Standaard: Australische prachtvinken - De Nederlandse Bond van ...

GEELSNAVEL SPITSSTAARTAMADINE, Poephila a, acuticauda
ROODSNAVEL SPITSSTAARTAMADINE, Poephila a, hecki
ALGEMEEN:
Nederland’s: Geelsnavel spitsstaartamadine.
Duits: Gelbschnabelige Spitzschwanzamadine.
Engels: Yellow-billed Long-tailed Finch / Hecks grassfinch.
Frans: Diamant a longue queue.
Nederlands : Roodsnavel spitsstaartamadine.
Duits: Rotschnabelige Spitzschwanzamadine.
Engels: Red-billed Long-tailed Finch / Hecks grassfinch.
Frans: Diamant a longue queue.
KMV tropische vogels en parkieten
Het verspreidingsgebied van de roodsnavel spitsstaartamadine is geheel Noordwest Australië, de geelsnavel
spitsstaartamadine komt voor in Noord-Australië. De spitsstaartamadines leven vooral in de droge steppen en
eucalyptussavannen. De spitsstaartamadines leven het gehele jaar sociaal in zwermen. Het voedsel bestaat uit half
rijpe en rijpe graszaden. Het eten gebeurt bijna volledig vanaf de grond. De broedperiode is tijdens de regentijd, het
voedsel bestaat dan veelal uit termieten. Het nest wordt gemaakt in takken van hoge bomen. Het nestmateriaal
bestaat uit grashalmen, plantenwol en witte veren. Het aantal eieren bedraagt 5 tot 6 en de ouders voeren de jongen
bijna uitsluitend termieten.
ERFELIJKHEID EN VEERSTRUCTUUR:
De veerstructuur van de spitsstaartamadine is te verdelen in een vijftal veergroepen. In deze veergroepen is het
pigment bezit als volgt vastgelegd.
• Kop: De bevedering van de kop bevat eumelanine en mogelijk een zeer beperkte hoeveelheid
phaeomelanine.
• Teugel, keel, broektekening en staartpennen: De bevedering bevat veel zwart eumelanine, een beperkte
hoeveelheid bruin eumelanine, evenals roodbruin phaeomelanine.
• Borst, buik en flanken: De bevedering bevat phaeomelanine en een beperkte hoeveelheid zwart
eumelanine.
• Rug- en vleugeldek: De bevedering bevat eumelanine en phaeomelanine, Het aandeel eumelanine is in de
vleugelpennen wat groter is en toeneemt in de grote vleugelpennen.
• Stuit, onder- en bovenstaartdekveren: De bevedering van het bovenstaartdek is wit, alleen de
onderstaartdekveren bevatten een beperkte hoeveelheid phaeomelanine
Naast het bezit van pigment in de bevedering, bezit de spitsstaartamadine carotenoïde in de hoorndelen
Bij de spitsstaartamadine kent men de volgende mutaties:
• Bruinmutatie: De oorsprong van de bruinmutatie bij de spitsstaartamadine is door ons niet achterhaald, maar
zal gevonden worden midden jaren zeventig, van de vorige eeuw.
• Grijsmutatie: In 1993 is in midden Italië een aantal spitsstaartamadines aangetroffen (zowel in de wildkleur
als in combinatie met de spitsstaartamadine roodbruin), waarbij alle phaeomelanine uit de bevedering
verdwenen is. Het eumelanine bezit blijft onaangetast. Het gevolg van deze mutatie is een spitsstaartamadine
met zwarte tekening, een grijs rugdek en een lichtgrijze buik.
• De Isabelmutatie: Uit bastaardering is gebleken dat de isabel spitsstaartamadine / gordelgrasvink en de
roodbruine Japanse meeuw dezelfde mutatie betreft, de uiting van de lichaamskleur van een isabel
spitsstaartamadine / gordelgrasvink is roodbruin te noemen. De tekeningonderdelen zijn dat echter niet. Een
zwartbruine pigmentkleur past niet in het beeld van een roodbruine. Het alternatief zou kunnen zijn om dan de
naam mokkabruin te kiezen. Dat kan omdat de mokkabruine bij veel vogelsoorten een MM reeks vormt met
de roodbruine. De naam mokkabruin doet echter de lichaamskleur weer geweld aan. Mokka is een koude tint
en dat is ongewenst bij de isabel spitsstaartamadine / gordelgrasvink. De verschijningsvorm die wij in
Nederland als het ideaal zien is te kenschetsen als een rode / warme mokkabruine, Dus zowel een
herkenning naar roodbruin als mokkabruin.
Wij beseffen terdege dat de naam isabel niet helemaal correct is, maar die doet deze kleurslag meer recht
dan de benamingen roodbruin dan wel mokkabruin. Aangezien de benaming isabel dusdanig is ingeburgerd is
besloten om de benaming isabel voor deze kleurslag te handhaven.
• Inomutatie: De oorsprong van de inomutatie bij de spitsstaartamadine voert ons terug naar eind jaren
zeventig, van de vorige eeuw. Door liefhebbers werd middels hybridekweek met de gordelgrasvink de
inomutatie toegevoegd aan het genen bestand van de spitsstaartamadine. Door het bezit aan bruin
eumelanine ontstaat een ino-crème kleurvogel met pruimrode ogen.
• Albinomutatie: De albinomutatie komt op dit moment in Nederland niet voor. Voorkomende vogels blijken
steeds weer isabel-ino’s te zijn die op het bezit van zo min mogelijk pigment zijn geselecteerd.
Australische prachtvinken Pagina 5 van 60