een ambtelijk rapport - Ziek van Zorg

Rapport Taskforce Beheersing Zorguitgaven
Pagina 32
het begrip ‘zorg’ en door een gebrek aan remmende krachten bij de
zorginkoper en de zorgvrager (beperkte eigen betalingen). De gemiddelde
ziektelast en zorgzwaarte nemen af, een rechtstreeks gevolg van de hoge
volumegroei bij ‘lichtere’ zorgvormen. Dit leidt tot een groei die hoger is dan
mag worden verwacht op basis van demografische en epidemiologische trends.
36. De intermediaire rol van beleid en instituties heeft dit hogere groeipad
soms gestimuleerd en in ieder geval geaccommodeerd. Beleid en
instituties zijn van grote invloed geweest op het hogere groeipad waar de
zorguitgaven sinds 2001 zijn beland. Na het loslaten van de strakke
aanbodbeheersing heeft het beleid zich met name gericht op het verbeteren
van de toegankelijkheid door het bevorderen van meer productie via een sterk
productiegedreven bekostigingswijze. Dit gebeurde in zowel de curatieve zorg
als de langdurige zorg. Deze productiegerichtheid aan de aanbodzijde is in het
verleden maar beperkt verbonden aan extra prikkels bij zorginkopers en
zorgvragers.
37. Deze ontwikkeling is niet onomkeerbaar. De beweging terug naar een
lager groeipad is mogelijk. Juist omdat de bovenmatige uitgavenstijgingen
nu worden gedomineerd door institutionele factoren en niet door een extra
objectiveerbare zorgvraag vanuit de epidemiologie, moet het mogelijk zijn om
weer op een lager groeipad te komen. Deze veranderingen moeten leiden tot:
• behoud van de productiviteitsstijging, maar omzetting van productiviteit in
een lagere groei van de zorguitgaven;
• meer kostenbewustzijn bij zorgvragers en zorginkopers;
• stoppen met het accommoderen van de oprekking van het begrip ‘zorg’;
• bijbuigen van de snelle groei van de volumes, zorginhoudelijke prioritering
weer voorop;
• een ander zorglandschap: meer extramuralisering en concentratie.
38. Aanscherping van beleid en instituties vormt de sleutel voor een
strategie voor lagere zorguitgaven. Alle actoren moeten een grotere
bijdrage leveren aan de uitgavenbeheersing. Met een maximale
inspanning van alle actoren is het mogelijk om op een lager groeipad te komen.
De rekening van de stijgende zorguitgaven hoeft niet eenzijdig bij de burger
terecht te komen, als de productiviteitswinst wordt verzilverd en de
volumegroei wordt beperkt. Naast de premiebetaler moeten ook de aanbieders,
de zorginkopers, de bestuurlijke organen en de zorggebruikers een groter deel
van de verantwoordelijkheid voor de zorguitgaven dragen. Hoofdstuk 3 schetst
de samenhang in de maatregelen en maakt deze concreet op het niveau van de
actoren.