Solidariteit is nog lang niet verdwenen - ferrykoster.nl

uit de bedrijven ANDERS ACTIEF
De mallemolen van werkloosheid
Theo Boerkoel verliet onlangs de vakgroep Anders Actief. Op zijn
zestigste, na 5 jaar werkloosheid, vond hij alsnog een nieuwe baan.
Maar makkelijk ging dat niet. Hij vertelt over 10 jaar rommelen en
zijn ervaringen met werkgevers, re-integratiebureaus, uWV en CWI.
TEKST JEROEN TJEPKEMA | FOTO FOTOSTUDIO DE BOCK
SECTOR
ANDERS ACTIEF
“Ik ben nu bijna 60 en elektricien
van oorsprong, maar
eigenlijk meer een knutselaar die graag
dingen ontwikkelt. Ik solliciteerde ooit
uit balorigheid bij AEG, waar ik tot mijn
stomme verbazing werd aangenomen.
Uiteindelijk heb ik daar jaar gewerkt
met heel veel plezier. Door een opsplitsing
kwam ik helaas 10 jaar geleden op
straat te staan.”
Geen zorgen
“Op dat moment maakte ik me geen
zorgen. Terecht zo bleek, want niet lang
daarna vond ik al een nieuw baantje.
Helaas bleek dat maar voor een half jaar
te zijn. Daarna heb ik veel gerommeld.
Gewerkt via een uitzendbureau en bij een
firmaatje dat acculaders en omvormers
maakte. Dat was een handelsonderneming
en vandaar dat ik lid werd van CNV
Dienstenbond. Ondertussen ging ik de
WW in en uit. Vijf jaar na de teleurstelling
bij AEG was ik 55 en stond ik weer op
straat. Dit keer zou dat voor een langere
periode zijn.”
“Ik belandde in de mallemolen van het
CWI, het UWV en re-integratiebureaus.
Het was precies de tijd dat men besloot
dat iedereen aan het werk moest en dat
re-integratie werd geprivatiseerd. Het
eerste bureau waar ik terechtkwam, stelde
vast dat ze geen werk voor me konden
vinden. Bij het tweede re-integratiebureau
legde ik opnieuw uit wat voor opleiding
ik had en wat ik in al die jaren had
gedaan. Ik zei werkvoorbereider te zijn.
Dat had ik immers ook een aantal jaar
bij AEG gedaan en vond ik leuk. Na het
intakegesprek hoorde ik twee maanden
niks. Ik kreeg een nieuw gesprek, nu met
iemand anders, waarin ik mijn hele verhaal
opnieuw moest vertellen. Als reactie
ontving ik even later een mailtje met een
advertentie waarin twee bouwkundig
werkvoorbereiders werden gevraagd.
‘Wat ga je hiermee doen?’, vroegen ze.
Niks dus. Ze wisten het verschil niet tussen
elektrotechniek en bouwkunde. Ik
stuurde terug dat ik er niks mee kon. Vervolgens
kreeg ik een boze mail dat ik wel
moest meewerken. Ze begrepen niks van
mijn cv. Het was vechten tegen de bierkaai,
zonder dat het wat opschoot.”
Selectief
“Ik moet zeggen, in de hele periode nadat
ik op straat kwam te staan bij AEG, heb
ik nooit een pessimistisch gevoel gehad.
Nooit gedacht: hoe moet het nu verder?
Ik ben wel heel selectief geweest in de
vacatures waar ik naar zocht. Op de baanopeningen
die ik zag zitten, reageerde ik
heel serieus en maakte ik steeds een originele
eigen brief. Op andere advertenties
reageerde ik puur voor het UWV met een
standaardbrief. Die brieven worden toch
niet gecontroleerd. Je moet je realiseren
dat je het idee hebt dat niemand zich om
je bekommert. Ik kwam erachter dat het
CWI bijvoorbeeld maar twee dagen aan je
mag besteden. En dus krijg je te maken
met re-integratiebedrijven die geen kennis
van zaken hebben. Dat was meer frustrerend
dan het feit dat ik geen werk had.”
Geld op
“Op een gegeven moment kreeg ik contact
met iemand van het UWV die vond dat ik
het contract met dit re-integratiebureau
maar moest beëindigen en dat ik beter
een individueel contract kon sluiten. Ik
koos toen zelf een bureau uit waar ik me
prettig bij voelde en waar de mensen
verstand hadden van mijn vak. Ik volgde
cursussen, spijkerde mezelf bij en ontving
documentatie. Maar toen was het geld op.
En had ik nog steeds geen baan. Ik kreeg
van het UWV weer individuele begeleiding.
Weer praten, maar het schoot allemaal
niks op. Ondertussen werd ik moe van
veel werkgevers. Tweederde van mijn
sollicitatiebrieven werd niet eens beantwoord.
De rest meldde dat ik te oud was.
Toppunt was een vacature die ik vond
en die me op het lijf geschreven was. Ik
stuurde een keurige brief waar ik binnen
een week antwoord op had. Tot onze spijt,
enzovoorts. Een week later stond diezelfde
vacature weer in de krant.”
Elektroman
In februari van dit jaar, schreef mijn
nichtje mij een brief met de vraag hoe het
inmiddels met me ging. Niet zo goed dus.
Mijn nichtje is getrouwd met een jongen
van mijn leeftijd. Hij is een soort manager
van een werktuigbouwkundig bedrijf dat
toevallig op zoek was naar een elektroman.
Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek
en aangenomen. Uiteindelijk
bleek mijn netwerk belangrijker dan het
UWV of CWI. Helaas wordt uitgerekend je
netwerk heel klein op het moment dat je
op straat komt te staan.” n