De huid - Wim Hage.pdf - Overspoor

Bestel het boek op www.gigaboek.nl/content/huid/boekinfo.htm
‘Kip, ik heb je,’ en voor ik het besefte had hij mijn
broek omlaaggetrokken. ‘Lekker dan, rotjong,’ zei hij
en worstelde m’n broek hele‐maal van me af. Ik liet
hem gaan. ‘En voor straf ga je in de hoek staan!’ En
ik ging tegen de akelig koude tank staan, mijn hoofd
gebogen;
En na me met zijn riem geranseld te hebben, nam
hij me; en toen we (gelukkig?) over elkaar gelegen
nagenoten, zag ik een god de hemeldeksel
oplichten en verwonderd naar ons kijken. ‘Kijk,
lieve jongen,’ zei ik, en wees naar die doorbraak,
‘god is blij dat we gelukkig zijn.’(‘Peter, beloof me,
laat me nooit alleen, ik sterf van angst en verdriet,
zo zonder jou.’) De zon maakte zijn huid
koperkleurig; zijn kippevel smolt weg, en ik beet
in zijn huid tot hij huilde van pijn.
Hij was tevreden; geen censuur; het was niet
onvoltooid gebleven; hij ging vooruit; hij zou
verder gaan voor zijn zelfcensuur weer naar
boven zou komen, maar eerst moest hij de toetsen
van de typemachine schoonmaken, want de kalk
van zijn vingers hadden ze kleverig gemaakt;
Hij pakte weer wat watten en bevochtigde het met
het tonicum; toen de toetsen schoon waren pieker‐
de hij of hij zijn handen opnieuw in zou kalken.
62