IJzerzandsteen - Regionaal Landschap Noord-Hageland

Hoeveel mensen werkten er in de groeve?
Dat verschilde nogal. Dat waren meestal
dezelfde mensen. Het waren mensen uit
Schaffen, ook dikwijls familie van elkaar.
Broers of neven die vaak dan nog familie
van ons waren. Echt permanent werkten
ze er niet. Als er geen opdrachten waren,
dan was er geen werk. Men nam soms
mensen aan om bepaalde opdrachten
te doen. Zes maanden, een jaar, drie
maanden. Dat hing af van de vraag en
wat moest er klaargemaakt worden.
Hoe waren de onderlinge relaties tussen
de arbeiders?
Die kenden elkaar goed. Zoals ik al
zei, sommigen waren familie van
elkaar. In die tijd was Kelbergen een
kleine gemeenschap, een gehucht van
Schaffen eigenlijk. Het was dus echt
plaatsgebonden, vooral de mensen aan
die kant van het dorp werkten daar.
Die hingen aan elkaar vast. De ene kende
de andere.
Kan je spreken van een soort van
steenkappersmentaliteit?
Ja, een groep die bij elkaar hoorde. Die
klikte aan mekaar. Trouwens, nu nog weet
men wie er allemaal werkte. Dat zegt ook
wel iets.
rechts met mijnijzer Pieter Vanwinghe. In het midden: Pater Prior Lambertus Honon.
r
© uit het archief van Christiane Vanwinghe Vlnr: Eigenares Alida Colinez met haar huishoudster Florence Vandeweyer. Bovenaan
Het andere verhaal IJzerzandsteen: een ijzersterke troef voor Noord-Hageland 30