraag, die ik geneigd ben bevestigend te
beantwoorden, maar met de aantekening, dat het een extreem grootschalige en dure energiebron
zal worden, alleen geschikt voor even grootschalig gebruik in sterk geïndustrialiseerde en dicht bevolkte
gebieden.
Zonne-energie biedt op niet al te lange termijn de beste vooruitzichten, omdat het een vrijwel onbeperkte
energiebron is en omdat het onderzoek gericht op het vergroten van de efficiëntie gestaag vordert.
De conclusie is dus, dat vredespolitiek gericht moet zijn op versterking en hervorming van het NPV en de VN
en op bevordering van duurzame energie, om op deze wijze uitbanning van kernenergie, non-proliferatie
van nucleaire bewapening en totale nucleaire ontwapening te bereiken.
Toepassing zonne-energie
De auteur prof.dr. Piet
Schram is bestuurslid van
het Vredescentrum
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
19

20
NIEUWJAARSRECEPTIE VREDESBUREAU EINDHOVEN
Het Vredesburo Eindhoven nodigde uit voor de inmiddels traditionele Nieuwjaarsreceptie op zaterdag
15 januari. De ’oase’ in de Hertogstraat was een lange namiddag en avond vol bezet met een boeiend
programma.
Na een muzikaal omlijste diashow van een vredesproject uit de VS, werden vertegenwoordigers van
verschillende vredes- jeugd- integratie- multicultureel-georiënteerde organisaties geïnterviewd over de
actuele stand van zaken, met name de huidige publieke belangstelling en de steun door de overheid.
Deze maatschappelijke organisaties waren vertegenwoordigd door:
• Patrick van der Voort ( Kleurrijke Stad): patrickvdv@kleurrijkestad.nl
• Marcel Schereurs (COS) : m.schreurs@cosbrabant.nl
• Piet de Ponti (Bureau Jeugdzorg) : P.dePont@jeugdzorg-nb.nl
• Bram Soetendal (Stedenband Eindhoven Chinandega: b.soetendal@onsnet.nu
Het resumé kan samengevat worden in de constatering dat beide punten nogal wat te wensen over laten.
Vervolgens zaten een drietal wethouders achter de forumtafel, die het verzoek kregen vanuit hun
persoonlijk standpunt op de actuele situatie binnen het thema vrede en wat daarbij om de hoek komt
kijken, te reageren. De politici waren:
• Renate Richters (Groen Links): renate.groenlinks@gmail.com
• Jan van Erp (SP): j-v-erp@tomaatnet.nl
• Christo Weijs (CDA): c.weijs@eindhoven.nl
De goede wil liet niet te wensen over, maar bezuinigingen zijn blijkbaar niet te voorkomen.
Eén van de interessante diskussie-onderwerpen, waarbij ook het publiek betrokken raakte, was de vraag of
en in hoeverre levens/kwaliteit en het effect van op vrede gerichte activiteiten te meten zijn.
Het publiek werd bij deze gelegenheid geattendeerd op de geplande Vredesconferentie in september
a.s.(zie elders in dit blad) De wethouders onvingen ook een kopie van de aanvraag voor subsidie t.b.v.
deze conferentie gericht aan het College van Burgemeester en Wethouders.
Een gemeenschappelijke ‘wereldmaaltijd’ beëindigde de zeer geslaagde bijeenkomst.
Ieder bezoeker van de receptie ontving de recente, actuele en kleurrijke nieuwsletter van het Vredesburo
met de titel ‘158’, waarmee het aantal nationaliteiten, dat in Eindhoven wordt aangetroffen, bedoeld
wordt en ’The 2011 Peace Office Eindhoven cdrom Peace to All’ met een ook visueel rijk programma.
Kortom een receptie met een zeer waardevolle inhoud – naast de gebruikelijke nuttige netwerking.
RedPS
Een verzameling vredestekens
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

DE ENIGE PAGODA VAN WEST-EUROPA
in Friesland
Het enig boeddhistisch heiligdom, een stoepa of pagoda, tussen de Noordzee en de Alpen bevindt zich
te Hantum in Friesland.( zie foto) Pagoda’s of stoepa’s zijn tekens van inkeer en vrede en symboliseren het
cosmische en universele zijn, onafhankelijk van welke andere levensbeschouwing of religie dan ook.
In het begin van de jaren 1970 werd het centrum Karma Deleg Chö Phel Ling in Hantum gevestigd.
Dit was de tijd van de ;Flower Power’en de Hippies met merkwaardige, niet door iedereen aanvaarde
bijverschijnselen, maar ook met een eerlijke, geestelijke openheid, die vooral uiterlijke conventies achter
zich liet. In 1991 werd door het genoemde centrum ook een stoepa gerealiseerd, om de transcendente
basis die aan ons aller bestaan ten grondslag ligt tot uitdrukking te brengen, en gelukbrengend en
stoffelijk,uit te drukken.
De vier zogeheten Onmetelijkheden brengen de inherente boodschap onder woorden :
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
De Vier Onmetelijkheden
Moge alle wezens geluk verkrijgen en de oorzaken van geluk kunnen scheppen.
Moge zij allen vrij zijn van het lijden en van het scheppen van de oorzaken van lijden.
Moge zij dat nobele geluk vinden dat nooit door lijden kan worden besmeurd.
Moge zij allen universeel en onpartijdig meedogen kunnen opbrengen, voorbij wereldse
vooroordelen ten opzichte van vriend of vijand - voor alle levende wezens.
Stoepa te Hantum in Friesland
Een bezoek aan deze stoepa kan buitengewoon stimulerend zijn.
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
21

22
FELICITATIES VOOR 30 JAAR
UNIVERSITY FOR PEACE
Eind afgelopen jaar bestond de Vredesuniversiteit in Costa Rica 30 jaar. We brengen hier de korte tekst over
de University for Peace, zoals die op de homepage van de universiteit staat :
Headquartered in Costa Rica, the United Nations-mandated University for Peace was established in
December 1980 as a Treaty Organization by the UN General Assembly. As determined in the Charter of the
University, the mission of the University for Peace is: “to provide humanity with an international institution of
higher education for peace with the aim of promoting among all human beings the spirit of understanding,
tolerance and peaceful coexistence, to stimulate cooperation among peoples and to help lessen
obstacles and threats to world peace and progress, in keeping with the noble aspirations proclaimed in the
Charter of the United Nations.”
To ensure academic freedom, the University was established under its own Charter, approved by the
General Assembly. UPEACE is not subject to UN regulations and is directed by its own Council of renowned
Campus Peace University Costa Rica
personalities with expertise in peace and security matters. This has allowed the University to move rapidly
and to innovate, focusing its new, rigorous academic programme on the fundamental causes of conflict
through a multidisciplinary, multicultural-oriented approach.
The wider mission of the University should be seen in the context of the worldwide peace and security
objectives of the United Nations. The central importance of education, training and research in all their
aspects to build the foundations of peace and progress and to reduce the prejudice and hatred on which
violence, conflict and terrorism are based is increasingly recognized. The Charter of the University calls
for UPEACE “to contribute to the great universal task of educating for peace by engaging in teaching,
research, post-graduate training and dissemination of knowledge fundamental to the full development of
the human person and societies through the interdisciplinary study of all matters related to peace”.
Funding of UPEACE programmes comes from the support of a number of donor governments, foundations
and institutions who believe in the mission of the University. Fundraising for an endowment fund is in progress.
The vision of UPEACE is to become a network of collaborating UPEACE centres and activities in different
regions, guided from its headquarters in Costa Rica and cooperating with a large number of universities,
NGOs and other partners on education and research for peace.
De activiteiten van de universiteit zijn gebaseerd op een handvest, dat in vier punten kernachtig is
geformuleerd :
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

The Charter of the University sets out in its appendix the following general principles:
1. The persistence of war in the history of mankind and the growing threats against peace in recent
decades jeopardize the very existence of the human race and make it imperative that peace
should no longer be viewed as a negative concept, as the end of conflict or as a simple diplomatic
compromise, but rather that it should be achieved and ensured through the most valuable and
most effective resource that man possesses: education.
2. Peace is the primary and irrevocable obligation of a nation and the fundamental objective of the
United Nations; it is the reason for its existence. However, the best tool for achieving this supreme
good for humankind, namely education, has not been used.
3. Many nations and international organizations have attempted to attain peace through
disarmament. This effort must be continued; yet facts show that man should not be too optimistic
as long as the human mind has not been imbued with the notion of peace from an early age. It is
necessary to break the vicious circle of struggling for peace without an educational foundation.
4. This is the challenge that now faces all nations and all men as the twenty-first century approaches.
The decision must be made to save the human race, which is threatened by war, through education
for peace. If education has been the instrument of science and technology, there is all the more
reason to use it to achieve this primary right of the human being.
Kennis nemend van de inzichten en principes die ten grondslag liggen aan de doelen en middelen die
de Vredesuniversiteit in Costa Rica gebruikt, is het verbazingwekkend te zien, dat vrijwel geen andere
universiteit in de wereld, geen een met UPEACE vergelijkbare faculteit heeft ingesteld.
We wensen UPEACE ter gelegenheid van haar 30-jarig bestaan heel veel sterkte en succes toe !
RedPS
studenten van de University for peace Costa Rica
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
23

24
SCHETS PLANNINGACTIVITEITEN
VREDESCENTRUM
KORTE EN LANGERE TERMIJN
Programma Vredescentrum ( SVCE )
Schets planningactiviteiten voor 2011 en later
SVCE houdt zich bezig met deskresearch, bezoek en registratie van trends en
evenementen van geestverwante verenigingen en instituten t.b.v. actuele informatie en
netwerking.
SVCE verzorgt de 4-maandelijkse uitgave van het tijdschrift VredestertsPeriodiek, jaargang
20 (voor zover niet gedeeltelijk vervangen door Book of Abstracts en Book of Proceedings
van de geplande 2nd International Conference on 22-23 september 2011.
SVCE organiseert (twee)jaarlijks een grote informatieve activiteit met daarnaast debatten
en/of forums. Zo is het Vredescentrum bezig met de organisatie van de 2nd International
Conference on Science,Technology and Peace in Eindhoven tijdens de Vredesweek van
2011. Hiervoor is omvangrijke voorbereiding, begeleiding en nabewerking nodig. In het
zicht van de conferentie staan we o.a. voor de volgende opgaven:
• de verwerving van projectsubsidies;
• de inhoudelijke en logistieke organisatie;
• de electronisch -digitale verspreiding van de inhoud;
• de uitgave van het "Book of Abstracts" en het "Book of Proceedings" ;
• het houden van een enquête en terugkoppeling daarvan met de deelnemers.
SVCE ondersteunt de ontwikkeling en uitwerking van voorstellen voor invulling van het
Vredespad in het Bosrijk (Arboretum) in Meerhoven als het Vredespark van Eindhoven.
Sinds 1993 werkt de Gemeente Eindhoven mee aan de realisering van een Vredespark
in Eindhoven. Momenteel is- na tal van uitgewerkte voorstellen voor verschillende
locaties- het stadium bereikt dat een Vredespad in het Bosrijk [ Arboretum] in Meerhoven
aangelegd zou kunnen worden. Langs dit Vredespad zouden zeven "Vredesdisplays"
geplaatst kunnen worden.. Uitsluitsel daarover is in beraad. De "Vredesdisplays" kunnen
desgewenst ook "geadopteerd worden"
SVCE is bezig met de uitwerking van een boodschap aan alle volkeren en betrokken
niet-gouvernementele organisaties. Deze boodschap dient een gegronde motivatie en
een praktische strategie te bevatten voor een systematische realisering van nationale
en mondiale vredesopbouw.Dit project verkeert nog in "stadium nascendi" Het nodige
onderzoek en het daarop aansluitende brainstormen is net begonnen.Samenwerking
met de Avaaz- organisatie wordt overwogen omdat deze organisatie inmiddels over de
nodige ervaring beschikt met succesvol digitaal actie voeren in conflictueuze situaties.
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

Peace Pelgrim
”We beoordelen alles alsof we het centrum van het
universum zijn.”
Mildred Lisette Norman (1908-1981) legde – wandelend
voor de wereldvrede – meer dan
40.000 km in de VS, haar geboorteland af. Jarenlang haar
ene voet voor de andere zettend, zonder bagage en
zonder geld, ontmoette ze op haar weg overal mensen
van goede wil en gastvrijheid. Wat haar dreef en wat
verantwoordelijk is voor de inspirerende uitwerking die
Peace Pilgrim op haar omgeving had, komt treffend tot
uitdrukking in haar woorden :
“In werkelijkheid zijn we natuurlijk allemaal cellen
van het lichaam van de mensheid. We zijn niet
afgesneden van onze medemensen. Alleen vanuit
dit hogere perspectief kun je weten wat het
betekent je naaste lief te hebben als jezelf. Vanuit
dit hogere perspectief is er maar een manier van
werken realistisch en dat is die ten bate van het
geheel. Zolang je werkt voor je eigen kleine zelf ben
je slechts een cel tegenover al die andere cellen.
Zodra je begint te werken voor het geheel, zul je
voelen dat je met al je medemensen in harmonie
leeft.”
Mildred Lisette Norman, De weg naar Vrede,2002
Er zijn geen vijanden,
we hebben allemaal hetzelfde doel :
het behoud van onze planeet.
wie kan daartegen zijn ?
Mathis Wackernagel, De Kleine Aarde, 2007
Innovatie
Van ‘’Innovatie’’ kan alleen sprake zijn,
indien Duurzame Ontwikkeling en
Duurzame Vrede ermee ondersteund wordt.
World
meditation
day
KORTE BERICHTEN
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Literatuur over geweldloosheid
Aan de tijdschrift Beweging voor geweldloze kracht
of wel het Handboek Vredevolle Samenleving
ontnemen we een aantal zeer interessante
boekaankondigingen
Zie ook: www.geweldlozekracht.nl
Gene Sharp
Waging Non-Violent Struggle,
20 th Century Practice and 21 st Century Potential
Peter Ackerman en Christopher Krueger
Strategic Nonviolent Conflict,
The Dynamics of People Power in the Twentieth Century
Robert J. Burrowes
The Strategy of Nonviolent Defense,
A Gandhian Approach
Via de boven opgevoerde website kunnen nadere
gegevens over de boeken worden verkregen.
RedPS
Oproep voor hulp
De Stichting Vredescentrum Eindhoven heeft
dringend werkondersteuning op verschillende
terreinen nodig en biedt daarom voor de volgende
deeltijdsactiviteiten uitdagende vrijwilligersplaatsen
aan :
De eindredactie van de voor u liggende
viermaandelijkse VredesTertsPeriodiek – VTP;
Het mede-uitwerken van projecten in het kader van
het programma van het Vredescentrum;
De mede-ontwikkeling van het toekomstige
programma van het Vredescentrum;
Assistentie bij het vinden van subsidiebronnen en bij
het indienen van subsidie-aanvragen;
Ondersteuning bij het houden van bijeenkomsten,
zoals beraadslagingen, debatten, symposia.
Hierbij is het ook mogelijk dat de ene met de andere
taak gecombineerd wordt.
Belangstellenden zijn van harte uitgenodigd een
solicitatie met een C.V. te sturen en contact op te
nemen met het secretariaat voor een afspraak.
secr.svce@stichtingvredescentrumeindhoven.nl
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
25

26
CALL FOR PAPERS
PROVISIONAL ANNOUNCEMENT
2 ND INTERNATIONAL CONFERENCE
SCIENCE, TECHNOLOGY, AND PEACE
FROM CONSUMPTION-DRIVEN SOCIETIES AND A FUNDAMENTALLY
DIVIDED WORLD TOWARDS A GLOBE OF SUSTAINABILITY, JUSTICE, AND PEACE
ORGANISED BY THE
EINDHOVEN PEACE CENTRE FOUNDATION
(STICHTING VREDESCENTRUM EINDHOVEN - SVCE)
EINDHOVEN UNIVERSITY OF TECHNOLOGY – TU/e (RESERVEDLY)
THURSDAY 22 AND FRIDAY 23 SEPTEMBER 2011
NEAR TO THE ONE DAY PEACE – THE INTERNATIONAL DAY OF PEACE
Five years after the successful Expert Meeting, the first ’International Conference Science, Technology, and Peace on Conversion and
Transformation‘, the Eindhoven Peace Centre Foundation organizes a second one in the frame of urgent themes.
The 2011 Peace Conference gives the opportunity for dealing with the burning questions of ending resources, one-sided over/
consumption, ecological, economic, political, social, cultural, and religious systems, and a far spread diversity in an age of globalization
and world-engulfing information technology, where extreme poverty, health, justice, and emancipation problems as well as individual
and inner peace demand more and more attention.
In September 2011 we expect again, beside a number of committed keynote addresses, creative and vital contributions to the burning
theme of this conference, to be held in the Brain Port City Eindhoven, the ’City of Light’ in The Netherlands.
Everybody, particularly scientists and technologists, supporting the different paths towards World / Peace, is kindly invited to present his
or her fundamental ideas and practical proposals at the International Conference on Science, Technology, and Peace with as main
theme From Consumption-Driven Societies and a Fundamentally Divided World Towards a Globe of Sustainability, Justice, and Peace’
Potential speakers and poster presenters are kindly invited to send an abstract of their paper and/or poster - as soon as possible.
CONFERENCE FEES
INCLUDING COFFEE, TEA, AND LUNCHES (IN CASE OF (AN EXPECTED) SUPPORT, FEES COULD GET LOWER)
DELEGATES WITH PAPER PUBLICATIONS IN THE PROCEEDINGS E 190,-, VISITORS E 110,-, AND STUDENTS E 45,-
SUBMISSION OF PAPERS
to be send electronically
ABSTRACTS FOR PAPERS AND POSTERS 1 ST OF MARCH 2011
CONFIRMATION 31 ST OF MARCH 2011
FULL PAPER READY FOR PRINT 1 ST OF JUNE 2011
THE ABSTRACT SHOULD CARRY - BESIDE A (SUB)TITLE (BOLD WRITTEN) AND THE NAME/S AND ADDRESS/ES OF THE AUTHOR/S - THE RELATED
TOPIC/S, MAX. 5 KEYWORDS, A SUMMARY OF MAX. 500 WORDS, ALL TOGETHER MAX. 1 A4, LETTER TYPE ’TIMES NEW ROMAN 12 POINT, TO
BE SEND ELECTRONICALLY TO : secr.svce@stichtingvredescentrumeindhoven.nl
THERE ARE 5 PEACE-RELATED TOPICS
ENDING RESOURCES AND EXPLOITED ECOSYSTEMS
OVER/CONSUMPTION, ARMAMENT PRODUCTION, ECONOMY
NATIONAL AND GLOBAL POLITICS AND JUSTICE
INFORMATION TECHNOLOGY AND PEACE TECHNOLOGIES
SCIENCE OF PEACE, ART, SOCIAL-CULTURAL, AND RELIGIOUS ASPECTS
A SCIENTIFIC COMMITTEE OF THE PEACE FOUNDATION WILL CHECK THE QUALITY OF THE CONTRIBUTIONS
E-MAIL : secr.svce@stichtingvredescentrumeindhoven.nl
WEBSITE : www.stichtingvredescentrumeindhoven.nl
STICHTING VREDESCENTRUM-EINDHOVEN-PEACE CENTRE FOUNDATION
C.O. GREEN CROSS NEDERLAND, LEEMKUIL 31, 5626 EA EINDHOVEN THE NETHERLANDS
PHONE +31 (0)40 2329 005, FAX +31 (0)40 78 78 788
CHAMBER OF COMMERCE BRABANT 17 22 88 46,
ING BETAALREK. 423.62.62, BIC/SWIFT: INGBNL2A, IBAN: NL83INGB0004236262 of StichtingVredescentrumEindhoven
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

TUE COLLEGE
T ECHNIEK
V REDE
V EILIGHEID
Verslag College Techniek, Vrede en Veiligheid 2010
Gastdocent op het eerste college was de
PvdA woordvoerder buitenland in de Tweede
Kamer ir. Martijn van Dam, een oud-student van
de TU/e. Hij hield een interessant college over
de verantwoordelijkheid van de ingenieur. Als
voorbeeld gebruikte hij de grondstoffen, of beter
gezegd de edele metalen die worden gebruikt in
mobiele telefoons. Iedereen gebruikt die dingen,
maar realiseert zich niet wat er allemaal inzit en hoe
de fabrikanten aan die materialen komen.
De meest essentiële metalen bijvoorbeeld
worden gewonnen in Afrika. De omstandigheden
voor de mijnwerkers in Oost-Congo zijn
mensonwaardig. De mijnwerkers zijn een soort
lijfeigenen van de militieleiders die het in die regio
voor het zeggen hebben. De gewonnen metalen
worden met grote winsten verkocht via louche
tussenhandelaren. De fabrikanten vragen liever
niet al te veel want ze hebben die metalen nodig
en hoe het spul gewonnen wordt interesseert ze
maar weinig. Ingenieurs zouden hierbij vragen
moeten stellen en van de grote concerns eisen dat
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
ze verantwoording afleggen voor de wijze waarop
ze aan hun grondstoffen komen. Kortom een
interessant college dat werd bijgewoond door ruim
120 studenten en toehoorders van buiten. Dit jaar
namen 41studenten deel aan de tentamens. Vijf
studenten schreven een scriptie. In totaal leverde
dit ten slotte 137 studiepunten op. Dit waren er 26
minder dan het jaar ervoor. Het opbrengstpatroon
aan studiepunten vertoont al enkele jaren een
zaagtand-beeld. Dat wil zeggen ups en downs rond
de vijftig, zestig met de laatste twee jaar een licht
neergaande trend. Het ziet er echter naar uit dat
dit jaar weer wat meer studenten aan het college
deelnemen.
Veranderingen bij het college
Dit jaar ben ik voor het laatst coordinator van het
College Techniek, vrede en Veiligheid. Het is de
bedoeling dat volgende jaar prof. dr. Ruth Oldenziel
en dr. Giel van Hooff mijn taak overnemen. Ik heb
de zaken bij Techniek, Vrede en Veiligheid altijd
met veel plezier geregeld. Dankzij de medewerking
van de studenten, de betrokken docenten en
last but not least Hendrik Venema is het aantal
deelnemers aan het college in de laatste twaalf
jaar toegenomen van 30 a 40 tot 50 a 60 met wat
uitschieters naar boven. De beoordelingen door de
studenten/deelnemers aan het college lagen altijd
ruim boven het gemiddelde. Het blijft echter van
groot belang om de zaken goed te volgen en alert
te reageren op ontwikkelingen op het terrein van
buitenlandse betrekkingen en technologie en been
ontwapening.
Hans Schippers
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
27

28
Gemeentelijk beraad omtrent Vredespad
De planning tot realisatie van een Vredespad binnen
het Bosrijk, de nieuwe naam voor het Arboretum, dat
van Oirschot naar Meerhoven verplaatst wordt, komt
nu blijkbaar toch dichterbij .
Net nog voor sluiting van de redactie bereikte ons
de mededeling van de gemeentelijke projectleider
Marcel van Meel, dat ook BOA onder leiding van
de landschapsarchitect Frans van der Steen, samen
met Riede, Mol & Donkers, bij het project worden
betrokken. Naar aanleiding van een in mei 2010
gehouden workshop heeft BOA verdienstelijk
werk verricht met het maken van een schetsboek
aangaande de inpassing van een Vredespad in het
Arboretum.
Na afloop van de beraadslagingen, die daarover
binnen de gemeente Eindhoven één dezer dagen
plaatsvinden, horen we van de verdere vooruitgang.
RedPS
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

7th International Conference of Museums for Peace
Barcelona International Peace Center, Montjuïc Castle, 4-7 May 2011
The Role of Museums in the Transformation of
a Culture of War & Violence to
a Culture of Peace & Nonviolence
CONFERENCE PROGRAMME (TENTATIVE 1-2-2011)
The Role of Museums in the Transformation of a Culture of
War & Violence to a Culture of Peace & Nonviolence
EARLY REGISTRATION ENDS ON 15 FEBRUARY 2011
REGISTRATIONS WILL BE TAKEN INTO ACCOUNT IN ORDER OF ARRIVAL AND PAYMENT, GIVEN
THE LIMITATION ON THE NUMBER OF PARTICIPANTS (60). PRIORITY IS GIVEN TO THOSE WHO ARE
REGISTERED AS AN INMP ASSOCIATE.
See also the website for more information and registering.
http://www.museumsforpeace.org/
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
29

30
C ONSIDERATIONS
A Day, Beyond Time
July 25 th , ’The Day, Beyond Time’ or ’the day out of time’ is celebrated worldwide since 1992. Everyone is
invited to organize during this day a festival in its own community. The Day beyond Time is auspicious for
Universal Peace, Reconciliation, and the Experience of Harmony in a New Age: an Age of Nature and
Mutual Connections.
This special day is derived from the Moon Calendar of 13 moon months, each of 28 days and nights, what
amounts to 364 days plus the 1 Day – ’Beyond’, which together make the usual 365 days of the year. The
Thirteen Months Calendar starts on the 26 th of July in line with the generally used Gregorian calendar – just
after the Day, Beyond Time.
We already discussed The One Day Peace, 21 st of September earlier in this column. The conclusion was, that
”One Peace Day” should gradually be extended to an “One Peace Week”, to an “One Peace Month” and
finally to a “Peace Year”. And when we arrive at that stage, we could have one day per year to remember
the terribly violent past – albeit virtually – to keep in our minds what never should happen again.
The “One Day Peace” has already, with “The Day, Beyond Time”, a brother – or a sister day at which
not only armistices could be remembered, but Peace should be provoked and supported particularly via
Cultural Festivals because:
“Where there is peace there is culture, where there is culture there is peace”.
A quotation by Nicholas Roerich (1874-1947), who founded with broad international support The Peace
Pact in 1935, and he also designed – being a remarkable painter – The Peace Banner.
Thus, culture can and should play an important role in the process of Peace Building.
Already in 2006, in the VredesTertsPeriodiek nr. 43 1 , we spent attention to these items, just two decades after
the International Year of Peace in 1986, [which was another important issue in that edition.]
There are many people around the world supporting various ways towards World/Peace. The challenge is
how to bundle these efforts effectively?
It seems there is no clear recipe. But we have to find ways and means for a peaceful sustainable
development both on short and long term.
There are many organizations and individuals around the world , such as the United Nations, as well as
some “United Peoples Approaches” , a World Shift Council, and various individual attempts towards World
Peace.
Again, the question arises – how to unite all these positive initiatives into a combined force which can turn
the world into a peaceful environment ?
Could perhaps the World Wide Web be an effective mechanism for bundling all the peace- initiatives into
a comprehensive all embracing effort for peace building world-wide. iIt should be organized in such a way
that there will be no other way anymore than to co-operate and collaborate honestly in solving the world
problems ?
We do hope so – and A Day, Beyond Time could possibly effectively help to bring the good intentions in the
hearts and minds of the people of the world.
Peter Schmid.
1 VT 43, april 2006,Al meer dan 70 jaar Pax Cultura, page 30
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54

VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven
Jaargang 20, februari 2011, nr. 54
31

32
STICHTING VBREDESCENTRUM EINDHOVEN
REDACTIEADRES:
STICHTING VREDESCENTRUM EINDHOVEN
REDACTIEADRES:
GREEN CROSS NEDERLAND
LEEMKUIL 31
5626 EA EINDHOVEN
TEL: 040 7878787
FAX: 040 7878786
EMAIL: secr.svce@stichtingvredescentrumeindhoven.nl
WEB: www.stichtingvredescentrumeindhoven.nl
KvK Brabant 17228846
ISSN: 0926-6992
VredesTertsPeriodiek Stichting Vredescentrum Eindhoven Jaargang 20, februari 2011, nr. 54