Preek - Handelingen 7:1-8 - Jac de Groot

het lijf houdt. Ik kom daar straks nog op terug, bij het laatste
onderdeel als het gaat over de keuze
2. We gaan het controleren of dit de kern is.
Op twee punten uit Stefanus’ verhaal in deze verzen. Lees nog
maar eens mee in vs. 3 en 4: “Trek weg uit je land, verlaat je
familie, en ga naar het land dat ik je zal wijzen. Toen trok
Abraham weg uit het land van de Chaldeeën en vestigde zich
in…. Ja, dan verwacht je daar toch de naam ‘Kanaän’. Maar
Stefanus noemt dan ‘Haran’. En de volgende stap is dan Kanaän.
Haran was maar een halteplaats onderweg vanuit Ur naar
Kanaän. Zo weten we dat ook uit Gen. 12 en 15. Maar Stefanus
geeft aan Haran méér gewicht dan normaal door de manier
waarop hij het zegt. Ja…èn…? Splinterig puntje zouden wij
misschien denken. Maar denk je dán eens in dat je bij het
Sanhedrin hoort en het land waar je woont, dat heilige land met
de heilige stad en tempel, dat wordt losjesweg ‘het land waar ú
nu woont’ genoemd. Vlak en afstandelijk. Terwijl Haran nu naar
voren wordt gehaald. Het klinkt alsof voor Stefanus Kanaän en
Haran één pot nat is. En dat ís het ook omdat hij het OT
christelijk leest! Er is geen aparte, heilige grond meer. Je leest
eerder in Hand dan ook al dat christenen hun grond begonnen te
verkopen. Dat was ten tijde van het OT ondenkbaar!! Beloofd
land, toegewezen grond, heilige bodem…. Ja, maar na Christus
niet meer.
Opvallend is ook dat Stefanus zo benadrukt, dat Israëls
stamvader het land Kanaän eigenlijk nooit bezeten heeft. Heel
wonderlijk eigenlijk. Stefanus zegt in vs. 5 in één adem, dat God
Abraham zelfs niet het kleinste stuk grond in eigendom gaf èn
dat Hij beloofde het land hem in bezit te geven en zijn
nakomelingen, hoewel hij helemaal geen kinderen had. Het lijkt
wel alsof God de gek steekt met Abraham. Dit land is voor jou
en je kinderen! Maar Abraham heeft helemaal geen kinderen en
hij krijgt nog niet eens een voetbreed van dat land. En de
kinderen die er eindelijk komen, moeten dan nog vier eeuwen
naar een ander land waar ze worden verdrukt. En dan staat er
letterlijk in vers 8: en ZO besneed Abraham zijn zoon enz. ZO,
dat is: helemaal afhankelijk van Gods verbond. Werkelijk alles
wordt voor Abraham gezet op de kaart van de belofte. Er was
nog niks: geen land, geen nageslcht… > alles op de kaart van de
beloften. En dus van de GENADE van God!!! Dáár was
Abraham van afhankelijk. Dáár ligt voor Stefanus echt de kern.
Het latere land, de wet, de tempel, het was allemaal niet de
meerdere glorie van Israël, maar tót meerdere glorie van Gód en
Zijn genade.
Een tweede controlepunt. Dat gaat over de bevrijding uit Egypte.
Waarom? Om God te vereren, ze worden verlost tot: eredienst. In
vers 7 aan het eind lezen we dan: Mij vereren op deze plaats.
Tenminste zo staat het in de NBG. De NBV heeft hier iets
íngelezen, terwijl Stefanus dát nu precies in het midden laat! God
had inderdaad gezegd tegen Mozes: na de bevrijding uit Egypte
zullen jullie Mij hier dienen, bij de Sinaï. Later wérd dat de
tempel. Maar Stefanus laat dat in het midden: het kan allemaal,
hoor, bij de Sinaï, bij de tempel. Jezus had gezegd: de tijd komt
dat aanbidden in Jerúzalem niet meer van belang is, maar of je
het doet in Geest en in waarheid. (Joh.4).
Alle land is van God en er is geen Godvergeten plek op aarde,
tenzij jijzelf God vergeet. En daarom is Kanaän of Palestina nu
een gewoon land. En Jeruzalem is een gewone stad. Ja, daar was
het God juist om begonnen toen Hij Abraham uit Mesopotamië
riep. Dat héél de aarde weer een plaats zou worden waar God
vereerd wordt. Dat uit álle volkeren de lofzang opklinkt tot Hem
die de Schepper van alles en iedereen is. God is te groot en te
machtig om slechts één volkje te hebben. God is te groot en te
2